Syncerus caffer caffer é a subespecie típica, e a máis grande, con grandes machos cun peso de até 910 kg.[1] Presenta un pescozo musculoso e unha cabeza maciza, as patas son longas e dotadas de pezuños anchos, as súas patas dianteiras son moito máis anchas que as traseiras, xa que soportan o peso da parte frontal do corpo, que é máis pesado e máis potente que a parte traseira. A cor desta subespecie é máis escura que a de Syncerus caffer chegando a ser case negra, de aí o seu nome. O dimorfismo sexual é fácil de distinguir, do mesmo xeito que na especie Syncerus caffer, os machos son máis grandes e posúen unha cor máis escura, mentres que as femias teñen unha máis clara, ambos os sexos presentan cornos largos e aplanados voltos cara a atrás.[2]
Distribución xeográfica
Distribúese de forma descontinua ao oeste do continente, chegando até Senegal, pero a maior parte dos exemplares atópanse no sueste do continente. Durante a estación seca emigran ao sur, a Angola, Suráfrica, Botswana, Zimbabwe e Mozambique; e logo retornan ás grandes chairas de Kenya, Tanzania e o sur de Etiopía.[3]
Hábitat
O búfalo africano negro vive nos pantanos e chairas de inundación, así como nos pasteiros e bosques das principais montañas de África. Este búfalo prefire hábitats con densa vexetación, tal como canas e matogueiras, pero tamén se pode ver en bosques abertos. Aínda que non é particularmente esixente con respecto ao hábitat, require diariamente de auga, polo que dependen de fontes perennes de auga. Do mesmo xeito que a cebra común Equus quagga, o búfalo pode vivir nas herbas altas e grosas. As mandas de búfalos ao comer as herbas dan paso aos herbívoros máis selectivos. Os búfalos non quedan nas zonas pisadas ou empobrecidas por moito tempo.[2][4]
Conservación
Syncerus caffer caffer está catalogado como dependente de conservación pola UICN, a diferenza da especie do búfalo africano, este non está moi estendido, aínda que a súa poboación permanece sen cambios por longo prazo, que continúa existindo nun número considerable de parques nacionais, reservas equivalentes e zonas de caza controlada no sur e o leste de África. No pasado, os números de búfalos sufriron o seu colapso máis grave durante a epidemia de peste bovina da década de 1890, que, xunto con pleuroneumonía, causaron mortalidades tan altas como do 95% do gando e individuos silvestres.[2] Os búfalos máis grandes son obxecto de valor como trofeos, aínda que nalgunhas zonas, os búfalos cázanse pola súa carne.[5]
,_parque_nacional_de_Chobe,_Botsuana,_2018-07-28,_DD_99.jpg)
