En botánica, a banda de Caspary é unha banda de material impermeable depositado sobre a paredes celulares radial e transversal das células da endoderme, que é quimicamente diferente do resto dos compoñentes da parede celular, e está formada principalmente por unha substancia cerosa chamada suberina. As bandas de Caspary serven para bloquear o fluxo masivo de auga e solutos do córtex á estela (cilindro vascular). A banda foi recoñecida por primeira vez polo científico alemán Robert Caspary (1818–1887).
A banda fórmase durante a ontoxenia temperá da célula e forma parte da parede celular primaria. Varía en largura e xeralmente é máis estreita que a parede onde aparece, polo que non a cobre totalmente. Está situada máis preto da parede tanxencial interna que da externa.
A composición química da banda de Caspary é principalmente suberina. De acordo con algúns estudos,[1] a banda de Caspary iníciase como unha deposición de substancias fenólicas e ácidos graxos insaturados na lámina media da parede entre as paredes radiais, en forma de películas parcialmente oxidadas. A parede primaria é infiltrada e máis tarde engrosada con depósitos de substancias similares no interior da parede. A incrustación ou infiltración deste material na parede celular probablemente bloquea os poros submicroscópicos que tiña a parede, impermeabilizándoa.[2] A banda de Caspary parece estar firmemente unida ao citoplasma da célula, de modo que non se separan doadamente cando as células son sometidas a plasmólise ou outros axentes que normalmente causan a contracción do protoplasto. Así, a banda de Caspary parece formar unha barreira na cal o fluxo apoplástico (que vai polos espazos entre as células) é forzado a pasar a través da membrana plasmática con permeabilidade selectiva e entrar no citoplasma (o simplasto). Esta conexión entre ambos facilita o paso do líquido.
A banda de Caspary diferénciase despois de que se completa o crecemento centrípeto do córtex. Nese momento, o desenvolvemento do xilema primario no cilindro vascular pode estar máis ou menos avanzado. Nas ximnospermas e anxiospermas que teñen crecemento secundario, as raíces só forman endodermes con bandas de Caspary. En moitas destas plantas a endoderme despréndese despois xunto co córtex, cando se forma a periderme a partir do periciclo. Se o periciclo é superficial e o córtex se mantén, a endoderme pode ser estirada ou esmagada ou pode manter o mesmo ritmo de expansión que o cilindro vascular por medio de divisións radiais anticlinais, e a nova parede forma máis banda de Caspary en continuación coa banda vella.[3]
En ausencia de crecemento secundario (o que ocorre na maiorìa das monocotiledóneas e unhas poucas dicotiledóneas), a endoderme xeralmente sofre certas modificacións nas súas paredes, que poden afectar á banda. Poden distinguirse dous estadios de desenvolvemento posteriores ao estadio inicial no que só está presente a banda de Caspary na parede. No seguinte estadio unha lamela de suberina (ou endodermina [2]) cobre toda a parede pola parte interna da célula, de modo que a banda de Caspary queda separada do citoplasma e as conexións entre ambos os dous deixan de ser evidentes. No último estadio, fórmase unha grosa capa de celulosa sobre a lamela de suberina, ás veces depositada principalmente nas paredes tanxenciais internas. A grosa parede formada, e a parede inicial con banda de Caspary poden lignificarse. Despois deste engrosamento da parede da endoderme a banda de Caspary pode seguir sendo identificable ou non. A parede endodérmica engrosada, é unha parede secundaria, que pode ter puntuacións. O sucesivo desenvolvemento das paredes endodérmicas vese claramente nas monocotiledóneas. Nas dicotiledóneas a distinción entre estes dous últimos estadios do desenvolvemento endodérmico pode non ser brusco (Guttenberg, 1943), e nas pteridófitas a diferenciación remata coa deposición da lamela de suberina.[4] Unha endoderme con banda de Caspary que sofre modificacións na parede posteriores ten lugar tamén nas raíces aéreas [5]).
A banda pode tinguirse con safranina, o que serve para distinguila do resto da parede nas observacións microscópicas.
Funcións
A función da banda de Caspary é impermeablizar a parede da endoderme, impedindo que as substancias entren nas células da endoderme. Ademais, as células están unidas entre si polas bandas polo que tamén se imposibilita o paso de substancias entre elas.
Existen dous modos de entrada de substancias:
Vía apoplástica: As substancias entran por difusión a través dos espazos entre as células (apoplasto), e poden chegar ao cilindro vascular; por iso a banda de Caspary tapa o paso de auga e solutos disoltos.
Vía simplástica: As substancias entran no interior da célula e pasan polo citoplasma (o simplasto) e difunden por transporte a través da membrana.
A banda de Caspary da endoderme divide o apoplasto da raíz en dous compartimentos, o que é moi conveniente para o desprazamento selectivo de minerais e auga. Os ións presentes na solución do chan poden difundir libremente en todo o córtex, mais non poden atravesar a banda de Caspary. Para entraren no cilindro vascular, é dicir, á corrente transpiratoria, deben cruzar a membrana plasmática dunha célula endodérmica (simplasto), e así a planta controla os ións que pasan e os que non.
Notas
↑Van Fleet, D. S. (1961). "Histochemistry and function of the endodermis". Botanical Review27 (2): 165–220. doi:10.1007/BF02860082.
↑ 2,02,1Frey-Wyssling, A.; H. H. Bosshard (1959). Cytology of the Ray Cells in Sapwood and Heartwood. Cram.
↑von Guttenberg, H. (1943). Die physiologischen Scheiden. Borntraeger.
↑OGURA, Y. (1938). "Problems in morphology (13)". Bot. And Zool6: 139–148.
↑Napp-Zinn, A. F. (1953). 100 Jahre Köln-düsseldorfer Rheindampfschiffahrt: Insbesondere Zerstörung und Wiederaufbau 1939-1953. Köln-Düsseldorfer Rheindampfshiffahrt.
Véxase tamén
Bibliografía
Esau, Katherine (1965). Plant Anatomy. John Wiley & Sons. p. 767.
.jpg)
