Για το κόμμα που ιδρύθηκε το 1946 από τον Ναπολέοντα Ζέρβα, δείτε Εθνικόν Κόμμα Ελλάδος

Εθνικόν Κόμμα ή κόμμα Δηλιγιάννη ονομαζόταν το κόμμα του Θεοδώρου Δηλιγιάννη στα τέλη του 19ου - αρχές 20ου αιώνα.

Μετά το θάνατο του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου το 1883, η αντιπολίτευση στον Τρικούπη συσπειρώθηκε γύρω από το Εθνικόν Κόμμα του Δηλιγιάννη και συγκεκριμένα τα μικροαστικά στρώματα για τα οποία ήταν σημαντικός ο έλεγχος της οικονομίας από το κράτος. Ο Δηλιγάννης άσκησε δυναμική αντιπολίτευση μέσα και έξω από το κοινοβούλιο.^[1]

Οι χαρακτηρισμοί των οπαδών του Δηλιγιάννη από τους οπαδούς του Τρικούπη ήταν «θεσιθήρες», «αρχομανείς», «κρατικοδίαιτοι», γιατί ο Δηλιγιάννης θεωρούσε μια πιο μόνιμη κατάσταση τον κρατικό παρεμβατισμό, ενώ ο αντίπαλός του Τρικούπης, θεωρούσε την παρέμβαση στην κοινωνική και οικονομική ζωή παροδική επιδίωξη (οι οπαδοί του Δηλιγιάννη κατηγορούσαν τον Τρικούπη ως «πλουτοκράτη»^[2].

Κύριος αντίπαλός του στις εκλογές του 1902 ήταν το κόμμα Θεοτόκη ή Νεωτερικόν Κόμμα του Γεωργίου Θεοτόκη, ο οποίος συνέχιζε την πολιτική του Χαρίλαου Τρικούπη. Σύμβολο του Εθνικού Κόμματος ήταν το κορδόνι, ενώ σύμβολο του Νεωτερικού κόμματος ήταν η ελιά.^[3]

Το 1905 μετά την δολοφονία του Θεόδωρου Δεληγιάννη αρχηγός του κόμματος ανέλαβε ο Κυριακούλης Π. Μαυρομιχάλης ο οποίος πλέον είδε την κατάρευση των ποσοστών του κόμματος και τελικώς με τον θάνατο του το 1916 με τον θάνατο του το κόμμα χωρίς άλλον αρχηγό διαλύθηκε.