Το λήμμα δεν περιέχει πηγές ή αυτές που περιέχει δεν επαρκούν. Μπορείτε να βοηθήσετε προσθέτοντας την κατάλληλη τεκμηρίωση. Υλικό που είναι ατεκμηρίωτο μπορεί να αμφισβητηθεί και να αφαιρεθεί. Η σήμανση τοποθετήθηκε στις 10/05/2018.

Χριστιανισμός
Σειρά λημμάτων
Ιησούς Χριστός Ο Ιησούς στον Χριστιανισμό Παρθενική γέννηση Διακονία Σταύρωση Ανάσταση
Αγία Γραφή (Βίβλος) Θεμελιώδη Παλαιά Διαθήκη Καινή Διαθήκη Ευαγγέλιο Κανόνας Βιβλία Ναός Σύμβολο της Πίστεως
Θεολογία Θεός Πατήρ Υιός Άγιο Πνεύμα Απολογητική Βάπτισμα Καθολικισμός Χριστολογία Ιστορία της θεολογίας Ιεραποστολή Σωτηρία Αγία Τριάδα
Ιστορία Παράδοση Μαρία Απόστολοι Πέτρος Παύλος Πατέρες Πρωτοχριστιανική περίοδος Κωνσταντίνος Σύνοδοι Αυγουστίνος Σχίσμα του 1054 Σταυροφορίες Ακινάτης Μεταρρύθμιση Λούθηρος
Σχετικά λήμματα Τέχνη Κριτική Τρομοκρατία Οικουμενισμός Λειτουργία Μουσική Αλλες θρησκείες Προσευχή Κήρυγμα Σύμβολα
Ομολογίες Κλάδοι Ανατολικός Ορθόδοξη Εκκλησία Ασσυριακή Εκκλησία Ανατολίτικες Ορθόδοξες Εκκλησίες Ανατολικός Καθολικισμός Δυτικός Καθολική Εκκλησία Προτεσταντισμός Λουθηρανισμός Αγγλικανική Εκκλησία Μεθοδισμός Αντβεντισμός Αγιαστικό κίνημα Πεντηκοστιανισμός Καλβινισμός Αναβαπτιστές Βαπτιστές Ευαγγελικοί Αντιτριαδικός Μάρτυρες του Ιεχωβά Μορμόνοι Μονοθεϊστικός Πεντηκοστιανισμός
π σ ε

Η ιστορία του χριστιανισμού αφορά τη χριστιανική θρησκεία και τη χριστιανική Εκκλησία με τις διάφορες ονομασίες της, από τον 1ο αιώνα μέχρι σήμερα.

Ο Ρωμαιοκαθολικός και ο Ανατολικός Ορθόδοξος Χριστιανισμός εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη κατά τον Μεσαίωνα. Ο Χριστιανισμός επεκτάθηκε σε όλο τον κόσμο και έγινε η μεγαλύτερη θρησκεία στον κόσμο λόγω της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Σήμερα υπάρχουν πάνω από δύο δισεκατομμύρια χριστιανοί παγκοσμίως.

Κατά τη διάρκεια της πρώιμης ιστορίας του, ο Χριστιανισμός επεκτάθηκε κατά τον πρώτο αιώνα μετά Χριστόν.

Ο πρώιμος Χριστιανισμός μπορεί να χωριστεί σε δύο ξεχωριστές φάσεις: την αποστολική περίοδο, όταν οι πρώτοι απόστολοι ήταν ζωντανοί, και την μετα-αποστολική περίοδο, όταν αναπτύχθηκε από μια πρώιμη επισκοπική δομή, κατά την περίοδο των διωγμών. Οι Ρωμαϊκοί διωγμοί κατά των Χριστιανών τερμάτισαν το 324 μ.Χ. όταν ο Μέγας Κωνσταντίνος διακήρυξε την ανεξιθρησκία με το Διάταγμα των Μεδιολάνων. Στη συνέχεια συγκλήθηκε το Πρώτο Συμβούλιο της Νίκαιας το 325 μ.Χ..

