Σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας

Πολωνικές και ουκρανικές συνοριακές πινακίδες
Σύνορα της Πολωνίας, με τα σύνορα Πολωνίας-Ουκρανίας με κίτρινο χρώμα
Πολωνία και Ουκρανία στην Ευρώπη
Το συνοριακό σημείο ελέγχου Κροστσιένκο-Σμιλνίτσια

Τα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας είναι τα κρατικά σύνορα μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας. Έχουν συνολικό μήκος 535 χιλιομέτρων[1] ή 529 χιλιομέτρων (οι πηγές διαφέρουν).

Ιστορία

Τα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας δημιουργήθηκαν για πρώτη φορά μετά από τον Πολωνικό-Ουκρανικό Πόλεμο το 1919. Η Συνθήκη της Βαρσοβίας του 1920 διαίρεσε τις αμφισβητούμενες περιοχές υπέρ της Πολωνίας κατά μήκος του ποταμού Ζμπρουτς.[2] Το επόμενο έτος, ωστόσο, η Ουκρανία έχασε την ανεξαρτησία της από τη Σοβιετική Ένωση και τα υπόλοιπα εδάφη της χωρίστηκαν μεταξύ της Πολωνίας και της Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας της Ουκρανίας στην Ειρήνη της Ρίγας.[3][4][5]

Μετά την υπογραφή της συμφωνίας Μολότωφ-Ρίμπεντροπ και της σοβιετικής εισβολής στην Πολωνία, τεράστια εδάφη στην ανατολική Πολωνία προσαρτήθηκαν στην Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας. Τα νέα σύνορα ήταν βραχύβια καθώς η ναζιστική Γερμανία εισέβαλε στη Σοβιετική Ένωση. Το 1945 μετά το τέλος του πολέμου και την ίδρυση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Πολωνίας δημιουργήθηκαν νέα σύνορα μεταξύ της Ουκρανικής ΣΣΔ και της Πολωνίας, με την Πολωνία να χάνει τεράστιες περιοχές υπέρ της Ουκρανίας, συμπεριλαμβανομένης της πόλης Λβιβ.

Κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων για την πολωνική-σοβιετική συνοριακή συμφωνία του Αυγούστου 1945, παράλληλα με το συνοριακό τμήμα Πολωνίας-Ουκρανίας, η πρόταση της πολωνικής πλευράς απορρίφθηκε κατηγορηματικά. Λόγω αυτού, η πολωνική πλευρά πρότεινε πιο μετριοπαθείς αλλαγές, δηλαδή τη μεταφορά της σιδηροδρομικής διασταύρωσης στο Χίριβ (ουκρανικά: Хи́рів, πολωνικά: Chyrów) στην Πολωνία, στην οποία συνδέθηκαν δύο παράλληλες κύριες γραμμές εθνικής σημασίας. Παράλληλα, ζητήθηκε η Ράβα-Ρούσκα. Σε αυτήν την πόλη, που βρίσκεται κοντά στη Γραμμή Κάρζον, συνέκλιναν τρεις πολωνικές σιδηροδρομικές γραμμές και μία ουκρανική. Τα πολωνικά αιτήματα απορρίφθηκαν εντελώς και κατάφεραν να μετατοπίσουν ελαφρώς τα σύνορα προς τα ανατολικά κοντά στις Πσέμισλ, Κορτσόβα και Χορίνιετς-Ζντρούι. Οι Σοβιετικοί συμφώνησαν επίσης να αφήσουν τη Μεντίκα να είναι στην πολωνική πλευρά. Το Πόβιατ Μπιεστσάντι αποκτήθηκε επίσης, χάρη στις προσπάθειες του Στανίσουαφ Λεστσίτσκι κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων, καλύπτοντας περίπου 300 τετραγωνικά χιλιόμετρα με τις κορυφές Χάλιτς και Ταρνίτσα.[6]

