Un hórreo de corres é un tipo de hórreo empregado en Galicia e norte de Portugal, menos elaborado que o hórreo galego ou que o asturiano. Comprende pequenos celeiros portátiles lixeiros, feitos de materiais vexetais. Tamén son coñecidos como hórreos de varas ou ramas entretecidas. O termo canastro que se emprega nalgunhas zonas de Galicia para referirse ao hórreo en xeral ten a súa orixe nesta tipoloxía concreta. Trátase da tipoloxía máis antiga e case extinta de hórreo, herdanza de pobos recolectores polo que se remonta no tempo moito máis aló do cultivo do millo.
Características
Os hórreos de corres están formados por un corpo de paredes de caínzo cuberto por un pequeno teito de xesta ou colmo chamado corucho. O caínzo é un tecido de vergas ou bravádegos de castiñeiro ou de corres de vimbio ou acacia.
Este corpo de caínzo é soportado por unha grade ou bastidor de madeira que descansa sobre catro pés de madeira ou de pedra de feitura basta, ou dunha cepa. O chan é de táboas. Na grade encaixan unhas varas grosas coas que se tecen varas de grosor menor canto máis altas, e que lle van dando forma redondeada, de tronco de cono invertido. O corpo resultante ten na parte baixa unha pequena portiña corredía de apertura vertical. Os casos máis elaborados teñen planta rectangular estreita e paredes verticais, cunha portiña de acceso no lado máis curto, que resulta da adaptación serodia do tipo circular en imitación das formas do hórreo galego.
Estes canastros cóbrense cunha cuberta que é de vertentes planas cando o hórreo é de planta rectangular, ou cónica se é circular. A cuberta retírase para enchelo, botando dentro a colleita pola parte de arriba. Os de maior tamaño, para evitar retirar a cuberta, levan na parte alta unha portiña máis grande que a inferior.[1]
