Το Εθνικό Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου της Οδησσού (ουκρανικά: Одеський національний академічний театр опери та балету) είναι το παλαιότερο θέατρο στην Οδησσό
και μαζί με τις σκάλες Ποτέμκιν είναι τα πιο διάσημα αξιοθέατα στην πόλη.[2]
Η πρώτη όπερα άνοιξε το 1810 και καταστράφηκε από πυρκαγιά το 1873. Το μοντέρνο κτίριο κατασκευάστηκε από τους Fellner & Helmer σε στυλ Νεομπαρόκ (Βιενέζικο Μπαρόκ) και άνοιξε το 1887. Η αρχιτεκτονική της πολυτελούς αίθουσας θεατών ακολουθεί το ύστερο γαλλικό στυλ ροκοκό. Η μοναδική ακουστική της αίθουσας έχει σχεδιαστεί με τέτοιο τρόπο ώστε επιτρέπει στους καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν ακόμη και έναν χαμηλό τόνο φωνής από τη σκηνή σε οποιοδήποτε μέρος της αίθουσας. Η πιο πρόσφατη ανακαίνιση του θεάτρου ολοκληρώθηκε το 2007.
Ιστορία
Ο αρχιτέκτονας της Αγίας Πετρούπολης Τόμας ντε Τόμον σχεδίασε το πρώτο θέατρο όπερας, το οποίο άνοιξε στις 10 Φεβρουαρίου 1810. Το σημερινό θέατρο βρίσκεται σχεδόν ακριβώς στο ίδιο σημείο με το πρώτο πριν από 200 χρόνια. Η κύρια είσοδος με την κιονοστοιχία έβλεπε στη θάλασσα και δεν υπήρχε φουαγιέ.[3][4]
Το 1831, ο Μιχαήλ Βοροντσόφ, γενικός κυβερνήτης της Νοβορόσια Κράι (σήμερα μέρος της Ουκρανίας) αποφάσισε να εκχωρήσει τα παλιά καθιερωμένα τέλη καραντίνας στο Θέατρο της Οδησσού.[5] Ο ιστορικός Τσαρλς Κινγκ εξηγεί ότι ένας από τους ιατρικούς επιθεωρητές στην Οδησσό ήταν επίσης ιδιοκτήτης του θεάτρου της Οδησσού. Όταν οι πωλήσεις εισιτηρίων ήταν χαμηλές, ανακοίνωνε ότι υπήρχε μόλυνση μεταξύ των νεοαφιχθέντων επιβατών και διέταζε να μπουν σε καραντίνα με δικά τους έξοδα. Τα έξοδα του πανδοχείου, όπου οι επιβάτες που διέμεναν θα χρησιμοποιηθούν για την πρόσληψη ενός μεγάλου καλλιτέχνη για το θέατρο.[6]
Θέατρο Όπερας και Μπαλέτου, 1900
Τη νύχτα της 2ας Ιανουαρίου 1873, το κτίριο καταστράφηκε από φωτιά.[7] Αμέσως ξεκίνησε μια εκστρατεία συγκέντρωσης κεφαλαίων. Η πόλη ανακοίνωσε διεθνή διαγωνισμό για το καλύτερο σχέδιο και υποβλήθηκαν σαράντα σχέδια, αλλά κανένα δεν επιλέχθηκε.[3][8] Τέλος, το έργο συντάχθηκε σύμφωνα με τις γραμμές της Όπερας της Δρέσδης που χτίστηκε το 1878, με το μη παραδοσιακό φουαγιέ του να ακολουθεί τις καμπυλότητες του αμφιθέατρου.[9]
Τον Αύγουστο του 1941, όταν ο ρουμανικός στρατός βρισκόταν επικίνδυνα κοντά στην Οδησσό, η στρατιωτική διοίκηση της περιοχής της Οδησσού διόρισε μια ειδική αντιαεροπορική μονάδα, στην οποία ανατέθηκε η προστασία του κτιρίου του θεάτρου από τους βομβαρδισμούς. Στις στέγες των σπιτιών δίπλα στο θέατρο, τοποθετήθηκαν πυροβόλα όπλα και τις 73 ημέρες της άμυνας της πόλης.[10] Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νικήτα Χρουστσόφ, ανησυχώντας για την κατάσταση της πόλης, επισκέφτηκε την Οδησσό αμέσως μετά την απελευθέρωσή της. Ο Χρουστσόφ ανέφερε ότι μόνο μια γωνία του κτιρίου είχε υποστεί ζημιές από εχθρικό βλήμα.[11]
Κατασκευή
Η πρόσοψη του κτηρίου είναι διακοσμημένη σε ιταλικό μπαρόκ στιλ. Στις κόγχες βρίσκονται οι προτομές των Μιχαήλ Γκλίνκα, Νικολάι Γκόγκολ, Αλεξάντρ Γκριμπογιέντοφ και Αλεξάντερ Πούσκιν. Η μεγάλη αίθουσα διαμορφώθηκε σύμφωνα με το στυλ του Λουδοβίκου XVI και είναι πλούσια διακοσμημένη με επιχρυσωμένες φιγούρες και σχέδια από γύψο και μάρμαρο. Οι αρχιτέκτονες δημιούργησαν στο φουαγιέ είκοσι τέσσερις εξόδους, για να αποφευχθεί η τραγωδία σε περίπτωση πυρκαγιάς. Στην πλαϊνή πλευρά του θεάτρου υπάρχει ένας κήπος με φρέσκα λουλούδια και θάμνους.[12]
↑Iljine, Nicholas V., επιμ. (2004). Odessa Memories. essay by Patricia Herlihy; contributions by Bel Kaufman, Oleg Gubar, and Alexander Rozenboim. Seattle: University of Washington Press. σελ. 13. ISBN0-295-98345-0.