Η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης σε αριθμό μετασοβιετικών κρατών μετέτρεψε τα σύνορα Πολωνίας-Σοβιετικής Ένωσης στην αλυσίδα των συνόρων Πολωνίας-Ρωσίας, Λιθουανίας-Πολωνίας, Λευκορωσίας-Πολωνίας και Ουκρανίας-Πολωνίας. Η Πολωνία και η Ουκρανία επιβεβαίωσαν τα σύνορα στις 18 Μαΐου 1992, τα οποία είναι τα μεγαλύτερα ανατολικά σύνορα της Πολωνίας.[7] Τα σύνορα έγιναν πολύ πιο ανοιχτά σε σύγκριση με τη σοβιετική εποχή, όταν παρά το ότι ήταν μέρος του Ανατολικού Μπλοκ, η διέλευση ήταν πολύ δύσκολη.[8] Καθώς τα σύνορα άνοιξαν σε μαζική κίνηση, ο αριθμός των ατόμων που διέσχιζαν τα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας άρχισε να αυξάνεται σταθερά από το 1990 και σταθεροποιήθηκε περίπου τη δεκαετία του 2000.[9] Περίπου 3 εκατομμύρια Ουκρανοί διέσχισαν τα σύνορα τη δεκαετία του 1990, ετησίως.[10] Ένας από τους κορυφαίους αριθμούς καταγράφηκε το 2001, με περίπου 12 εκατομμύρια ανθρώπους να διασχίζουν τα σύνορα.[9]

Με την ένταξη της Πολωνίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση το 2004, τα σύνορα έχουν γίνει ένα από τα εξωτερικά σύνορα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.[11] Είναι ένα από τα τέσσερα σύνορα ΕΕ-Ουκρανίας, τα άλλα είναι τα σύνορα Ουγγαρίας-Ουκρανίας, τα σύνορα Ουκρανίας-Ρουμανίας και τα σύνορα Σλοβακίας-Ουκρανίας.[12] Δεδομένου ότι αποτελεί σημείο εισόδου στην Περιοχή Σένγκεν, αυτό καθιέρωσε την υποχρέωση θεώρησης για τους Ουκρανούς πολίτες που εισέρχονται στην Πολωνία από τον Οκτώβριο του 2003. Κατά την περίοδο Οκτωβρίου 2003-Σεπτεμβρίου 2004, οι πολωνικές αρχές εξέδωσαν περίπου 620.000 βίζες σε Ουκρανούς. Η απαίτηση θεώρησης δεν έχει μειώσει σημαντικά την κίνηση, καθώς επέστρεψε στα προηγούμενα επίπεδα εντός ενός έτους.[9] Ένα άλλο αποκορύφωμα σημειώθηκε το 2006, όταν υπήρχαν σχεδόν 20 εκατομμύρια συνοριακές διαβάσεις.[13] Το 2008, η Πολωνία και η Ουκρανία υιοθέτησαν πολιτικές για την τοπική διασυνοριακή κυκλοφορία (τέθηκαν σε ισχύ το 2009). Αυτή η συμφωνία εισήγαγε τοπικές άδειες κυκλοφορίας στα σύνορα που επιτρέπουν στους κατόχους να διασχίζουν τα σύνορα για έως και 90 ημέρες ανά εξάμηνο.[14] Το 2009 σημειώθηκαν περίπου 12 εκατομμύρια συνοριακές διαβάσεις στα σύνορα Ουκρανίας-Πολωνίας.[13]

Στις 11 Ιουνίου 2017, τροποποιήθηκε η πολιτική θεωρήσεων της Σένγκεν. Οι Ουκρανοί πολίτες που κατέχουν βιομετρικά διαβατήρια δεν χρειάζονται πλέον βίζα για να εισέλθουν στην Περιοχή Σένγκεν (συμπεριλαμβανομένης της Πολωνίας) για διαμονή έως 90 ημερών σε περίοδο 180 ημερών.

Χαρακτηριστικά

Τα σύνορα Ουκρανίας -Πολωνίας είναι τα ανατολικά σύνορα της ΕΕ με τις συχνότερες διελεύσεις.[13]

Το μεγαλύτερο μέρος της συνοριακής κίνησης παράγεται από Ουκρανούς πολίτες. Ο μικρός εμπορικός και καταναλωτικός τουρισμός ήταν και εξακολουθούν να οδηγούν μεγάλο μέρος της κίνησης, με τη μετανάστευση για εργατικούς σκοπούς να είναι ένας άλλος σημαντικός παράγοντας.[9][15][13]

Τα σύνορα είναι βαριά φρουρούμενα, καθώς είναι μια σημαντική οδός λαθρεμπορίου στην ΕΕ, τόσο για εμπορεύματα όσο και για παράνομη μετανάστευση.[10][16][13]

Περίπου 8 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν στην συνοριακή περιοχή, περίπου ισομερής μεταξύ Πολωνίας και Ουκρανίας.[7]

Συνοριακές διαβάσεις

Η ενότητα αυτή είναι κενή, ανεπαρκώς ανεπτυγμένη ή ανολοκλήρωτη. Η βοήθειά σας είναι καλοδεχούμενη!

