Η Γέφυρα του Ριάλτο (ιταλικά: Ponte di Rialto) είναι η παλαιότερη από τις τέσσερις γέφυρες στο Μεγάλο Κανάλι στη Βενετία της Ιταλίας. Σύνδεση του σεστιέρι (συνοικίες) του Αγίου Μάρκου και του Σαν Πόλο, έχει ξαναχτιστεί αρκετές φορές από την πρώτη κατασκευή του ως πλωτή γέφυρα το 1173, και αποτελεί πλέον σημαντικό τουριστικό αξιοθέατο στην πόλη.[3]
Ιστορία
Δύο γόνδολες απομακρύνονται με τους πελάτες τους από μια σειρά από γόνδολες στο Μεγάλο Κανάλι κοντά στη Γέφυρα του Ριάλτο Μια πιο κοντινή άποψη της γέφυρας. Λεπτομέρεια από το ανάγλυφο του Αγίου Μάρκου στη γέφυρα.
Η πρώτη ξηρή διέλευση του Μεγάλου Κανάλι ήταν μια πλωτή γέφυρα που χτίστηκε το 1181 από τον Νικολό Μπαρατιέρι. Ονομάστηκε Πόντε ντέλα Μονέτα, πιθανώς λόγω του νομισματοκοπείου που βρισκόταν κοντά στην ανατολική είσοδο.[4]
Η ανάπτυξη και η σημασία της αγοράς του Ριάλτο στην ανατολική όχθη αύξησε την κίνηση στην πλωτή γέφυρα, οπότε αντικαταστάθηκε το 1255 από μια ξύλινη γέφυρα.[4] Αυτή η δομή είχε δύο κεκλιμένες ράμπες που συναντώνται σε ένα κινητό κεντρικό τμήμα, που θα μπορούσε να ανυψωθεί για να επιτρέψει τη διέλευση των ψηλών πλοίων. Η σύνδεση με την αγορά οδήγησε τελικά σε αλλαγή ονόματος για τη γέφυρα. Κατά το πρώτο μισό του 15ου αιώνα, χτίστηκαν δύο σειρές καταστημάτων στις πλευρές της γέφυρας. Τα ενοίκια έφεραν εισόδημα στο Δημόσιο Ταμείο, το οποίο βοήθησε στη διατήρηση της γέφυρας.
Η συντήρηση ήταν ζωτικής σημασίας για την ξύλινη γέφυρα. Κάηκε εν μέρει στην εξέγερση με επικεφαλής τον Μπατζαμόντε Τιεπόλο το 1310. Το 1444, κατέρρευσε κάτω από το βάρος ενός πλήθους που έσπευσε να δει το γάμο του Μαρκησίου της Φερράρα[3] και κατέρρευσε ξανά το 1524.
Η ιδέα της ανοικοδόμησης της γέφυρας από πέτρα προτάθηκε για πρώτη φορά το 1503. Αρκετά έργα εξετάστηκαν τις επόμενες δεκαετίες. Το 1551, οι αρχές ζήτησαν, μεταξύ άλλων, προτάσεις για την ανανέωση της γέφυρας του Ριάλτο (Βενετία)|Ριάλτο. Σχέδια προτάθηκαν από διάσημους αρχιτέκτονες, όπως ο Τζάκοπο Σανσοβίνο, ο Αντρέα Παλλάντιο και ο Βινιόλα, αλλά όλοι αφορούσαν μια κλασική προσέγγιση με αρκετές καμάρες, η οποία κρίθηκε ακατάλληλη για την κατάσταση. Ο Μιχαήλ Άγγελος προτάθηκε επίσης για σχεδιαστής της γέφυρας.[3]
Η παρούσα πέτρινη γέφυρα, με ένα άνοιγμα που σχεδιάστηκε από τον Αντόνιο ντα Πόντε, άρχισε να κατασκευάζεται το 1588 και ολοκληρώθηκε το 1591.[3] Είναι παρόμοια με την ξύλινη γέφυρα που διαδέχθηκε. Δύο κεκλιμένες ράμπες οδηγούν σε κεντρική στοά. Και στις δύο πλευρές της στοάς, οι καλυμμένες ράμπες φέρουν σειρές καταστημάτων. Η κατασκευή της γέφυρας θεωρήθηκε τόσο τολμηρή που ο αρχιτέκτονας Βιτσέντζο Σκαμότσι προέβλεψε μελλοντική καταστροφή. Η γέφυρα έχει αψηφίσει τους κριτικούς της για να ένα από τα αρχιτεκτονικά σύμβολα της Βενετίας.
Σήμερα, η γέφυρα είναι ένα από τα κορυφαία τουριστικά αξιοθέατα στη Βενετία.[5]
