Ο Μανρίκε Πέρεθ δε Λάρα, ισπαν.: Manrique Pérez de Lara, (απεβ. το 1164) ήταν μεγιστάνας του βασιλείου της Καστίλης και αντιβασιλιάς του από το 1158 μέχρι το τέλος του. Ήταν ηγετική φυσιογνωμία του Οίκου της Λάρα και ένας από τους σημαντικότερους συμβούλους και στρατηγούς τριών διαδοχικών μοναρχών της Καστίλης: του Αλφόνσου Ζ' (1126–57), του Σάντσο Γ’ (1157–58) και του Αλφόνσου Η΄ (1158–1214).
Καταγωγή
Ο πατέρας του Mανρίκε ήταν ο Πέδρο Γκονθάλεθ δε Λάρα (απεβ. το 1130). [3] Σχετικά με την κυριαρχία του Πέδρο και τη διαδοχή του Μανρίκε στη θέση τιμής και ηγεσίας του στην Ανακατάκτηση, ένας της εποχής γράφει:
Ακολούθησε τον πατέρα του σε ό,τι έκανε. Ο πατέρας του ήταν ο κόμης Πέδρο της Λάρα, ο οποίος κυβέρνησε τη γη του για πολλά χρόνια. Ο γιος συνέχισε επίσης όλα τα βήματα του πατέρα του. Ακόμη στο άνθος της νιότης, αλλά εμπλουτισμένος με τιμή και σεβαστός από τον αυτοκράτορα όπως είναι η φύση του, ήταν ο υποστηρικτής του νόμου, η χειρότερη μάστιγα των Μαυριτανών. [4]
Η μητέρα του Mανρίκε, Έβα, είναι άγνωστης καταγωγής, αλλά στο παρελθόν είχε παντρευτεί τον Γκαρσία Ορδόνιεθ. Παλαιότεροι ιστορικοί υπέθεσαν ότι ήταν κόρη του Πέτρο Φρόιλαθ δε λα Τράβα και της συζύγου του Mάγιορ δε Ουργέλ, εν μέρει για να εξηγήσουν τα πολιτικά του συμφέροντα, που συνδέονται με την κομητεία Ουργέλ, αλλά αυτό είναι αβάσιμο. [5] Το δικό της μη ιβηρικό όνομα και του γιου της Mανρίκε [6] φαίνεται να δείχνουν μία καταγωγή βόρεια των Πυρηναίων. Διάφορες θεωρίες έχουν προταθεί, συμπεριλαμβανομένης της γέννησής της ως κόρης του Αϊμέρικ Ε΄, υπήκοου του Ροσεσουάρ, ενός από τους Γάλλους βαρόνους που είχαν ενταχθεί στην πολιορκία της Tουδέλα το 1087, ή του Ούγου Β΄, κόμη του Eμπούριες, και της συζύγου του Σάντσα δε Ουρζέλ. [7] Η πρώτη αναφορά του γάμου των γονιών τού Μανρίκε χρονολογείται από τον Νοέμβριο του 1127 και πρέπει να έγινε μετά το 1108, όταν σκοτώθηκε ο Γκαρσία Ορδόνιεθ. [8] Ο Mανρίκε είχε τρία αδέλφια: τον Άλβαρo, τον Nούνιo και τον Ροδρίγo. Είχε επίσης τρία ετεροθαλή αδέλφια, την Ελβίρα και τον Φερνάνδο, παιδιά του συνδέσμου του πατέρα του με τη βασίλισσα Ουρράκα και τον κόμη Γκαρθία Γκαρσές δε Άθα, γιο του πρώτου γάμου της μητέρας του. Ο κόμης Πέδρο είχε δύο τεκμηριωμένες κόρες, τη Μίλια, σύζυγο του Γκόμεθ Γκονθάλεθ δε Μανθανέδο και τη Μαρία. Η μητρότητά τους δεν τεκμηριώνεται ρητά, αλλά τουλάχιστον η Mίλια ήταν πιθανώς αμφιθαλής αδελφή του Mανρίκε. [9]
Κόμης και υποδιοικητής (tenente) (1145–1158)
Ο ρωμανικός καθεδρικός ναός της Σιγουένθα, που μοιάζει με φρούριο, απολάμβανε την προστασία του Mανρίκε Πέρεθ. Οι εκτεταμένες οχυρώσεις της Μολίνα, του ημι-ανεξάρτητου φέουδου του Mανρίκε, στο οποίο παραχώρησε μία δικαιοδοσία (fuero) το 1154.
↑Barton, 264–65, provides an overview of Manrique's immediate family, public career and important private acts with documentary source citations and a brief bibliography.
↑Prose translation in Barton and Fletcher, 261. Their verse numbering differs from that Lipskey, 176, The Poem of Almería, vv. 315–19, whose translation is reproduced here for comparison:
↑Sánchez de Mora, pp. 202-203. Milia has traditionally been listed as daughter of Manrique, but a contemporary document makes her his sister, giving her the patronymic Petriz, i.e. daughter of Pedro. Barton, p. 280, gives Pedro another daughter by Eva, named Mayor, but she is not mentioned in Sánchez de Mora's exhaustive survey of the family.
Βιβλιογραφία
Σάιμον Μπάρτον. Η Αριστοκρατία στη Λεόν και την Καστίλη του 12ου αιώνα . Cambridge: Cambridge University Press, 1997.
Simon Barton και Richard A. Fletcher, edd. The World of El Cid: Chronicles of the Spanish Reconquest . Manchester: Manchester University Press, 2000.
Simon R. Doubleday. Η οικογένεια Lara: Στέμμα και Ευγένεια στη Μεσαιωνική Ισπανία . Cambridge, Μασαχουσέτη: Harvard University Press, 2001.
Joseph J. Duggan. The Cantar de Mio Cid : Η ποιητική δημιουργία στα οικονομικά και κοινωνικά της πλαίσια . Cambridge: Cambridge University Press, 1989.
Νάνσυ Τζο Ντάιερ. "Alfonsine Historiography: The Literary Narrative" . Αυτοκράτορας του Πολιτισμού: Alfonso X ο μαθημένος της Καστίλης και η αναγέννηση του δέκατου τρίτου αιώνα . Robert I. Burns, εκδ. Philadelphia: University of Pennsylvania Press, 1990, 141–158.
