O bilurico patiamarelo grande[2][3] (Tringa melanoleuca) é unha ave limícola grande de Norteamérica. O nome do xénero, Tringa, é o nome neolatino que lle deu ao bilurico alinegroAldrovandus en 1599, baseándose na palabra grega trungas utilizada por Aristóteles para referirse a unha ave mal definida. O nome específico melanoleuca procede do grego melas, 'negro' e leukos 'branco'.[4]
O bilurico patiamarelo grande é similar en aparencia á especie de menor tamaño bilurico patiamarelo pequeno. Porén, o seu parente máis próximo é o bilurico claro, que xunto co bilurico escuro forman un grupo estreitamente unido. Todas estas tres especies mostran as cores básicas de patas e pés dos Tringa, o que demostra que este carácter é parafilético.[5] Son os biluricos deste tipo máis grandes agás o Tringa semipalmata, que ten unha constitución corporal máis robusta. O bilurico patiamarelo grande e o bilurico claro teñen ambos un debuxo do peito bastante nítido, escuro e áspero así como moita cor negra nos ombreiros en plumaxe reprodutora.
Os adultos teñen unhas patas amarelas longas e un bico escuro longo e delgado, que fai unha lixeira curva cara a arriba e é máis longo que a cabeza. O corpo é marrón cincento pola parte superior e branco na parte ventral; o pescozo e o peito están manchados de marrón escuro. A rabadilla é branca. A súa lonxitude vai dos 29 aos 40 cm e en peso de 111 a 250 g.
Exemplar xuvenil.
O seu hábitat de reprodución son os pantanos e marismas da rexión do bosque boreal do Canadá e Alasca. Fan o niño no chan, xeralmente en lugares ben agochados preto da auga. Como media poñen de tres a catro ovos duns 50 mm de longo e 33 mm de largo, que pesan uns 28 g, cuxa incubación dura 23 días. As crías abandonan o niño 24 hotas despois da eclosión e dous días despoois marchan definitivamente lonxe do niño.
Son aves migratorias que parten cara ao sur ás costas do Atlántico e Pacífico dos Estados Unidos e sur de América do Sur para invernar. Son raras aves errantes no oeste de Europa, algunhas das cales chegan accidentalmente a Galicia[3].
Aliméntanse en augas pouco profundas, ás veces usando os seus bicos para remexer na auga e comen principalmente insectos e pequenos peixes, e tamén crustáceos e vermes mariños. Adoitan camiñar pola area e o barro das ribeiras deixando pegadas ben visibles; pode oberse información sobre a especie examinando estas pegadas.
Os biluricos das especies grandes eran antes cazados e comidos en resturantes como un manxar, o que levou a algunhas especies ao bordo da extinción no século XIX e principios do XX. Actualmente contan con protección legal. Os cazadores observaron que os biluricos patiamarelos eran as primeiras aves en dar a alarma cando se achegaban cazadores.[6]
