Ο Γκιρίτζα Πρασάντ Τζόσι (Ντεβανάγκαρι: गिरिजाप्रसाद जोशी) (1939–1987) ήταν πολύπλευρος Νεπαλέζος ποιητής που έθεσε μια νέα τάση για τη λογοτεχνία στα Νεπάλ Μπάσα.[1] Τα ποιήματα, έπη, θεατρικά έργα και μυθιστορήματά του έσπασαν τη παράδοση και διέσχισαν τα συμβατικά σύνορα. Έχει τιμηθεί με το τίτλο του μεγάλου ποιητή.[2]
Πρώτα χρόνια
Ο Τζόσι γεννήθηκε στο Σάνχου (Σάκουα), μια μικρή πόλη στην κοιλάδα του Κατμαντού. Ο πατέρας του ονομαζόταν Ντεβ Πρασάντ και η μητέρα του ήταν η Χάντγκα Ντέβι Τζόσι. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο λύκειο, απέκτησε πτυχίο πανεπιστημίου και δίδαξε σε διάφορα σχολεία. Το 1981, έγινε διευθυντής του Ράστριγια Μαντιαμίκ Βιντγιαλάγια στο Ιντραγιάνι.[1]
Λογοτεχνική καριέρα
Ο Τζόσι δημοσίευσε το πρώτο του ποίημα στο περιοδικό Dharmodaya το 1958. Έχει περιγραφεί ως επηρεασμένος από αριστερές απόψεις, αλλά τα έργα του περιλαμβάνουν ένα ευρύ φάσμα θεμάτων από προοδευτικό σε ρομαντικό.[1]
Τα ποιήματα και οι ιστορίες του μιλούν για τις καταπιεσμένες μάζες. Η συγγραφική καριέρα του Τζόσι κάλυπτε τα χρόνια του κατασταλτικού συστήματος Παντσαγιάτ (1962-1990), όπου οι συγγραφείς στα Νεπάλ Μπάσα συνελήφθησαν και βασανίστηκαν. Τα γραπτά σε γλώσσες διαφορετικές από τα νεπαλικά καταπνίγονταν και δεν επιτρεπόταν η δημιουργία νέων εκδόσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, τα έργα του Τζόσι ενέπνευσαν λογοτεχνικά και πολιτιστικά κινήματα.[3]
Έργα
Ο Τζόσι ήταν παραγωγικός συγγραφέας. Κατά την περίοδο 1958-1987, παρήγαγε 11 μυθιστορήματα, εννέα βιβλία ποίησης, 10 ιστορικά βιβλία, δύο έπη, δύο έργα και τέσσερα βιβλία με τραγούδια. Τα μεγαλύτερα μυθιστορήματά του είναι τα Σιλουσουάν και η Μπιπάτρα.[4] Παρομοίως, το Σίλου-με: Τσιπουχάμ είναι γνωστό σύντομο μυθιστόρημα.[5]
Το ποίημα με τίτλο Χακουγκούνια Νχαπάνμχα Γκαγιάκ ("Ο πρώτος τραγουδιστής του μαύρου λόφου") είναι το μακρύτερο ποίημα στα Νεπάλ Μπάσα.[2]
Παραπομπές