Η Αποστολική Εκκλησία ήταν η κοινότητα υπό την ηγεσία των αποστόλων και, σε κάποιο βαθμό, των συγγενών του Ιησού. Στην "Ανάληψή" του, ο αναστημένος Ιησούς παρακάλεσε να διαδοθούν οι διδασκαλίες του σε όλο τον κόσμο. Ενώ η ιστορική αξιοπιστία των Πράξεων των Αποστόλων αμφισβητείται από τους κριτικούς, οι Πράξεις των Αποστόλων είναι η κύρια κύρια πηγή πληροφοριών για την περίοδο αυτή. Οι Πράξεις δίνουν την ιστορία της Εκκλησίας από το κεφάλαιο 1 και τα χωρία 3-11 για την εξάπλωση της θρησκείας μεταξύ των εθνικών και της ανατολικής Μεσογείου από τον Παύλο και άλλους.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν ουσιαστικά όλοι Ιουδαίοι. Με άλλα λόγια, ο Ιησούς κήρυξε στον εβραϊκό λαό και κάλεσε ιουδαίους για μαθητές του, βλ. Π.χ. Ματθαίος 10. Ωστόσο, η διδασκαλία του απευθύνεται ειδικά σε "όλα τα έθνη".

Τα δόγματα των αποστόλων έφεραν την Πρώιμη Εκκλησία σε σύγκρουση με κάποιες εβραϊκές θρησκευτικές αρχές. Αυτό τελικά οδήγησε στην απέλαση από τις συναγωγές, σύμφωνα με μια θεωρία του Συμβουλίου της Jamnia. Οι Πράξεις καταγράφουν το μαρτύριο των χριστιανών ηγετών, ο Στέφανος και ο Ιάκωβος. Έτσι, ο Χριστιανισμός απέκτησε μια ταυτότητα ξεχωριστή από τον ραββινικό ιουδαϊσμό, αλλά αυτή η διάκριση δεν αναγνωρίστηκε αμέσως από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Το όνομα "Χριστιανός", ελληνικός όρος, εφαρμόστηκε για πρώτη φορά στους μαθητές της Αντιόχειας, όπως καταγράφονται στις Πράξεις 11:26. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο όρος "χριστιανός" προτάθηκε για πρώτη φορά ως όρος παρεκτροπής, που σημαίνει "μικροί Χριστοί", και ήτανε όρος αποτρόπωσης για εκείνους που ακολούθησαν τις διδασκαλίες του Ιησού.

Οι πηγές για τις πεποιθήσεις της αποστολικής κοινότητας περιλαμβάνουν τις επιστολές του Ευαγγελίου και της Καινής Διαθήκης. Οι πρώτοι απολογισμοί των πεποιθήσεων περιέχονται σε αυτά τα κείμενα, όπως πρώιμες δοξολογίες και ύμνοι. Μερικά από αυτά χρονολογούνται στη δεκαετία του 30 ή 40 μ.Χ., τα οποία προέρχονται από την εκκλησία της Ιερουσαλήμ. Σύμφωνα με μια παράδοση που καταγράφηκε από τον Ευσέβιο τον Επιφάνη, η εκκλησία της Ιερουσαλήμ κατέφυγε στην Πέλλα κατά το ξέσπασμα του πρώτου εβραϊορωμαϊκού πολέμου (66-73 μ.Χ.).

Η μετα-αποστολική περίοδος αφορά τον χρόνο μετά το θάνατο των αποστόλων (περίπου το 100 μ.Χ.) έως ότου οι διωγμοί τελείωσαν με τη νομιμοποίηση της χριστιανικής λατρείας κάτω από τους αυτοκράτορες Κωνσταντίνο τον Μέγα και τον Λικίνιο.

