Ο Γεώργιος (Γιώργος) Γληνός (1895 - 5 Ιανουαρίου 1966)^[1] ήταν Έλληνας ηθοποιός του θεάτρου, ο οποίος εμφανίστηκε λίγο και στον κινηματογράφο. Διακρίθηκε σε ερμηνείες έργων τόσο του ελαφρού, όσο και του κλασικού και νεώτερου δραματολογίου.

Γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1895. Ο πατέρας του, Αλέξανδρος, ήταν από την Άνδρο ενώ η μητέρα του, Αικατερίνη, ήταν Σμυρνιά.^[2] Ενδιαφέρθηκε για το θέατρο από νεαρή ηλικία και από το 1912, ύστερα από μια επίσκεψη του θιάσου της Κυβέλης στη Σμύρνη, είχε πλέον κατασταλάξει στο ότι ήθελε να γίνει ηθοποιός.^[3] Η αντίδραση, όμως, του πατέρα του, είχε ως αποτέλεσμα να ξεκινήσει την πορεία του πάνω στο σανίδι πέντε χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1917, παίζοντας σε μια κωμωδία του Μπισόν (Alexandre Bisson).^[3] Εντάχθηκε στο σχήμα του "Καλλιτεχνικού Θιάσου Σμύρνης", πρωταγωνιστώντας κυρίως σε οπερέτες ως τενόρος.^[4] Το 1919 επισκέφθηκε την Αθήνα, λαμβάνοντας μέρος -μεταξύ άλλων- και σε παράσταση του Βαφτιστικού του Σακελλαρίδη. Τότε γνώρισε την Μαρίκα Κοτοπούλη, η οποία τον πήρε μαζί της στο ανέβασμα μιας δραματικής κωμωδίας του Νικοντέμι (Dario Niccodemi), απομακρύνοντάς τον οριστικά από το ελαφρύ λυρικό θέατρο. Το 1920, λόγω του πολέμου, ο Γληνός, επέστρεψε στη Σμύρνη, όπου ως στρατιώτης εμφανίστηκε στο θέατρο, παίζοντας μεταξύ άλλων και στους Βρυκόλακες του Ίψεν. ^[5]

Ερχόμενος στην Ελλάδα μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή εντάχθηκε στο θιάσο της Κοτοπούλη και την Ελεύθερη Σκηνή έως το 1930. Τη σαιζόν 1930-31 περιόδευσε με την Κυβέλη και τον Αιμίλιο Βεάκη στην Κωνσταντινούπολη. Το 1945 συνεργάστηκε με τους Ενωμένους Καλλιτέχνες, έπειτα με την Κυρία Κατερίνα και τη Μελίνα Μερκούρη και το καλοκαίρι του 1949 με τον Πέλο Κατσέλη.^[5] Πολυετής -αν και με διακοπές- ήταν η συνεργασία του με το Εθνικό Θέατρο, στη δύναμη του οποίου εντάχθηκε από τη σύστασή του το 1932 και με το οποίο διακρίθηκε, περνώντας πλέον στη γραμμή των σημαντικών πρωταγωνιστών και ερμηνεύοντας μερικούς από τους πιο χαρακτηριστικούς ρόλους του.^[6] Οι περίοδοι της συνεργασίας του ήταν: 1932-1944, 1950-1953 και, τέλος, 1955-1960, οπότε και αποσύρθηκε οριστικά από την ενεργό θεατρική ζωή για λόγους υγείας.^[7] Δίδαξε, επίσης, στη Δραματική Σχολή του Εθνικού. Μεταξύ των μαθητών του περιλαμβάνονται οι Θάνος Λειβαδίτης, Νίκος Κούρκουλος, Κατερίνα Γιουλάκη και Γιώργος Πάντζας.^[8]

Από τους ρόλους που υποδύθηκε ξεχώρισαν αυτοί του Ιάγου στον Οθέλο, του τρελού Φέστα στη Δωδεκάτη νύχτα και του Λεόντιου στο Χειμωνιάτικο παραμύθι του Σαίξπηρ, του Φιλίππου Β΄ στον Δον Κάρλο του Σίλερ, του Μεφιστοφελή στον Φάουστ του Γκαίτε, του Ταρτούφου στο ομότιτλο έργο του Μολιέρου,^[9] του Τιερέχεν στη Σκουριά των Β.Κίρσον και Α.Ουσπένσκυ, του Προξένου Γκρότι στο Να ντύσουμε τους γυμνούς του Πιραντέλλο κ.άλ. Στο ελληνικό ρεπετρόριο (κλασικό και νέο), διακρίθηκε τις τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου και στην Τρισεύγενη του Παλαμά, όπου ως Πέτρος Φλώρης ενθουσίασε και τον ίδιο τον ποιητή.^[6] Εμφανίσθηκε, επίσης, και στον κινηματογράφο.

