Alateo (ou Odoteo, denominado así por Claudiano; en latín: Alatheus/Odathaeus),[1] morto no 387, foi un xefe e caudillo godo. As súas orixes son incertas. Mentres García Moreno afirma que, probabelmente, era un membro da dinastía dos Amalos e que fora pai do rei Ataulfo (r. 410–415),[2] outros historiadores discrepan desta idea.
Traxectoria
Alateo aparece citado por vez primeira no 376 na obra de Amiano Marcelino. Nese momento, trala morte de Vitimiro, o caudillo dos grutungos, loitando contra os hunos, quedou encargado como rexente xunto con Sáfrax, de protexer a Viderico, o fillo de Vitimiro.[3] Nesa época, segundo o relato, posuía un estatuto equivalente ao do dux romano. Despois de seren derrotados polos hunos, xunto con Sáfrax, comandou ao grupo dos grutungos que se negaron a seren dominados polos hunos até as beiras dos Dniester.[4]
No 376, os dous caudillos xunto a outro oficial gótico chamado Famobio, marcharon cara ao Danubio,[5] cando os tervingos de Fritixerno acababan de cruza-lo río baixo o permiso imperial do emperador Valente (reinado 364-378),[6][7] pero a eles non se lles concedeu.
Guerra Gótica de 376–382
Dende ese momento, comandou varias incursións contra o Imperio Romano de Oriente entre 376 e 387. Así, no 377, aliados cos nobres tervingos Fritixerno e Alavivo, derrotaron un exército romano na batalla de Ad Salices (baixo Danubio). Pouco despois, participou xunto con Sáfrax, de novo aliados cos tervingos, na batalla de Adrianópole (378),[8] durante a cal comandou a maior parte da cabalaría grutunga. O seu papel foi decisivo na destrución do flanco esquerdo da cabalaría romana durante a batalla e o posterior cerco á infantaría pesada dos xenerais Traxano e Víctor, que deu a vitoria ao bando bárbaro.
Trala batalla de Adrianópole, separáronse dos tervingos e saquearon varias cidades de Tracia e o norte de Grecia e partiron cara a Pannonia, que tamén foi saqueada.[9][10]
Asentamento en Panonia
Finalmente, conseguiron negociar a paz co emperador occidental Graciano (reinado 367–383),[9][10] quen firmou un tratado polo que os seus grutungos poderían asentarse en Pannonia.[2] Alateo e Sáfrax permaneceran tranquillos durante un tempo mais polo 386, cando intentaban atravesar o Danubio para se internar no Imperio romano, foron derrotados polo xeneral romano Prómoto, ás ordes de Teodosio I o Grande. Trala derrota, asentouse na desembocadura do Danubio cos seus homes, ata que decidiu enfrontarse de novo a Prómoto en 387, sendo esta a súa última batalla, xa que morreu durante o combate coas tropas romanas.[1]
Notas
- ↑ 1,0 1,1 Smith 1867, p. 90
- ↑ 2,0 2,1 García Moreno 2007, p. 339
- ↑ Kulikowski 2007, p. 126
- ↑ Christensen 2002, p. 142
- ↑ Heather 2003, p. 46
- ↑ Frassetto 2003, p. 46
- ↑ Wolfram 1990, p. 72
- ↑ MacDowall 2001, p. 36
- ↑ 9,0 9,1 Martindale 1971, p. 802
- ↑ 10,0 10,1 Heather 2003, p. 50
Véxase tamén
Bibliografía
- Christensen, Arne Søby (2002). Cassiodorus, Jordanes and the History of the Goths: Studies in a Migration Myth (en inglés). Copenhague: Museum Tusculanum Press. ISBN 9788772897103.
- Heather, Peter (2003). The Visigoths from the Migration Period to the Seventh Century: An Ethnographic Perspective (en inglés). Woodbridge, Suffolk: Boydell & Brewer Ltd. ISBN 1843830337.
- Heather, Peter (2018). Emperadores y bárbaros. (en castelán). Barcelona: Crítica. ISBN 978-84-17067-78-6.
- Kulikowski, Michael (2007). Rome's Gothic Wars (en inglés). Cambridge: Cambridge University Press. ISBN 0-521-84633-1.
- Smith, William, ed. (1867). Dictionary of Greek and Roman Biography and Mythology (en inglés). Boston: Little, Brown and Company.
- Wolfram, Herwig (1988). History of the Goths (en inglés). Berkeley: University of California Press. ISBN 9780520069831.
Outros artigos
