Ο Μπάρι Μάρσαλ (αγγλ. Barry James Marshall, γεννημένος στις 30 Σεπτεμβρίου1951)[20] είναι Αυστραλός γιατρός, βραβευμένος με το Νόμπελ Φυσιολογίας – Ιατρικής (2005) και σήμερα ομότιμος καθηγητής Κλινικής Μικροβιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας.[21]
Ο Μάρσαλ, καθώς και ο Αυστραλός συνάδελφος και συνεργάτης του, δρ. Ρόμπιν Γουόρεν -με τον οποίο μοιράστηκε το βραβείο Νόμπελ το 2005- απέδειξαν ότι το βακτήριο Helicobacter pylori (H. pylori) παίζει σημαντικό ρόλο στην πρόκληση πολλών ελκών, εξαφανίζοντας ιατρικά δόγματα δεκαετιών που υποστήριζαν ότι τα έλκη προκαλούνται κυρίως από άγχος, πικάντικες τροφές και υπερβολικό αλκοόλ.[22] Αυτή η στοιχειοθέτηση επέτρεψε τη σημαντική ανακάλυψη στην κατανόηση της αιτιολογικής σχέσης μεταξύ της μόλυνσης από το ελικοβακτηρίδιο και του καρκίνου του στομάχου.[23][24]
Ιστορικά, αξίζει να αναφερθεί ότι, πρώτος σε παγκόσμια κλίμακα, ο Έλληνας γιατρός Ιωάννης Λυκούδης, από το 1964, είχε ανακοινώσει σε ιατρικό συνέδριο, στη Λαμία, τη θεώρηση ότι το έλκος του στομάχου και του δωδεκαδάκτυλου είναι φλεγμονές που προκαλούνται από μικρόβιο.[25][26]
Βιογραφικά στοιχεία
Ο Μάρσαλ γεννήθηκε στην κοινότητα Kalgoorlie της Δυτικής Αυστραλίας. Έζησε στο Kalgoorlie και στο Carnarvon μέχρι να μετακομίσει στο Περθ σε ηλικία οκτώ ετών. Ο πατέρας του κατείχε διάφορες δουλειές και η μητέρα του ήταν νοσοκόμα. Είναι ο μεγαλύτερος γιος από τέσσερα αδέλφια.
Παρακολούθησε το κολέγιο Newman για τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και τη Σχολή Ιατρικής του Πανεπιστημίου της Δυτικής Αυστραλίας, όπου έλαβε πτυχίο ιατρικής, με ειδίκευση στη χειρουργική, το 1974.[27]
Παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Αντριάν, το 1972 και μαζί έχουν τέσσερα παιδιά.[28][29]
Σταδιοδρομία και έρευνα
Ο γιατρός δρ. Μπάρι Μάρσαλ το 2019, με την καρφίτσα του Νόμπελ στο πέτο του.
Το 1979, ο Μάρσαλ διορίστηκε Γραμματέας Ιατρικής στο Royal Perth Hospital. Γνωρίστηκε με τον παθολόγο δρ. Ρόμπιν Γουόρεν, που ενδιαφερόταν επίσης για τη γαστρίτιδα, κατά τη διάρκεια προγράμματος κατάρτισης εσωτερικής ιατρικής στο Royal Perth Hospital το 1981.
Μαζί, άρχισαν να μελετούν την παρουσία σπειροειδών βακτηρίων σε συνδυασμό με γαστρίτιδα. Το 1982, πραγματοποίησαν την αρχική καλλιέργεια του H. pylori και ανέπτυξαν την υπόθεσή τους σχετικά με τη βακτηριακή αιτία του πεπτικού έλκους και του καρκίνου του στομάχου. Είναι αλήθεια ότι η θεωρία τους, σχετικά με τον H. Pylori, προκάλεσε τότε τη θυμηδία και την ειρωνεία σε καθιερωμένους επιστήμονες και γιατρούς, οι οποίοι δεν πίστευαν ότι βακτήρια θα μπορούσαν να ζήσουν μέσα στο όξινο περιβάλλον του στομάχου.
Ο Μάρσαλ είπε το 1998 ότι «όλοι ήταν εναντίον μου, αλλά ήξερα ότι έχω δίκιο». Η υπόθεση θα μπορούσε να υποστηριχθεί από στοιχεία.[30]
Το 1982 οι Μάρσαλ και Γουόρεν έλαβαν χρηματοδότηση για ένα έτος έρευνας. Τα πρώτα 30 από τα 100 δείγματα δεν έδειξαν υποστήριξη για την υπόθεσή τους. Ωστόσο, ανακαλύφθηκε ότι οι τεχνικοί του εργαστηρίου είχαν πετάξει τις καλλιέργειες μετά από 2 ημέρες. Αυτή ήταν μία συνήθης πρακτική για επιχρίσματα λαιμού. Λόγω άλλων νοσοκομειακών εργασιών, οι τεχνικοί του εργαστηρίου δεν είχαν χρόνο να πετάξουν αμέσως την 31η δοκιμή τη δεύτερη ημέρα, και έτσι παρέμεινε από την Πέμπτη έως τη Δευτέρα. Σε αυτό το δείγμα, ανακάλυψαν την παρουσία του H. pylori. Αποδεικνύεται ότι το H. pylori αναπτύσσεται πιο αργά από 2 ημέρες και επίσης ότι οι καλλιέργειες του στομάχου δεν μολύνονται από άλλους μικροοργανισμούς.
Το 1983 υπέβαλαν τα τότε ευρήματά τους στη Γαστρεντερολογική Εταιρεία της Αυστραλίας, αλλά οι επιθεωρητές απέρριψαν το έγγραφό τους, βαθμολογώντας το, στο 10% αυτών, που έλαβαν το 1983 (δηλ. απολύτως αρνητικά).
Μετά από αποτυχημένες προσπάθειες μόλυνσης χοιριδίων το 1984, ο Μάρσαλ, αφού έκανε μια βασική ενδοσκόπηση, ήπιε ο ίδιος ζωμό που περιείχε καλλιεργημένο H. pylori, περιμένοντας να αναπτύξει έλκος.[31] Με μεγάλη έκπληξη, μόνο τρεις μέρες αργότερα, ανέπτυξε ανεξήγητη ναυτία και χαλίτωση, λόγω της αχλωρυδρίας, δηλ. δεν υπήρχε οξύ για να σκοτώσει τα βακτήρια στο στομάχι, και τα απόβλητά τους εκδηλώθηκαν ως κακή αναπνοή. Αυτό του το παρατήρησε μόνο η μητέρα του.
Τις επόμενες ημέρες ανέπτυξε αχλωριδικό (χωρίς οξύ) έμετο. Την 8η ημέρα, είχε μια επαναλαμβανόμενη ενδοσκόπηση, η οποία έδειξε μαζική φλεγμονή (γαστρίτιδα), και επίσης βιοψία από την οποία καλλιεργήθηκε ο H. pylori, δείχνοντας ότι είχε αποικίσει το στομάχι του. Την 14η ημέρα μετά την κατάποση, έγινε μια τρίτη ενδοσκόπηση και ο Μάρσαλ άρχισε να παίρνει αντιβιοτικά. Δεν ανέπτυξε αντισώματα έναντι του H. pylori, υποδηλώνοντας ότι η έμφυτη ανοσία μπορεί μερικές φορές να εξαλείψει την οξεία μόλυνση από H. pylori. Η ασθένεια και η ανάρρωση του Μάρσαλ, που βασίστηκε σε μια καλλιέργεια οργανισμών που εξήχθησαν από έναν ασθενή, εκπλήρωσε τα «κριτήρια του Κοχ» για το H. pylori και τη γαστρίτιδα, αλλά όχι για το πεπτικό έλκος. Αυτό το πείραμα δημοσιεύθηκε το 1985 στο Medical Journal of Australia.
Μετά την υπηρεσία του στο Fremantle Hospital, ο Μάρσαλ διεξήγαγε έρευνα στο Royal Perth Hospital (1985–1986) και στο Πανεπιστήμιο της Βιρτζίνια των ΗΠΑ, πριν επιστρέψει στην Αυστραλία. Κατείχε μια υποτροφία Burnet στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αυστραλίας (UWA) από το 1998 έως το 2003.
