Έχει προταθεί αυτό το λήμμα ή τμήμα αυτού του λήμματος, να συγχωνευθεί με το Βαλκανικοί Πόλεμοι. (Σχολιάστε)
Όταν συγχωνεύετε το περιεχόμενο, σημειώστε στην σύνοψη επεξεργασίας ότι πρόκειται για «περιεχόμενο από την σελίδα Συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους», για λόγους αναφοράς στους συντάκτες εκείνου του λήμματος.
Η συμμετοχή της Ελλάδας στους Βαλκανικούς Πολέμους (1912-1913) αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα γεγονότα της νεότερης ελληνικής ιστορίας καθώς επέτρεψε στο ελληνικό κράτος να διπλασιάσει την έκτασή του και να αποκτήσει το μεγαλύτερο μέρος της σημερινής εδαφικής του έκτασης. Υπήρξε επίσης καταλυτικός παράγοντας πολιτικών εξελίξεων καθώς έφερε στο προσκήνιο δυο προσωπικότητες, των οποίων η σχέση κυριάρχησε την επόμενη δεκαετία και είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες για την Ελλάδα: τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο και τον αξιωματικό του στρατού, διάδοχο του θρόνου και μετέπειτα βασιλιά, Κωνσταντίνο Ι.
Στον Α' Βαλκανικό Πόλεμο, η Ελλάδα συμμάχησε με τη Βουλγαρία, τη Σερβία και το Μαυροβούνιο ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο πόλεμος ξεκίνησε στις 8 Οκτωβρίου 1912 με την κήρυξη του πολέμου από το Μαυροβούνιο ενώ η Ελλάδα, η Βουλγαρία και η Σερβία μπήκαν στον πόλεμο στις 17 Οκτωβρίου 1912. Κατά τη διάρκεια αυτού του πολέμου, η Ελλάδα πολέμησε σε δυο μέτωπα από την ξηρά και πρόσφερε το μεγαλύτερο μέρος της ναυτικής δύναμης από όλους τους βαλκανικούς συμμάχους.
Την αρχική ώθηση για επέκταση των εδαφών έδωσε ο στρατός της Θεσσαλίας, ο οποίος κατόρθωσε να καταλάβει ένα μεγάλο μέρος της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του στρατηγικά σημαντικού λιμένα της Θεσσαλονίκης ; αυτή η κίνηση προκάλεσε μια αυξημένη ένταση ανάμεσα στους δυο συμμάχους κατά τους επόμενους μήνες και αποτέλεσε μια από τις κύριες αιτίες του Β' Βαλκανικού Πολέμου. Μετά την επιτυχή ολοκλήρωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων στη Μακεδονία, ο ελληνικός στρατός έριξε το βάρος του στο μέτωπο της Ηπείρου όπου, μετά από μια παρατεταμένη πολιορκία, καταλήφθηκε η πόλη των Ιωαννίνων και οι Έλληνες προχώρησαν προς τη "Βόρεια Ήπειρο" (Νότια Αλβανία). Το ελληνικό Πολεμικό Ναυτικό κατέλαβε όλα τα νησιά του Αιγαίου Πελάγους εκτός από τα Δωδεκάνησα, που ήταν υπό ιταλική κατοχή, και κατέρριψε δυο προσπάθειες του Οθωμανικού Πολεμικού Ναυτικού να αποκτήσει πρόσβαση στον ελλαδικό χώρο μέσω των Δαρδανελλίων.
