Yn 1817 waard Joseph Fourier lid fan de Paryske Académie des Sciences - hy wie it jier dêrfoar ek al ris ta lid keazen, mar de kening hie dêr die syn feto oer útsprutsen. Fan doe ôf wie syn wittenskiplike karriêre ferzekere. Yn 1822 waard hy fêste sekretaris fan de Académie des Sciences en dêrmei de meast ynfloedrike wittenskipper fan Frankryk. Fjouwer jier letter waard hy ek noch lid fan de Académie Française. Hy is ien fan de 72 Frânsen waans nammen op de Eiffeltoer gravearre steane.
Wurken
Yn 1822 publisearre Fourier syn waarmteteory, Théorie analytique de la chaleur, wêryn hy him basearre op Newtons wet fan it ôfuoljen, dy't stelt dat de waarmtestroomtichtheid troch gelieding proporsjoneel is mei de temperatuargradiïnt. Fourier ûntwikkele yn dit wurk ek in wichtich wiskundich idee: nammentlik dat alle funksjes fan in fariabele, oft se no kontinu of diskontinu binne, skreaun wurde kine as in som fan in rige fan sinussen fan dizze fariabele mei in grûnfrekwinsje en mei meartallen fan dy grûnfrekwinsje. Dat kloppet net hielendal; letter binne beperkjende betingsten troch de Dútske wiskundige Dirichlet formulearre, mar de nei him neamde Fourieranalyse is no standertark yn de sinjaalanalyze, wêryn it 'tiiddomein' en it 'frekwinsjedomein' as twa kanten fan deselde medalje beskôge wurde.