Πέθανε το 1966 και κηδεύτηκε στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών, σε οικογενειακό τάφο, όπου τοποθετήθηκε και προτομή του, φιλοτεχνημένη από τον γλύπτη Λάζαρο Λαμέρα.^[10] Ήταν αδελφός του παιδαγωγού και πολιτικού Δημήτρη Γληνού.^[11]

Ο Γληνός εξέδωσε το 1953 το σπουδαίο βιβλίο με τον τίτλο Ώρες σκηνής, έναν συλλογικό τόμο δοκιμίων και σκέψεων που αναφέρονται στο ελληνικό θέατρο της εποχής του. Τιμήθηκε αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής του για τη σημαντική προσφορά του στο ελληνικό θέατρο. Το 1943, ο θεατρικός κόσμος της χώρας οργάνωσε τον εορτασμό των "καλλιτεχνικών εικοσιπεντάχρονων" του Γιώργου Γληνού.^[12] Το 1954 τιμήθηκε από την Εταιρία Ελλήνων Λογοτεχνών "για τα 35 χρόνια της καλλιτεχνικής του δράσης" ως ένας από τους "αξιώτερους και πιο σημαντικούς εργάτες της νεοελληνικής σκηνής"^[13] και το 1962 από την Εστία Νέας Σμύρνης^[14] Επιπλέον, η πολιτεία του απένειμε το Χρυσό Σταυρό του Φοίνικος.^[14]

Εκτεταμένη καταγραφή των ρόλων και των παραστάστεων που έλαβε μέρος ο Γληνός υπάρχει από τον ίδιο στο Γληνός (1961).

• Για την αγάπη της (1930), του Βασίλη Περίδη.^[α]
• Η Αγνή του λιμανιού (1952), του Γιώργου Τζαβέλλα, ως "καπετάν Γιακουμής", όπου αντικατέστησε τον Βεάκη που είχε στο μεταξύ πεθάνει.^[17]
• Γκόλφω (1955), του Ορέστη Λάσκου,^[18] ως "Τάσος Θανασούλας".
• Της τύχης τα γραμμένα (1957), του Φίλιππα Φυλακτού.^[19] Η ταινία είναι σπονδυλωτή και ο Γληνός συμμετέχει στο "σκετς Ένας απατημένος σύζυγος".^[20]

• Γληνός, Γιώργος (1953). Ώρες σκηνής. Επιμέλεια: Νέστορας Μάτσας. Αθήνα.  Στον τόμο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται:
  • Σιδέρης, Γιάννης. «Ο Γιώργος Γληνός μέσα στο νέο ελληνικό θέατρο». σελίδες 50–79.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
  • Ροδάς, Μιχαήλ. «Μεταξύ Σμύρνης και Αθηνών». σελίδες 205–207.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
  • Τζαβέλλας, Γιώργος. «Ο Γιώργος Γληνός στον κινηματογράφο». σελίδες 231–232.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
• Γληνός, Γιώργος (1961). Ώρες σκηνής. Βιβλίο δεύτερο. Επιμέλεια: Νέστορας Μάτσας. Αθήνα.  Στον τόμο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνονται:
  • Κουκούλας, Λέων. «Προσφώνηση στο Γιώργο Γληνό». σελίδες 241–242.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
  • Παραράς, Λάμπρος. «Κοινές αναμνήσεις από τη Σμύρνη και το θεατρικό ιδανικό του Γ. Γληνού». σελίδες 261–266.  Missing or empty |title= (βοήθεια)
• Γληνός, Γιώργος (1964). Φώτος Πολίτης: 30 χρόνια από το θάνατό του. Επιμέλεια: Νέστορας Μάτσας. Αθήνα.  Στον τόμο, μεταξύ άλλων, περιλαμβάνεται:
  • Μάτσας, Νέστορας. «Ένας μεγάλος μύστης του Διονύσου». σελίδες 166–167.  Missing or empty |title= (βοήθεια)

• Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια. Β' συμπλήρ. Ιδρυτής-Ιδιοκτήτης: Παύλος Δρανδάκης. Αθήνα: Φοίνιξ. σελ. 524. 
• Έξαρχος, Θεόδωρος (1995). Έλληνες ηθοποιοί: "αναζητώντας τις ρίζες". A'. Αθήνα: Δωδώνη. ISBN 960-248-719-4. 

• «Γεώργιος Γληνός. Παραστάσεις». Εθνικό Θέατρο - Ψηφιοποιημένο Αρχείο. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015. 
• «Giorgos Glinos». Archive of Performances of Greek & Roman Drama. University of Oxford. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015. 
• «Γιώργος Γληνός. Γενικά στοιχεία - Ταινίες». Φίνος Φιλμ. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 4 Μαρτίου 2016. Ανακτήθηκε στις 9 Νοεμβρίου 2015. 
• «Ο Γιώργος Γληνός στον Πανδέκτη». Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών.