Το Μακρίνο είναι ορεινό χωριό του δήμου Ζαγορίου[1], στον νομό Ιωαννίνων της Ηπείρου. Σύμφωνα με τα στοιχεία της απογραφής του 2011, ο πληθυσμός του ανέρχεται στους 36 κατοίκους[2][3].
Ονομασία
Κατά την τοπική παράδοση ο οικισμός έλαβε το όνομά του από την οσία Μακρίνη[2], σύμφωνα με άλλη άποψη το τοπωνύμιο είναι σλαβικής προέλευσης και δηλώνει υγρό τόπο, ενώ ο Ιωάννης Λαμπρίδης εικάζει πως ενδεχομένως να προέρχεται από την εύπορη οικογένεια Μακρύνου των Ιωαννίνων[4]. Παλιότερα το χωριό ήταν γνωστό και ως Μακρίνου[4] ή Μακρίνι[5], ενώ από τους ντόπιους ονομάζεται Μακρίνη[6].
Γενικά και ιστορικά στοιχεία
Το χωριό συγκροτήθηκε από κατοίκους των οικισμών Θεοδοσίου, Πετρίτσας και Κουκουρούντζου[4]. Το έτος της ίδρυσής του δεν είναι γνωστό, αλλά φέρεται να υπήρχε πριν από τα μέσα του 16ου αιώνα όταν εγκαταστάθηκαν σε αυτό κάτοικοι από την Πετρίτσα και το Κουκουρούντζο ή Κουκουρούτς[7]. Παλιότερα, στο Μακρίνο κυριαρχούσε η βλαχική γλώσσα, η χρήση της οποίας άρχισε να περιορίζεται κατά τα μέσα του 19ου αιώνα, μετά από έντονες προσπάθειες του τότε μητροπολίτη Ιωαννίνων και γόνου ντόπιας οικογένειας, Ιωαννίκιου Ζάγκου[2][6]. Αποτέλεσμα αυτής της τάσης ήταν η αποκλειστική ελληνοφωνία των κατοίκων ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα[8].
Το 1812 ο Πουκεβίλ ανέφερε πως στον οικισμό 100 ζούσαν οικογένειες, ενώ μερικές δεκαετίες αργότερα (1856) ο Αραβαντινός κατέγραψε 62[9]. Σύμφωνα με την οθωμανική απογραφή του 1895, ο πληθυσμός του Μακρίνου ανερχόταν στους 372 κατοίκους, οι οποίοι ήταν κατανεμημένοι σε 90 φορολογικούς χανέδες[10].
Κατά τη διάρκεια της Κατοχής, ο οικισμός πυρπολήθηκε από τις γερμανικές δυνάμεις με αποτέλεσμα να καταστραφούν 41 οικίες, να λεηλατηθούν οι περιουσίες των κατοίκων και να σκοτωθεί ένα άτομο[11].
Πριν την εφαρμογή του προγράμματος Καλλικράτης, το Μακρίνο αποτελούσε μέρος του καποδιστριακού δήμου του Ανατολικού Ζαγορίου, του οποίου ήταν δημοτικό διαμέρισμα. Η κοινότητα του Μακρίνου καλύπτει έκταση 20.147 τετραγωνικών χιλιομέτρων[3].
↑ 10,010,1Μιχάλης Κοκολάκης, Η τουρκική στατιστική της Ηπείρου στο Σαλναμέ του 1895, στο Τετράδια Εργασίας, τεύχος 18, Κέντρο Νεοελληνικών Ερευνών, Αθήνα 2008, σελ. 265.
↑Έκθεσις των γενομένων ζημιών εν γένει Ηπείρου από της κηρύξεως του Ελληνο-ιταλικού πολέμου (28-10-40) μέχρι της τελικής απελευθερώσεώς της, Οκτώβριος 1944, Βιβλιοθήκη Ηπειρωτικής Εταιρείας Αθηνών, Αθήνα 1987, σελ. 55.
↑Βασίλειον της Ελλάδος. Υπουργείον Εθνικής Οικονομίας, Διεύθυνσις Στατιστικής, Απαρίθμησις των κατοίκων των νέων επαρχιών της Ελλάδος του έτους 1913, Εν Αθήναις, 1915, σελ. 61.
