Despois da morte sen herdeiros de Francisco II Sforza, en 1535, o emperador Carlos V e o rei Francisco I de Francia enfrontáronse na guerra italiana de 1536-1538 polo control do Milanesado, estado feudatario do Sacro Imperio Romano Xermánico, até entón en poder das familias Visconti e Sforza.

En 1538, con Milán ocupado polas forzas imperiais, ambos os contendentes asinaron a tregua de Niza. A partir deste momento Milán quedaría en poder de España, até 1706, cando Filipe V o perdeu en favor do Sacro Imperio durante a guerra de sucesión española.

A diferenza doutros territorios da Monarquía Hispánica, o Estado de Milán, ao igual que os Países Baixos, estivo administrado por un gobernador que á súa vez era capitán xeneral. Este cargo tiña as mesmas atribucións que as de vicerrei, pero a súa titulación non foi esta, dado que historicamente Milán e os Países Baixos nunca foran reinos, como Sicilia, Nápoles ou Sardeña, senón ducados.

A continuación dáse unha lista das personalidades que gobernaron o ducado:^[1]

En setembro de 1706 Uxío de Savoia conquistou militarmente o ducado de Milán para o Sacro Imperio Romano Xermánico durante a Guerra de Sucesión Española, comezando así o período de goberno austríaco.

En maio de 1796 as tropas de Napoleón Bonaparte conquistaron militarmente o ducado, decretando o final do sistema feudal en Milán e instaurando en novembro a República Transpadana que, no ano seguinte se uniu coa República Cispadana para formaren a República Cisalpina.

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gobernadores do Milanesado