Η Παυλίνα (γερμ. Pauline Christine Wilhelmine von Anhalt-Bernburg, prinzessin von Lippe, 23 Φεβρουαρίου 1769 - 29 Δεκεμβρίου 1820) από τον Οίκο των Ασκάνια ήταν κόρη του Πρίγκιπα του Άνχαλτ-Μπέρνμπουργκ και με τον γάμο της έγινε σύζυγος του Πρίγκιπα του Λίππε. Υπηρέτησε ως επίτροπος του Λίππε κατά τη διάρκεια της ανηλικότητας τού γιου της από το 1802 έως το 1820. Θεωρείται ως μία από τις σημαντικότερες ηγέτες του Λίππε. Την 1η Ιανουαρίου 1809 κατάργησε τη δουλεία με πριγκιπική απόφαση. Κατάφερε να διατηρήσει το πριγκιπάτο ανεξάρτητο κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντων Πολέμων. Έγραψε ένα Σύνταγμα, στο οποίο η δύναμη των ευγενών μειώθηκε. Στη συλλογική ιστορική συνείδηση του λαού του Λίππε, ωστόσο, έχει μείνει η μνήμη της περισσότερο για τους κοινωνικούς της στόχους. [6] Επηρεασμένη από γαλλικά ρεφορμιστικά κείμενα, ίδρυσε το πρώτο κέντρο ημερήσιας φροντίδας στη Γερμανία, ένα σχολείο εργασίας για παραμελημένα παιδιά, ένα εθελοντικό χώρο εργασίας για τους αποδέκτες φιλανθρωπιών και ένα ίδρυμα υγειονομικής περίθαλψης με κέντρο πρώτων βοηθειών.
Βιογραφία
Το κάστρο Μπάλενστετ.Η Παυλίνα με τους γιους της, Φρειδερίκο (αριστερά) και Λεοπόλδο (δεξιά).
Λίγες ημέρες μετά τη γέννησή της, η μητέρα της απεβίωσε από ιλαρά. Η Παυλίνα είχε έναν μεγαλύτερο αδελφό, τον Αλέξιο Φρειδερίκο (1767-1834), ο οποίος ήταν δούκας του Άνχαλτ-Μπέρνμπουργκ από το 1807. Παρατηρήθηκε από τη νεαρή της ηλικία, ότι η Παυλίνα είχε ευφυέστατο μυαλό. [7] Ο πατέρας της ανέλαβε προσωπικά την ανατροφή της Παυλίνας και του Αλεξίου Φρειδερίκου. Η κόρη του ήταν καλή μαθήτρια και έμαθε γαλλικά, εκτός από τα λατινικά, την ιστορία και τις πολιτικές επιστήμες. Ήδη σε ηλικία 13 ετών βοηθούσε τον πατέρα της στη διακυβέρνηση. Πρώτα ανέλαβε τη γαλλική αλληλογραφία και αργότερα όλη την αλληλογραφία μεταξύ της κατοικίας στο κάστρο Μπάλενστετ και των κυβερνητικών γραφείων στο Μπέρνμπουργκ. [8] Η εκπαίδευσή της επηρεάστηκε έντονα από τη χριστιανική ηθική και τις ιδέες του Διαφωτισμού. Αργότερα η Παυλίνα συνέχισε να ασκεί ό,τι είχε μάθει στη νεότητά της, όπως τις διδασκαλίες των Γιόχαν Χάινριχ Πεσταλότσι και Ζαν-Ζακ Ρουσσώ.