Σύμφωνα με την Καινή Διαθήκη, οι Χριστιανοί είχαν υποβληθεί σε διάφορες διώξεις από την αρχή. Αυτό αφορούσε ακόμη και θάνατο για χριστιανούς όπως ο Στέφανος (Πράξεις 7:59) και ο Ιάκωβος του Ζεβεδαίου (12: 2). Η αρχή της γενομένης ξεκινάει από το έτος 64, όταν, όπως ανέφερε ο Ρωμαίος ιστορικός Tacitus, ο αυτοκράτορας Νέρων τους κατηγόρησε για τη Μεγάλη Φωτιά της Ρώμης εκείνη τη χρονιά. Ο τελευταίος και σοβαρότερος διωγμός που διοργάνωσαν οι αυτοκρατορικές αρχές ήταν ο Διοκλητιανός Διωγμός, 303-311.

Παρά τις ενίοτε έντονες διώξεις, η χριστιανική θρησκεία εξακολούθησε να εξαπλώνεται σε ολόκληρη τη λεκάνη της Μεσογείου. Δεν υπάρχει συμφωνία για τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστιανισμός κατόρθωσε να εξαπλωθεί τόσο επιτυχώς πριν από το Διάταγμα των Μεδιολάνων και την καθιέρωση του χριστιανισμού ως κρατική θρησκεία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στην Άνοδο του Χριστιανισμού, ο Rodney Stark υποστηρίζει ότι ο Χριστιανισμός "νίκησε" τον παγανισμό κυρίως επειδή βελτίωσε τη ζωή των πιστών του με διάφορους τρόπους.

Ένας άλλος παράγοντας ήταν ο τρόπος με τον οποίο ο Χριστιανισμός συνέδεσε την υπόσχεσή του για γενική ανάσταση των νεκρών με την παραδοσιακή ελληνική πεποίθηση ότι η αληθινή αθανασία εξαρτάται από την επιβίωση του σώματος, με τον Χριστιανισμό να προσθέτει πρακτικές εξηγήσεις για το πώς θα συμβεί αυτό στο τέλος του κόσμου. Για τον Mosheim, η ταχεία εξέλιξη του Χριστιανισμού εξηγείται από δύο παράγοντες: ότι η Βίβλος είναι το πιο πολυμεταφρασμένο βιβλίο όλων των εποχών και τις Απορίες που συνθέτουν την υπεράσπισή του.

Ο Edward Gibbon στην ιστορία του για την πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας συζητά το θέμα λεπτομερώς στο περίφημο Κεφάλαιο Δεκαπέντε, συνοψίζοντας τα ιστορικά αίτια της πρώιμης επιτυχίας του Χριστιανισμού είναι ο μεγάλος και ακατανίκητος ζήλος και η αγάπη των εθνικών για τον Μωσαϊκό νόμο, το αληθινό δόγμα της μεταθανάτιας ζωής, τα θαύματα της πρωτοχριστιανικής εκκλησίας, τα αυστηρά ηθικά των χριστιανών και η ένωση και η πειθαρχία της χριστιανικής δημοκρατίας, η οποία σταδιακά σχημάτισε ένα ανεξάρτητο και αυξανόμενο κράτος στην καρδιά της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Στην μεταποστολική εκκλησία οι επίσκοποι αναδείχθηκαν ως επιβλέπων των αστικών χριστιανικών πληθυσμών και την ιεραρχία των κληρικών την ανέλαβε σταδιακά τη μορφή επισκόπου. Αλλά αυτό προέκυψε αργά και σε διαφορετικές χρονικές στιγμές για διαφορετικές τοποθεσίες. Οι συγγραφείς της Καινής Διαθήκης χρησιμοποιούν επίσης τους όρους εποπτών και πρεσβυτέρων εναλλακτικά και ως συνώνυμα.

