Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 26/05/2020.

Ο Κωνσταντίνος Αλαβάνος (27 Φεβρουαρίου 1946 – 17 Δεκεμβρίου 2022) ήταν Έλληνας πολιτικός και δικηγόρος.^[2] και στενός συνεργάτης της Μελίνας Μερκούρη.

Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Φεβρουαρίου 1946^[2], γόνος σημαντικής πολιτικής οικογένειας των Κυκλάδων: ήταν γιος του Νικολάου Αλαβάνου, και εγγονός του Κωνσταντίνου Αλαβάνου. Αδελφός του είναι ο Αλέκος Αλαβάνος, ενώ είναι ο μεγαλύτερος από τα 6 αδέλφια σύνολο.^[3] Αποφοίτησε αριστούχος από την Βαρβάκειο Πρότυπο Σχολή, όπως και από την Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, στην οποία υπήρξε ενεργό μέλος του φοιτητικού συλλόγου. Υπήρξε διοργανωτής λαϊκών συγκεντρώσεων για τις οποίες και δικάστηκε το 1966 στο Ηράκλειο Κρήτης και το 1967 στην Τήνο.^[3] Είχε εκλεγεί Πρόεδρος της ΔΕ­ΣΠΑ (Διοικούσας Επιτροπής Συλλόγων Πανεπιστημίου Αθηνών) τα τελευταία χρόνια πριν τη δικτατορία του 1967.

Κατά τη διάρκεια της χούντας εξορίσθηκε δύο φορές, στην Γρανίτσα Ευρυτανίας και στο Θέρμο Αιτωλοακαρνανίας. Ήταν ιδρυτικό μέλος της ΕΜΕΠ (Εταιρείας Μελέ­της Ελληνικών Προβλημάτων), φυτώριο του επερχόμενου αντιδικτατορικού κινήματος. Το 1973, ως μαχόμενος δικηγόρος των φοιτητών, αμέσως μετά την εξέγερση και κατάληψη της Νο­μικής σχολής, συνελήφθη, φυλακίσθηκε στο ΕΑΤ-ΕΣΑ και στο ΚΕΣΑ (Κέντρο Εκπαίδευσης Στρατιω­τικής Αστυνομίας), όπου υπέστη άγρια βασανιστήρια.^[4]

Στην κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του 1974 και σε ηλικία μόλις 28 ετών, διορίστηκε υφυπουργός Δημοσίων Έργων με υπουργό τον Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη. Στις βουλευτικές εκλογές του 1974 εξελέγη βουλευτής με την Ένωση Κέντρου - Νέες Δυνάμεις.^[5] Επανεξελέγη στις εκλογές του 1977, αλλά απέτυχε σε αυτές του 1981, όπου η Ε.Κ.-Ν.Δ. κατέρρευσε, με την συντριπτική πλειοψηφία των ψηφοφόρων του να κατευθύνονται στο ΠΑΣΟΚ. Το ίδιο έτος ο Αλαβάνος, στενός φίλος της Μελίνας Μερκούρη, ανέλαβε γενικός γραμματέας του υπουργείο Πολιτισμού και Επιστημών, μέχρι το 1987, όπου ανέλαβε ειδικός γραμματέας του υπουργείου.^[3]

Το 1997 διορίστηκε γενικός διευθυντής της ΕΤ1, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2001. Το 2002, μετά από πρόσκληση του Προέδρου Απόστολου Κακλαμάνη, ανέλαβε την ίδρυση του Τηλεοπτικού Σταθμού της Βουλής των Ελλήνων Βουλή - Τηλεόραση, στον οποίο υπηρέτη­σε ως γενικός διευθυντής τις περιόδους 2002-2007 και 2009-2015. Ήταν μόνιμο μέλος του ΔΣ του Ιδρύματος «Μελίνα Μερκούρη».

Απεβίωσε στις 17 Δεκεμβρίου 2022, από παθολογικά αίτια, σε ηλικία 76 ετών.^[6] Η ταφή του τελέστηκε στο κοιμητήριο της Χώρας της Τήνου.^[7]

Αυτό το λήμμα χρειάζεται επέκταση. Μπορείτε να βοηθήσετε την Βικιπαίδεια επεκτείνοντάς το.