Η δανο-σουηδική πλευρά της σύγκρουσης ξεκίνησε το 1700, αλλά η ειρήνη αποκαταστάθηκε την ίδια χρονιά. Η Δανία εισήλθε ξανά στον πόλεμο το 1709, επιδιώκοντας να ανακτήσει τις χαμένες επαρχίες Σκάνια, Μπλεκίνιε και Χάλαντ. Ωστόσο, ο Σουηδός στρατηγός Μάγκνους Στένμποκ κατάφερε να υπερασπιστεί τις επαρχίες αυτές, χωρίς την παρουσία του Βασιλιά Καρόλου ΙΒ΄ της Σουηδίας. Σε άλλα μέτωπα, η Σουηδία δεν ήταν το ίδιο αποτελεσματική. Ειδικότερα στο μέτωπο με τη Ρωσία, το 1721, ο σουηδικός στρατός στο Στράλζουντ της Σουηδικής Πομερανίας υπέστη σφοδρή ήττα.[2]
Η Σουηδία κατέβαλε 600.000 Ρίξνταλερ ως αποζημίωση (ως εγγύηση για αυτά τα χρήματα, η Δανία κατέλαβε προσωρινά το Βίσμαρ στη Σουηδική Πομερανία), τερμάτισε τη συμμαχία της με το Χόλσταϊν και έχασε το δικαίωμα της αφορολόγητης διέλευσης του Όρεσουντ. Η Δανία απέκτησε επίσης τον πλήρη έλεγχο του Σλέσβιχ, ενώ οι περιοχές της Σουηδικής Πομερανίας που κατείχαν οι Δανοί επέστρεψαν στη Σουηδία.[1] Η Συνθήκη της Κοπεγχάγης του 1660, η Διακοπή του Μάλμε του 1662, η Συνθήκη του Φονταινεμπλώ του 1679 και της Στοκχόλμης, επίσης του 1679, επικυρώθηκαν εκ νέου με την Συνθήκη του Φρέντερικσμποργκ.[3]