Στους σημαντικούς μετα-αποστολικούς επισκόπους περιλαμβάνονται ο Πολύκαρπος της Σμύρνης, ο Κλήμης της Ρώμης και ο Ιγνάτιος της Αντιόχειας. Αυτοί οι άνδρες φαινόταν ότι γνώριζαν και μελετούσαν προσωπικά τους αποστόλους και επομένως ονομάζονται Αποστολικοί Πατέρες. Κάθε χριστιανική κοινότητα είχε και πρεσβυτέρους, όπως και με τις εβραϊκές κοινότητες, οι οποίοι χειροτονήθηκαν και βοήθησαν τον επίσκοπο. Καθώς ο Χριστιανισμός εξαπλώθηκε, ειδικά στις αγροτικές περιοχές, οι πρεσβύτεροι άσκησαν περισσότερες ευθύνες και διακρίθηκαν ως ιερείς. Τέλος, οι διάκονοι εκτελούσαν επίσης ορισμένα καθήκοντα, όπως η τροφοδότηση των φτωχών και των ασθενών. Τον 2ο αιώνα γίνεται πιο ορατή μια επισκοπική δομή και σε αυτόν τον αιώνα η δομή αυτή υποστηρίχθηκε από τη διδασκαλία της αποστολικής διαδοχής, όπου ένας επίσκοπος γίνεται ο πνευματικός διάδοχος του προηγούμενου επισκόπου σε μια γραμμή που ανάγεται στους ίδιους τους αποστόλους.

Η ποικιλομορφία του πρώιμου Χριστιανισμού μπορεί να τεκμηριωθεί από το ίδιο το ιστορικό της Καινής Διαθήκης. Το Βιβλίο των Πράξεων παραδέχεται συγκρούσεις μεταξύ των Εβραίων και των Ελλήνων, των Εβραίων Χριστιανών και των Εθνικών Χριστιανών, των Αραμαϊκών ομιλητών και των Ελλήνων ομιλητών. Οι επιστολές του Παύλου, του Πέτρου, του Ιωάννη και του Ιούδα μαρτυρούν όλες τις ενδοκλαδικές συγκρούσεις τόσο ως προς την ηγεσία όσο και ως προς την θεολογία. Σε απάντηση στη διδασκαλία της Γνωστικής, ο Ειρηναίος δημιούργησε το πρώτο έγγραφο που περιγράφει τη λεγόμενη αποστολική διαδοχή.

Η χριστιανική τέχνη εμφανίστηκε σχετικά αργά και οι πρώτες γνωστές χριστιανικές εικόνες αναδύονται από περίπου το 200 μ.Χ., αν και υπάρχουν κάποιες λογοτεχνικές αποδείξεις ότι οι μικρές εγχώριες εικόνες χρησιμοποιήθηκαν νωρίτερα. Οι παλαιότεροι γνωστοί χριστιανικοί πίνακες προέρχονται από τις Ρωμαϊκές Κατακόμβες, χρονολογούνται γύρω στο 200 μ.Χ. και τα παλαιότερα χριστιανικά γλυπτά προέρχονται από σαρκοφάγους, που χρονολογούνται στις αρχές του 3ου αιώνα.

Η ίδια η Καινή Διαθήκη μιλάει για τη σπουδαιότητα της διατήρησης της σωστής (ορθόδοξης) διδασκαλίας και της άρνησης των αιρέσεων, δείχνοντας από την αρχαιότητα ανησυχίες. Λόγω της βιβλικής απαγόρευσης απέναντι στους ψευδοπροφήτες, ο χριστιανισμός πάντα ασχολήθηκε με την ορθόδοξη ερμηνεία της πίστης. Πράγματι, ένας από τους κύριους ρόλους των επισκόπων στην πρώιμη Εκκλησία ήταν να καθορίσουν και να διατηρήσουν σημαντικές ορθές πεποιθήσεις και να αντικρούσουν τις αντίθετες απόψεις, γνωστές ως αιρέσεις. Καθώς μερικές φορές υπήρχαν διαφορετικές απόψεις μεταξύ των επισκόπων για νέα ερωτήματα, ο ορισμός της ορθοδοξίας θα κατέβαλλε την Εκκλησία για αρκετό καιρό.