Στις 2 Ιανουαρίου 1796 η Παυλίνα παντρεύτηκε τον Λεοπόλδο Α΄ του Λίππε. Ο γάμος εορτάστηκε στο Μπάλενστετ και στις 21 Ιανουαρίου 1796 το ζευγάρι επέστρεψε στο Ντέτμολντ, προς μεγάλη ευθυμία του λαού. Ο Λεοπόλδος ζητούσε το χέρι της για χρόνια, αλλά η Παυλίνα είχε απορρίψει επανειλημμένα τα αιτήματά του. Ο γάμος πραγματοποιήθηκε μόνο μετά τη βελτίωση της υγείας του Λεοπόλδου. Προηγουμένως αυτός είχε τεθεί υπό κηδεμονία για μικρό χρονικό διάστημα, λόγω ψυχικής του σύγχυσης. Στα επόμενα χρόνια η Παυλίνα μιλούσε θετικά για το γάμο τους και τον αγαπητό της [9] σύζυγο. Ομολόγησε σε μία επιστολή προς τον έμπιστο εξάδελφό της Φρειδερίκο Χριστιανό Β΄ του Σλέσβιχ-Χόλσταϊν-Σόντερμπουργκ-Αυγκούστενμπουργκ: "Δεν έχω πάρει άλλη απόφαση με περισσότερη προσοχή από ότι τώρα· δεν αποφάσισα πιο ψύχραιμα, και δεν άφησα την αγάπη μου προς αυτόν να γίνει μεγεθυντικός φακός ή η καρδιά μου να υπερβεί τη λογική. Ο πρίγκιπας είναι καλός, ευγενής και δίκαιος· με αγαπά, με εκτιμά και έχει περισσότερες αρετές εσωτερικά απ' ότι εξωτερικά".
Η Παυλίνα γέννησε δύο γιους, τον Λεοπόλδο Β΄ (στις 6 Νοεμβρίου 1796) και τον Φρειδερίκο (στις 8 Δεκεμβρίου 1797). Ένα τρίτο παιδί, η Λουίζα, απεβίωσε λίγο μετά τη γέννησή του στις 17 Ιουλίου 1800. [10]
Ο Λεοπόλδος Α΄ απεβίωσε στις 4 Απριλίου 1802 και στις 18 Μαΐου η Παυλίνα ανέλαβε την επιτροπεία για τον ανήλικο γιο της, τον μεταγενέστερο Λεοπόλδο Β΄. Στο συμβόλαιο γάμου μεταξύ Λεοπόλδου και Παυλίνας από το 1795, είχε συμφωνηθεί ότι η Παυλίνα, ως μελλοντική μητέρα, θα πρέπει να αναλάβει τόσο την επιτροπεία της κομητείας, όσο και την κηδεμονία ενός ανηλίκου πρίγκιπα αν χρειαστεί. Η ευγενείς του Λίππε αντιτάχθηκαν έντονα σε αυτή την εξουσία. Ωστόσο δεν υπήρχε κατάλληλος άνδρας κηδεμόνας και η Παυλίνα είχε ήδη αποδείξει ότι θα ήταν κατάλληλη επίτροπος. Η εξουσία της διήρκεσε σχεδόν δύο δεκαετίες και θεωρείται ένα ευτυχές κεφάλαιο στην ιστορία του Λίππε. [9]
Η Παυλίνα κατείχε από το 1818 μέχρι το τέλος της το 1820 το αξίωμα του δημάρχου του Λέμγκο, επικαλύπτοντας την περίοδο που κυβέρνησε το Λίππε. Μετά τους Ναπολεόντειους Πολέμους, η πόλη είχε χρεωθεί πολύ. Όταν ο δήμαρχος Όβερμπεκ απεβίωσε το 1817, δεν μπορούσε να βρεθεί κατάλληλος νέος δήμαρχος και οι αξιωματούχοι και οι πολίτες αποφάσισαν στις 4 Ιανουαρίου 1818 να ζητήσουν από την Παυλίνα "να πάρει για μία περίοδο τις αστυνομικές και οικονομικές θέσεις της διακυβέρνησης της πόλης υπό την άμεση διεύθυνσή της, για περίοδο έξι ετών". [11] Η Παυλίνα απάντησε την ίδια ημέρα και, σε αντίθεση με τις προσδοκίες όλων, δέχτηκε την πρόσκληση. Σε τοπικό επίπεδο εκπροσωπήθηκε από τον ταλαντούχο και αφοσιωμένο δικηγόρο Kέστνερ, ενεργώντας αυτός ως επίτροπος. Κατάφερε να βελτιώσει την οικονομική και κοινωνική κατάσταση, λαμβάνοντας ορισμένα μη δημοφιλή μέτρα, αλλά πάντα με σεβασμό στους κοινοβουλευτικούς κανόνες της πόλης. Όπως και στο Ντέτμολντ το 1801, ίδρυσε ένα εργαστήριο για τους φτωχούς και μια λέσχη εξυπηρέτησης υπό τη δική της διεύθυνση. [12]
Το Λίππεχοφ στο Λέμγκο, τώρα το Ένγκελμπερτ Κέμπφερ-Γυμνάσιο.
