Oito anos despois das aparicións de Fátima, unhas das testemuñas, coñecida agora como Sor Lucía, vivía na residencia das irmás Doroteas en Pontevedra. Segundo ela, o 10 de decembro de 1925 experimentou outra aparición da Virxe María, que lle prometera volver visitala para revelarlle os requisitos específicos para a comuñón da reparación nos primeiros sábados.
Segundo conta, apareceuse a Virxe, e a carón dela, elevado nunha nube luminosa, o neno Xesús. A Virxe puxo a man no seu ombreiro, e ensinoulle un corazón rodeado de espiñas que tiña na outra man. Ao tempo, o neno Xesús pediulle a Sor Lucía que tivese compaixón da súa nai, referíndose a ela como a nai no ceo da monxa. Despois, a Virxe díxolle as devocións dos cinco primeiros sábados de mes.
A devoción da comuñón de reparación nos cinco primeiros sábados está considerada unha parte esencial da mensaxe de Fátima, mencionada pola Virxe o 13 de xullo de 1917. Se alguén cumpre esas condicións nos primeiros sábados de cinco meses consecutivos, a Virxe María concederíalle unha graza especial na hora da súa morte.
O 15 de febreiro de 1926 Sor Lucía dixo que mentres sacaba o lixo ao xardín, viu un neno que recoñeceu, e que despois dunha conversa, o neno transformouse no neno Xesús, que pediu que non seguise falando da devoción dos primeiros sábados.[Cómpre referencia]