Παρόλο που οι διαπραγματεύσεις είχαν ξεκινήσει στο Λονδίνο από τον Δεκέμβριο 1912, ο πόλεμος συνεχίστηκε μέχρι τις 30 Μαΐου 1913 όταν υπογράφηκε η Συνθήκη του Λονδίνου. Η Συνθήκη δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει καμιά εμπλεκόμενη στον πόλεμο χώρα, με κύριο σημείο τριβής να είναι η διαίρεση της Μακεδονίας. Μπροστά στις βουλγαρικές αξιώσεις, η Ελλάδα και η Σερβία συμμάχησαν και στις 29 Ιουνίου 1913, οι βουλγαρικές δυνάμεις πραγματοποίησαν μια απρόσμενη επίθεση ενάντια των πρώην συμμάχων τους. Οι βουλγαρικές επιθέσεις σύντομα αποκρούστηκαν και υποχώρησαν. Ειδικότερα για την Ελλάδα, οι μάχες κατά τον Β' Βαλκανικό Πόλεμο υπήρξαν αρκετά δαπανηρές. Με την είσοδο της Ρουμανίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στον πόλεμο, ο βουλγαρικός στρατός αποδυναμώθηκε και κήρυξε ανακωχή στις 30 Ιουλίου. Ο πόλεμος ολοκληρώθηκε στις 10 Αυγούστου 1913 με τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου, η οποία επιβεβαίωσε την εισχώρηση στην Ελλάδα της Μακεδονίας, της Κρήτης και της Ηπείρου (χωρίς τη Βόρεια Ήπειρο).
Συγκριτικά στατιστικά για τον πληθυσμό της Μακεδονίας[1]
Hellenic Army General Staff, Army History Directorate (1998), An Index of events in the military history of the Greek nation, Athens, ISBN960-7897-27-7
Contogeorgis, Georges (1992), Histoire de la Grèce, Nations d'Europe, Hatier, ISBN2-218-03841-2
Dalègre, Joëlle (2002), Grecs et Ottomans - 1453-1923, de la chute de Constantinople à la disparition de l'Empire ottoman, L'Harmattan, ISBN2-7475-2162-1
Driault, Edouard; Lheritier, Michel (1926), Histoire diplomatique de la Grèce de 1821 à nos jours, IV & V, Paris: PUF
Svoronos, Nicholas (1964), Histoire de la Grèce moderne, Que Sais-Je?, PUF
Terrades, Marc (2005), Le Drame de l'hellénisme. Ion Dragoumis (1878-1920) et la question nationale en Grèce au début du XXe siècle, L'Harmattan, ISBN2-7475-7788-0
Trencsényi, Balázs; Kopecek, Michal (eds.) (2007), Discourses of Collective Identity in Central and Southeast Europe 1770–1945, Vol. II: National Romanticism – The Formation of National Movements, Central European University Press, ISBN978-963-7326-60-8
Koliopoulos, J.S.; Veremis, Thanos M. (2002), Greece, The Modern Sequel: From 1831 to the Present, London: Hurst & Company, ISBN1-85065-463-8
Vacalopoulos, Apostolos (1975), Histoire de la Grèce moderne, Horvath, ISBN2-7171-0057-1
Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΙΔ': Νεώτερος Ελληνισμός από το 1881 ως το 1913 ("History of the Hellenic Nation, Vol. XIV: Modern Hellenism from 1881 to 1913"), Εκδοτική Αθηνών, 1977, σελ. 280–354
Cassavetti, Demetrius John (1914), Hellas and the Balkan Wars, London: T. F. Unwin
Hellenic Army General Staff, Army History Directorate (1998), A Concise History of the Balkan Wars, 1912-1913, Athens, ISBN960-7897-07-2
Erickson, Edward J.; Bush, Brighton C. (2003), Defeat in Detail: The Ottoman Army in the Balkans, 1912-1913, Greenwood Publishing Group, ISBN0-275-97888-5
Hall, Richard C. (2000), The Balkan Wars, 1912-1913: Prelude to the First World War, Routledge, ISBN0-415-22946-4
Schurman, Jacob Gould (2004), The Balkan Wars 1912 To 1913, Kessinger Publishing, ISBN1-4191-5345-5
Kaldis, William Peter (June 1979), «Background for Conflict: Greece, Turkey, and the Aegean Islands, 1912-1914», The Journal of Modern History51 (2, Supplement): D1119–D1146, doi:10.1086/242039
Michalopoulos, Dimitris (2005), Attitudes parallèles : Éleuthérios Vénisélos et Take Ionescu dans la Grande Guerre, Institut de recherches sur Éleutherios Vénisélos et son époque, ISBN960-88457-3-4