Σχεδίασε να αποσυρθεί στο Λίππεχοφ, ένα μπαρόκ παλάτι που κτίστηκε στο Λέμγκo το 1734 [12], αλλά η Παυλίνα απεβίωσε στις 29 Δεκεμβρίου 1820, λίγους μήνες μετά την παράδοση τής διακυβέρνησης στον γιο της Λεοπόλδο Β΄ στις 3 Ιουλίου 1820. [10]
Χαρακτήρας, προσωπικότητα και θεωρία της διακυβέρνησης
Η Βιβλιοθήκη του Λίππε Ντέτμολντ.
Κοινωνικές πολιτικές
Χάρτης του Ντέτμολντ περί το 1680.
Επαγγελματική Σχολή
Κέντρο ημερήσιας φροντίδας
Ο Ναπολέων και η Παυλίνα
Ο Καρλ Φρήντριχ Ράινχαρντ.
Συνομοσπονδία του Ρήνου
Η Συνομοσπονδία του Ρήνου.
Κατάργηση της δουλείας
Ο Ναπολέων Α΄ των Γάλλων.
Συνταγματική διαμάχη
Προσχέδιο για ο Σύνταγμα, γραμμένο από την Παυλίνα.
Παραίτηση
Μνημείο για την Παυλίνα στο Μπαντ Μάινμπεργκ.
Υποδοχή
Αναμνηστική πλάκα στην πλατεία κάστρου στο Ντέτμολντ.
Οικογένεια
Παντρεύτηκε το 1796 τον Λεοπόλδο Α΄ πρίγκιπα του Λίππε και είχε τέκνα:
Λεοπόλδος Β΄ (6 Νοεμβρίου 1796 - 1 Ιανουαρίου 1851), πρίγκιπας του Λίππε.
Φρειδερίκος (8 Δεκεμβρίου 1797 - 20 Οκτωβρίου 1854).
Λουίζα (17 Ιουλίου 1800 - 18 Ιουλίου 1800), απεβ. νήπιο.
↑Karl Meier-Lemgo (1962), Geschichte der Stadt Lemgo, Lippische Städte und Dörfer: Naturwissenschaftlicher und Historischer Verein für das Land Lippe, 1 (special issue) (2 έκδοση), Lemgo: F. L. Wagner, σελ. 190–191
↑ 12,012,1Karl Meier-Lemgo (1962), Geschichte der Stadt Lemgo, Lippische Städte und Dörfer: Naturwissenschaftlicher und Historischer Verein für das Land Lippe, 1 (special issue) (2 έκδοση), Lemgo: F. L. Wagner, σελ. 191–196
Burkhard Meier (2002), Fürstin Pauline Stiftung, Von der ältesten Kinderbewahranstalt zum modernen Diakonieunternehmen, Detmold, ISBN3-9807369-3-8
Hermann Niebuhr (1990), Eine Fürstin unterwegs, Reisetagebücher der Fürstin Pauline zur Lippe 1799-1818, Detmold, ISBN3-923384-10-6
Jutta Prieur (2002), Frauenzimmer – Regentin – Reformerin. Fürstin Pauline zur Lippe 1802-1820, Sonderveröffentlichungen des Naturwissenschaftlichen und Historischen Vereins für das Land Lippe 69), Begleitband zur Ausstellung des NW Staatsarchivs Detmold (27. Oktober 2002 bis 2. Februar 2003), Detmold
Εξωτερικοί σύνδεσμοι
Literature by and about Princess Pauline of Anhalt-Bernburg in the German National Library catalogue
