Ao longo dun tramo particular de 7 km. da canle du Centre, que une as concas fluviais do río Mosa e o Scheldt, o nivel da auga sobe 66,2 m.. Para superar esta diferenza, o remonte de 15,4 m. de Houdeng-Goegnies abriuse en 1888. Os outros tres remontes, cada un cunha subida de 16,93 m., abriron en 1917.
Os elevadores son dobres, formados por dous depósitos ou caixóns móbiles verticalmente, apoiados cada un no centro por unha columna de ferro. As dúas columnas están unidas hidráulicamente de tal xeito que un caixón sobe mentres o outro baixa, o peso dunha contrapesa o peso do outro.
Estes elevadores deseñounos Edwin Clark da compañía británica Clark, Stansfield & Clark. Os elevadores foron parte da inspiración detrás dos Peterborough e Kirkfield Lift Locks no Canadá. A finais do século XIX Richard Birdsall Rogers visitou as esclusas para comprender e estudar posibles ideas para un sistema de bloqueo do elevador.
Estes monumentos industriais foron designados pola UNESCO como Patrimonio da Humanidade en 1998.[Cómpre referencia] O conxunto combina os catro elevadores cunha variedade de edificios auxiliares asociados. Das oito esclusas de elevadores hidráulicos construídas a finais do século XIX e principios do XX, as catro da canle du Centre son as únicas que seguen funcionando na súa forma orixinal[Cómpre referencia].
Desde 2002, o funcionamento dos elevadores limitouse ao uso recreativo[Cómpre referencia]. O tráfico comercial pasa agora por alto os antigos elevadores e é xestionado polo enorme barco elevador Strépy-Thieu, cuxa altitude de 73 m foi a máis alta do mundo[Cómpre referencia] ao finalizar.
Tras un accidente en xaneiro de 2002, no que un elevador avariado comezou a subir ao saír unha barcaza a motor, o elevador núm. 1 eliminouse do servizo[Cómpre referencia]. Durante os traballos de reparación, que comezaron en 2005, levouse a cabo unha restauración completa[Cómpre referencia].
.JPG)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