Το 2007 ο Μάρσαλ αποδέχθηκε συμβόλαιο μερικής απασχόλησης στο Πανεπιστήμιο της Πενσυλβάνιας. Τον Αύγουστο του 2020, μαζί με τον Σάιμον Τζ. Θορπ, δέχτηκαν μια θέση στο επιστημονικό συμβουλευτικό συμβούλιο της Brainchip INC, μιας εταιρείας τσιπ υπολογιστών.[32]
Βραβεία και διακρίσεις
Το 2005, το Ινστιτούτο Karolinska στη Στοκχόλμη απένειμε το βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας ή Ιατρικής στους Μάρσαλ και Γούορεν, το στενό συνεργάτη του, "για την ανακάλυψη του βακτηρίου Helicobacter pylori και του ρόλου του στη γαστρίτιδα και το πεπτικό έλκος".[33]
Ο Μάρσαλ έλαβε επίσης το Βραβείο Warren Alpert το 1994, το βραβείο Australian Medical Association Award και το βραβείο Albert Lasker Award για Clinical Medical Research το 1995, το διεθνές βραβείο Gairdner Foundation το 1996, το βραβείο Paul Ehrlich και Ludwig Darmstaedter το 1997, και το βραβείο Golden Plate της Αμερικανικής Ακαδημίας.[34].
Εκλέχθηκε Μέλος της Βασιλικής Εταιρείας (FRS) το 1999. Το πιστοποιητικό εκλογής του στη Βασιλική Εταιρεία καταγράφει το γεγονός, ως εξής:
Ο Μπάρυ Μάρσαλ, μαζί με τον Ρόμπιν Γουόρεν, ανακάλυψαν σπειροειδή βακτήρια στο στομάχι σχεδόν όλων των ασθενών με ενεργή χρόνια γαστρίτιδα ή δωδεκαδακτυλικά ή γαστρικά έλκη και πρότειναν ότι τα βακτήρια ήταν ένας σημαντικός παράγοντας στην αιτιολογία αυτών των ασθενειών. Το 1985, ο Μάρσαλ έδειξε με αυτοχορήγηση ότι αυτό το βακτήριο, που τώρα ονομάζεται Helicobacter pylori, προκαλεί οξεία γαστρίτιδα και πρότεινε ότι ο χρόνιος αποικισμός οδηγεί άμεσα σε πεπτικό έλκος. Αυτά τα αποτελέσματα ήταν μια μεγάλη πρόκληση για την επικρατούσα άποψη ότι οι γαστρικές διαταραχές είχαν φυσιολογική βάση, αντί να είναι μολυσματικές ασθένειες. Ο Μάρσαλ έδειξε ότι τα σχήματα αντιβιοτικών και αλάτων βισμούθιου που εξουδετέρωσαν το H. pylori είχαν ως αποτέλεσμα τη θεραπεία των έλκους του δωδεκαδακτύλου. Η άποψη ότι οι γαστρικές διαταραχές είναι μολυσματικές ασθένειες έχει πλέον τεκμηριωθεί και υπάρχουν αυξανόμενες ενδείξεις για το ρόλο της μόλυνσης από H. pylori στους γαστρικούς καρκίνους. Το έργο του Μάρσαλ έχει προκαλέσει μια από τις πιο ριζικές και σημαντικές αλλαγές στην ιατρική αντίληψη τα τελευταία 50 χρόνια. Ο Barry Marshall απονεμήθηκε το Βραβείο Albert Lasker για την Κλινική Επιστήμη το 1995 και το Μετάλλιο Buchanan το 1998.[35][36]
Ο Μάρσαλ απονεμήθηκε το μετάλλιο Benjamin Franklin για τις Επιστήμες της Ζωής το 1999, το βραβείο Keio Medical Science το 2002, και το Αυστραλιανό μετάλλιο εκατονταετίας, το 2003. Του απονεμήθηκε ο τίτλος του Επίτιμου Διδάκτορα από το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης το 2009. Ο Μάρσαλ εξελέγη Μέλος της Αυστραλιανής Ακαδημίας Υγείας και Ιατρικών Επιστημών (FAHMS) το 2015.[37]
↑Marshall BJ; Warren JR (Ιούνιος 1983). «Unidentified curved bacilli on gastric epithelium in active chronic gastritis». The Lancet321 (8336): 1273–5. doi:10.1016/S0140-6736(83)92719-8. PMID6134060.
↑Barry, Marshall (2005). «Autobiography». Nobel Foundation. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 18 Φεβρουαρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 28 Ιανουαρίου 2007.