Οι πρώτες διαμάχες ήταν συχνά χριστολογικής φύσης, δηλαδή, είχαν σχέση με τη θεότητα ή την ανθρωπότητα του Ιησού. Ο δοκιστής υποστήριξε ότι η ανθρωπότητα του Ιησού ήταν απλώς μια ψευδαίσθηση, αρνούμενη έτσι την ενσάρκωση (ο Θεός γίνεται άνθρωπος). Ο Αριάνς έκρινε ότι ο Ιησούς, ενώ δεν ήταν απλώς θνητός, δεν ήταν αιώνια θεός και επομένως ήταν μικρότερης κατάστασης από τον Πατέρα. Η Τρινιταλιστική θεωρούσε ότι ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα ήταν όλοι αυστηρά ένα ον με τρεις υποστάσεις ή πρόσωπα. Πολλές ομάδες κρατούσαν δυαδιστικές πεποιθήσεις, υποστηρίζοντας ότι η πραγματικότητα αποτελείται από δύο ριζικά αντίθετα μέρη: την ύλη που θεωρείται κακό και το πνεύμα που θεωρείται καλή. Τέτοιες απόψεις προκάλεσαν κάποια θεολογία της «ενσάρκωσης» που δηλώθηκαν αιρέσεις. Οι περισσότεροι μελετητές συμφωνούν ότι η Βίβλος διδάσκει ότι τόσο ο υλικός όσο και ο πνευματικός κόσμος δημιουργήθηκαν από τον Θεό και ως εκ τούτου ήταν και τα δύο καλά.

Η ανάπτυξη του δόγματος, η θέση της ορθοδοξίας και η σχέση μεταξύ των διαφόρων απόψεων είναι ζήτημα συνεχούς ακαδημαϊκής συζήτησης. Δεδομένου ότι οι περισσότεροι χριστιανοί σήμερα προσυπογράφουν τα δόγματα που θέσπισε το Θρησκεία της Νίκαιας, οι σύγχρονοι χριστιανοί θεολόγοι τείνουν να θεωρούν τις πρώτες συζητήσεις ως ενοποιημένη ορθόδοξη θέση εναντίον μειοψηφίας αιρετικών. Άλλοι μελετητές, βασιζόμενοι σε διακρίσεις μεταξύ Εβραίων Χριστιανών, του Παύλου Χριστιανισμού και άλλων ομάδων όπως οι Μαρσιονίτες, υποστηρίζουν ότι ο πρώιμος Χριστιανισμός ήταν πάντα κατακερματισμένος με σύγχρονες ανταγωνιστικές πεποιθήσεις.

Ο Γαλέριος, εξέδωσε, το 311, ένα διάταγμα που τερμάτισε τον διωγμό του Χριστιανισμού από τον Διοκλητιανό. Αφού έπαυσε τις διώξεις των Χριστιανών, βασιλεύει ο Γαλέριος για άλλα 2 χρόνια. Τότε τον διαδέχτηκε ένας αυτοκράτορας με ξεχωριστά φιλοχριστιανικές κλίσεις, ο Μέγας Κωνσταντίνος.

Ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α εκτέθηκε στον Χριστιανισμό από τη μητέρα του, την Ελένη. Στη Μάχη της Μιλβιανής Γέφυρας το 312, ο Κωνσταντίνος διέταξε τα στρατεύματά του να κοσμούν τις ασπίδες τους με το χριστιανικό σύμβολο, σύμφωνα με ένα όραμα που είχε το προηγούμενο βράδυ. Μετά τη νίκη της μάχης, ο Κωνσταντίνος μπόρεσε να διεκδικήσει την ηγεσία στη Δύση. Το 313, εξέδωσε το διάταγμα των Μεδιολάνων, νομιμοποιώντας επίσημα τη χριστιανική λατρεία.

