|
|
Ĉi tiu paĝo migrigeblas al Vikifontaro.
Se vi kontraŭas la proponon, partoprenu al diskuto. Por plenumigi la agon, aldonu ĉi tie la sekvan koderon sub la taŭga sekcio: * 5 januaro — [[Uzanto:{{subst:REVISIONUSER}}|{{subst:REVISIONUSER}}]] ([[Uzanta diskuto:{{subst:REVISIONUSER}}|d]]) |
|
Song til Os ("Kanto al Os"), ankaŭ konata kiel Os-songen ("Os-kanto")
estas la himno de Os.
Teksto: Nils TVEIT
Melodio: Henrik LYSSAND
| Origina teksto
|
Esperanta traduko (ankoraŭ ne ekzistas)
|
| 1-a strofo
|
| Det ligg ei bygd millom fjordar og fjell,
den vænaste nokon kann sjå.
Den fagre bygdi me kjenner so vel,
og henne held me ut'å.
Me kjenner kvar gard og me kjenner kvar grend,
og folket som bur der i dal og på strend.
For oss ligg den bygdi i strålande ljos,
for det er vår heimbygd: Os!
|
-
|
| 2-a strofo
|
| Som hovding i bygdi sit Møsnuken grå
og ser over grenderne ut.
Men Lyshorn stend ikkje langt der ifrå,
det er so fager ein gut.
Stor-Svinningen, Reinfjell og Gråfjell so traust
stend skume og svarte og skodar mot aust,
men Store-varde ser ut i vest
som vaktmann mot ufredsgjest.
|
|
| 3-a strofo
|
| Her Osdalen breider seg skoggrøn og fin
frå "Øyro" til Raudliskard.
Her Nesjane lyser og Solstrandi skin
med grender og gard etter gard.
Her Hegglandsdal gjøymer seg burt under lid,
og Øyane voggar i vestanvind blid,
men utanfor alle, med havdyn og makt
gjeng Krossfjord og Bjørnafjord vakt.
|
|
| 4-a strofo
|
| Men Lysefjord smyg seg frå brotsjø og brann
og stoggar so mild og blid,
der stordomsminne han syna oss kann
frå gamall og nye tid:
Der Runolv han reista til æra for Krist
og heider for kyrkja sitt kloster for visst,
der Lysøy ho strålar som glimande gull
med minnet um vår Ole Bull.
|
|
| 5-a strofo
|
| Me elskar den bygdi som var og er
vår lengting kva leid me fôr,
og alltid ho vert oss meire kjær
med heimen og heimsens jord,
med vollar og bakkar og åker og eng,
og skogen som sveiper si kåpa ikring.
Dei alle syng oss det same ord:
Her trør me på heilag jord!
|
|
| 6-a strofo
|
| Her far hev stræva og rydja og bygt
i truskap mot heim og land.
Her mor hev varna oss alle so trygt
og teke oss trufast i hand.
Her ætt etter ætt hev gjenge i grav,
og lagt seg til kvild etter strider og kav.
Me takkar dykk alle, de ættar som fôr,
me signar dykk far og mor!
|
|
| 7-a strofo
|
| Vår heimbygd, du stend som den vænaste brud
med høgtidsbunaden på.
Gjev lukka i livet, du Allheims Gud,
so framgang me stødt må sjå.
Gjev signing og sæla til bygdi vår,
so fagrar' ho blømer år etter år,
lys fred over folket og før du deim
på veg til din himmelheim!
|
|
