Η προσωπική ζωή είναι το άθροισμα των προσωπικών επιλογών.
Περιλαμβάνονται η διαχείριση του χρόνου, οι επιλογές εξοπλισμού και οι ενδυματολογικές επιλογές.
Η Προσωπική ζωή είναι η πορεία της ζωής ενός ατόμου, ειδικά όταν θεωρείται ως το άθροισμα των προσωπικών επιλογών που συμβάλλουν στην προσωπική του ταυτότητα.[1]
Στο αρχαίο παρελθόν, ο χρόνος των περισσότερων ανθρώπων ήταν περιορισμένος από τις εργασίες για κάλυψη των αναγκών του, όπως την εξασφάλιση τροφής και στέγης, και δεν υπήρχε πολύς πραγματικά ελεύθερος χρόνος. Οι άνθρωποι ταυτίζονται με τους κοινωνικούς ρόλους τους στην κοινότητα, και απασχολούνται σε θέσεις εργασίας μάλλον από αναγκαιότητα παρά από προσωπική επιλογή. Η ιδιωτικότητα στις πρώιμες κοινότητες σπάνιζε.
Η νεότερη αντίληψη για την προσωπική ζωή εξελίχθηκε παράλληλα με τη σύγχρονη Δυτική κοινωνία. Στη σύγχρονη εποχή η επαγγελματική ιδιότητα και το έργο ενός ατόμου διακρίνονται ξεχωριστά. Η προσωπική ζωή καθορίζεται από τις επιλογές και τις προτιμήσεις εκτός του χώρου εργασίας, με συμπεριλαμβανόμενα τα χόμπι, τα πολιτιστικά ενδιαφέροντα, τις ενδυματολογικές επιλογές και ούτω καθεξής.
Οι άνθρωποι στις Δυτικές χώρες, όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, εκτιμούν την προστασία της ιδιωτικής ζωής. Η ιδιωτική ζωή περιλαμβάνει τα προσωπικά δεδομένα και την λήψη αποφάσεων προσωπικού χαρακτήρα.
Ιστορία
Στο παρελθόν, προτού η σύγχρονη τεχνολογία αμβλύνει τα ζητήματα οικονομικής ανεπάρκειας στις εκβιομηχανισμένες χώρες, οι περισσότεροι άνθρωποι κατανάλωναν μεγάλο μέρος του χρόνου τους σε εργασίες για την εξασφάλιση των αναγκαίων για τη ζωή, όπως νερό, τροφή και προστασία από τις καιρικές συνθήκες.[2] Οι άνθρωποι βασίζονταν σε δεξιότητες επιβίωσης προς όφελος των ιδίων και της κοινότητάς τους· η συγκομιδή φαγητού και η διατήρηση της στέγης απαιτούν ικανότητες.[3] Στις κοινότητες η ιδιωτική ζωή ήταν περιορισμένη, και οι άνθρωποι διακρίνονταν μεταξύ τους από τον κοινωνικό τους ρόλο.[4] Η απασχόληση σε θέσεις εργασίας βασιζόταν μάλλον σε αναγκαιότητα παρά σε προσωπική επιλογή.[5]
Επιπλέον, τα άτομα σε πολλούς αρχαίους πολιτισμούς συνειδητοποιούσαν την ύπαρξη του εαυτού τους ως άποψη ενός μεγαλύτερου κοινωνικού συνόλου, συχνά με μυθολογικό υπόβαθρο που τοποθετούσε το άτομο σε σχέση με το σύμπαν.[6] Οι άνθρωποι σε τέτοιους πολιτισμούς δεν διαμόρφωναν τις ταυτότητές τους μέσω των ατομικών επιλογών τους—πρακτικά, ίσως δεν διανοούνταν μια επιλογή που να είναι καθαρά ατομική. Τέτοια άτομα, αν τους ζητηθεί να περιγράψουν τους εαυτούς τους, θα μιλήσουν για το συλλογικό σώμα στο οποίο ανήκουν: τη φυλή, την Εκκλησία, το έθνος.[7] Ακόμη και στον 21ο αιώνα, υπάρχουν ακόμα ζητήματα επιβίωσης σε πολλές χώρες και κοινωνίες. Για παράδειγμα, εξακολουθούν να υπάρχουν περιοχές βυθισμένες στη φτώχεια και τριτοκοσμικές συνθήκες, χωρίς τεχνολογία, ασφαλή καταφύγια, ή αξιόπιστες πηγές τροφίμων. Εκεί, οι έννοιες "προσωπική ζωή", "αυτοπραγμάτωση", "προσωπική ολοκλήρωση", ή "ιδιωτική ζωή" είναι συχνά δυσβάσταχτες πολυτέλειες.[8]