Δείτε επίσης

Παραπομπές

  1. ↑ «WARUNKI NATURALNE I OCHRONA ŚRODOWISKA (ENVIRONMENT AND ENVIRONMENTAL PROTECTION)». MAŁY ROCZNIK STATYSTYCZNY POLSKI 2013 (CONCISE STATISTICAL YEARBOOK OF POLAND 2013) (στα Πολωνικά και Αγγλικά). GŁÓWNY URZĄD STATYSTYCZNY. 2013. σελ. 26. 
  2. ↑ Alison Fleig Frank (1 Ιουλίου 2009). Oil Empire: Visions of Prosperity in Austrian Galicia. Harvard University Press. σελ. 228. ISBN 978-0-674-03718-2. 
  3. ↑ Ivan Katchanovski· Zenon E. Kohut (11 Ιουλίου 2013). Historical Dictionary of Ukraine. Scarecrow Press. σελ. 747. ISBN 978-0-8108-7847-1. 
  4. ↑ Joaquim Carvalho (2007). Religion and Power in Europe: Conflict and Convergence. Edizioni Plus. σελ. 242. ISBN 978-88-8492-464-3. 
  5. ↑ Joaquim Carvalho (2007). Religion and Power in Europe: Conflict and Convergence. Edizioni Plus. σελίδες 242–243. ISBN 978-88-8492-464-3. 
  6. ↑ Mateusz Podkul. Czy grupa Tarnicy i Halicza w 1945 r. mogła znaleźć się poza granicami Polski?
  7. ↑ 7,0 7,1 Kimmo Katajala· Maria Lähteenmäki (2012). Imagined, Negotiated, Remembered: Constructing European Borders and Borderlands. LIT Verlag Münster. σελ. 188. ISBN 978-3-643-90257-3. 
  8. ↑ Karolina S. Follis (24 Ιουλίου 2012). Building Fortress Europe: The Polish-Ukrainian Frontier. University of Pennsylvania Press. σελ. 40. ISBN 0-8122-0660-6. 
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Markus Leibenath· Ewa Korcelli-Olejniczak (14 Μαΐου 2008). Cross-border Governance and Sustainable Spatial Development: Mind the Gaps!. Springer. σελίδες 142–143. ISBN 978-3-540-79244-4. 
  10. ↑ 10,0 10,1 Graeme P. Herd· Jennifer D.P. Moroney (17 Ιουνίου 2013). Security Dynamics in the Former Soviet Bloc. Routledge. σελ. 91. ISBN 978-1-136-49788-9. 
  11. ↑ Karolina S. Follis (24 Ιουλίου 2012). Building Fortress Europe: The Polish-Ukrainian Frontier. University of Pennsylvania Press. σελ. 1. ISBN 0-8122-0660-6. 
  12. ↑ the Monitor's Editorial Board (4 Μαρτίου 2014). «How Ukraine crisis can revive EU ideals». CSMonitor.com. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2014. 
  13. ↑ 13,0 13,1 13,2 13,3 13,4 Eastern Borders Annual Risk Analysis 2013, FRONTEX
  14. ↑ «Frontex | Eastern Borders route». Frontex.europa.eu. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 20 Μαΐου 2014. Ανακτήθηκε στις 20 Μαΐου 2014. 
  15. ↑ Jeremy Morris· Abel Polese (13 Δεκεμβρίου 2013). The Informal Post-Socialist Economy: Embedded Practices and Livelihoods. Routledge. σελίδες 156–157. ISBN 978-1-135-00929-8. 
  16. ↑ Bettina Bruns· Judith Miggelbrink (8 Οκτωβρίου 2011). Subverting Borders: Doing Research on Smuggling and Small-Scale Trade. Springer. σελ. 30. ISBN 978-3-531-93273-6.