Makrotoj estas dezert-loĝantaj marsupiulaj omnivoruloj; ili estas membroj de la ordo Peramelemorphia. Antaŭ la eŭropa koloniigo de Aŭstralio, ekzistis du specioj. Unu formortis en la 1950-aj jaroj; la alia pluvivas sed restas endanĝerigita.
Karakterizaĵoj
Makrotoj havas la karakterizan longan muzelon de peramelo, kaj tre longajn orelojn. Ili estas proksimume 29–55 cm longaj. Komparitaj al perameloj, ili havas pli longan voston, pli grandajn orelojn, kaj pli molan, silkecan felon. La grandeco de iliaj oreloj permesas al ili havi pli bonan aŭdokapablon. Ili estas noktaj omnivoruloj kiuj ne bezonas trinki akvon, ĉar ili ricevas la tutan humidon kiun ili bezonas de sia manĝaĵo, kiu inkludas insektojn kaj iliajn larvojn, semojn, araneojn, bulbojn, fruktojn, fungojn, kaj tre malgrandajn bestojn. Plej multe de la manĝaĵo estas trovita per fosado aŭ gratado en la grundo, kaj uzado de iliaj tre longaj langoj.
Male al perameloj, ili estas elstaraj tunelantoj kaj konstruas ampleksajn tunelsistemojn per siaj fortaj antaŭmembroj kaj bonevoluintaj ungegoj. Makroto tipe faras kelkajn nestkavernojn ene de sia hejmteritorio, ĝis al proksimume dekduo; kaj movas inter ili, uzante ilin kiel ŝirmejon kaj de predantoj kaj de la varmeco de la tago. La poŝo de la ina makroto frontas malantaŭen, kiu malhelpas ŝian poŝon esti plenigita je malpuraĵo dum ŝi fosas.
Makrotoj havas mallongegan gravedecperiodon de proksimume 12-14 tagoj, unu el la plej mallongaj inter mamuloj.[1]
Makrotoj malrapide iĝas endanĝerigitaj pro habitatoperdo kaj -ŝanĝo kaj pro konkurado kun aliaj bestoj. Ekzistas nacia savplano por tiuj bestoj: la programo inkluzivas reproduktadon en kaptiteco, monitorante populaciojn, kaj reestablante makrotojn kie ili siatempe vivis. Ekzistas sufiĉe sukcesaj klopodoj popularigi la makroton kiel indiĝenan alternativon al la Paska leporo vendante ĉokoladajn Paskomakrotojn (foje kun parto de la profitoj irantaj al makrotprotekto kaj -esplorado). Ankaŭ reenkondukklopodoj komenciĝis, kun sukcesa reenkonduko en la Aridklimatan Rezervejon en Sudaŭstralio en 2000,[2] kaj planoj survoje por reenkonduko en Nacia Parko Currawinyann en Kvinslando,[3] kun lastatempa sukceso kun ses makrotoj liberigitaj en la predant-liberan rifuĝejon en frua februaro 2006.
La allokigo de makrotoj ene de la Peramelemorphia ŝanĝiĝis en la lastaj jaroj. Vaughan (1978) kaj Arbaretoj kaj Flannery (1990) ambaŭ metis tiun familion ene de la familio de Perameledoj. Kirsch et al. (1997) eltrovis ke ili estis apartaj de la specioj en Peroriktedoj (kiu nun estas subfamilio en Perameledoj). McKenna kaj Bell (1997) ankaŭ metis la beston en Perameledoj, sed kiel fratkategorion de Chaeropus en la subfamilion Keropodenoj.[9]