Τα ρωμαϊκά νομίσματα που κόπηκαν μέχρι και οκτώ χρόνια μετά τη μάχη έφεραν ακόμα τις εικόνες των ρωμαϊκών θεών. Μετά τη νίκη του, ο Κωνσταντίνος αναγνώρισε την εκκλησία νομικά ως κοινωνικό θεσμό υπό την προστασία του αυτοκράτορα, έδωσε πίσω στους κατόχους τους περιουσίες και κτήματα που είχαν κατασχεθεί την περίοδο των διωγμών, καθιέρωσε την Κυριακή ως ημέρα αργίας, το δίκαιο άρχισε να επηρεάζεται από το χριστιανικό πνεύμα. Καταργήθηκαν ο θάνατος με σταύρωση και η πλήρης απομόνωση, περιορίστηκαν οι σωματικές ποινές, οι επίσκοποι, οι ιερείς και οι διάκονοι απολάμβαναν ιδιαίτερα προνόμια και με κρατικές χορηγίες κτίστηκαν ναοί.

Μεταξύ του 324 και του 330, ο Κωνσταντίνος δημιούργησε, ουσιαστικά από την αρχή, μια νέα αυτοκρατορική πρωτεύουσα που τον ονόμασε: Κωνσταντινούπολη. Είχε απόλυτα χριστιανική αρχιτεκτονική, περιείχε εκκλησίες μέσα στα τείχη της πόλης και δεν είχε ειδωλολατρικούς ναούς. Σύμφωνα με το κυρίαρχη παράδοση, ο Κωνσταντίνος βαφτίστηκε μια εβδομάδα πριν τον θάνατό του.

Ο Κωνσταντίνος έπαιξε επίσης ενεργό ρόλο στην ηγεσία της Εκκλησίας. Πιο σημαντικά, το 325 κάλεσε τη Σύνοδο της Νίκαιας, τη Πρώτη Οικουμενική Σύνοδο. Έτσι ο Κωνσταντίνος δημιούργησε ένα προηγούμενο για την αυτοκρατορική ευθύνη ως προς τον Θεό, για την πνευματική υγεία των υπηκόων του, και έτσι με το καθήκον να διατηρεί την ορθοδοξία.

Ο διάδοχος του γιου του Κωνσταντίνου, γνωστός ως Ιουλιανός ο Αποστάτης, ή Παραβάτης, ήταν φιλόσοφος που, όταν έγινε αυτοκράτορας, παραιτήθηκε από τον Χριστιανισμό και αγκάλιασε μια νεοπλατωνική και μυστικιστική μορφή παγανισμού που συγκλόνισε το χριστιανικό δόγμα. Άρχισε να ξανανοίγει τους παγανιστικούς ναούς και με πρόθεση να αποκαταστήσει το κύρος των παλιών παγανιστικών πεποιθήσεων, τις τροποποίησε για να μοιάσει με χριστιανικές παραδόσεις, όπως η επισκοπική δομή και η δημόσια φιλανθρωπία (που μέχρι τότε ήταν άγνωστη στον ρωμαϊκό παγανισμό). Η σύντομη βασιλεία του Ιουλιανού τελείωσε όταν πέθανε ενώ ασκούσε εκστρατεία στην Ανατολή. Βασικά ήθελε να ενώσει τον Χριστιανισμό με τον Ελληνορωμαϊκό πολιτισμό.

Οι Πατέρες της Καθολικής Εκκλησίας έγραψαν τόμους θεολογικών κειμένων, όπως ο Αυγουστίνος, ο Γρηγόριος Ναζιαντζηνός, ο Κύριλλος της Ιερουσαλήμ, ο Αμβρόσιος του Μιλάνο, ο Τζερόμ και άλλοι. Μερικοί από αυτούς τους πατέρες, όπως ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ο Αθανάσιος, υπέστησαν εξορία, διωγμό ή μαρτύριο από Ρωμαίους αυτοκράτορες της Αριζίας.

• Τζόναθαν Χιλ: Η ιστορία του χριστιανισμού, μετάφραση: Βασίλης Αδραχτάς, Παρασκευή Τριανταφυλλοπούλου, Αλέκος Καρυώτογλου, Εκδόσεις Ουρανός, 2010