Ο Εμμανουήλ Λαμπάκης (1857 - 1909) ήταν σημαντικός Έλληνας ζωγράφος και αγιογράφος του 19ου αιώνα που συγκαταλέγεται στη Σχολή του Μονάχου. Ήταν μικρότερος αδερφός του βυζαντινολόγου Γεωργίου Λαμπάκη.[2]
Βιογραφικά στοιχεία
Γεννήθηκε στο Μουντάδο της Τήνου 11/23 Αυγούστου 1857. Σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο αριστεύοντας πάντοτε σε όλες τις εξετάσεις. Πήγε στο Μόναχο με υποτροφία του Ευαγούς Ιδρύματος της Τήνου και σπούδασε εκεί στην Ακαδημία των Ωραίων Τεχνών για πέντε χρόνια. Σπούδασε έπειτα στην Ιταλία, και επέστρεψε στο Μόναχο, όπου ίδρυσε μικρό εργαστήριο. Αργότερα μετέφερε το εργαστήριό του στην Αθήνα. Πήρε μέρος στην παγκόσμια έκθεση του Παρισιού το 1889 και βραβεύτηκε μαζί με τους άλλους τρεις καλλιτέχνες συμπατριώτες του, τον Γύζη, τον Λύτρα και τον Σώχο. Ασχολήθηκε κυρίως με προσωπογραφίες, ηθογραφικές σκηνές και θρησκευτικά θέματα και διακρινόταν για την απλότητα της έκφρασης και την ευαισθησία της απόδοσης των έργων του.[2]