Βλαντίμιρ Μινόρσκι
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη μητρική γλώσσα	Владимир Фёдорович Минорский (Ρωσικά)
Γέννηση	6  Φεβρουαρίου 1877[1][2] ή 5  Φεβρουαρίου 1877[3] Korcheva
Θάνατος	25  Μαρτίου 1966[1][4][5] Κέιμπριτζ[6]
Τόπος ταφής	Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι
Χώρα πολιτογράφησης	Ρωσική Αυτοκρατορία Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά[7]
Εκπαίδευση	Διδάκτωρ των Επιστημών στην Ιστορία
Σπουδές	Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας (έως 1900) Ινστιτούτο ανατολικών γλωσσών Λαζάρεφ (έως 1903)
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	διπλωμάτης ιστορικός ανατολιστής διδάσκων πανεπιστημίου
Εργοδότης	Εθνικό Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών και Πολιτισμών Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών σπουδών
δεδομένα

Ο Βλαντίμιρ Φιοντόροβιτς Μινόρσκι (ρωσ. Владимир Фёдорович Минорский, 5 Φεβρουαρίου 1877 – 25 Μαρτίου 1966)^[8] ήταν Ρώσος πανεπιστημιακός ιστορικός και ανατολιστής, γνωστός για τις συνεισφορές του στη μελέτη της ιστορίας του Ιράν και των ιρανικών λαών (όπως των Περσών, των Λαζών, των Λουρ και των Κούρδων).

Ο Β.Φ. Μινόρσκι γεννήθηκε στις 5 (με το παλαιό ημερολόγιο) ή 24 Φεβρουαρίου (με το νέο ημερολόγιο) του 1877^[8], στην κωμόπολη Κορτσεβά του τότε Κυβερνείου Τβερ, βορειοδυτικά της Μόσχας, στον άνω ρου του Βόλγα, μια κωμόπολη βυθισμένη σήμερα κάτω από την τεχνητή λίμνη (ταμιευτήρα) του Ιβάνκοβο.^[9][10] Πατέρας του ήταν ο Φεοντόρ Μ. Μινόρσκι και μητέρα του η Όλγκα Μινόρσκι, το γένος Γκολουμπίτσκι. Ο Βλαντίμιρ τελείωσε το 4ο Γυμνάσιο της Μόσχας αριστεύοντας (του απονεμήθηκε και χρυσό μετάλλιο)^[9] και το 1896 εισάχθηκε στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας για να σπουδάσει νομικά. Απεφοίτησε το 1900 και στη συνέχεια εγγράφηκε στο Ινστιτούτο Ανατολικών Γλωσσών Λαζάρεφ, όπου πέρασε μια τριετία προετοιμαζόμενος για σταδιοδρομία διπλωμάτη. Πραγματοποίησε το πρώτο ταξίδι του στο Ιράν (επί Δυναστείας Κατζάρων) το 1902, συλλέγοντας εκεί υλικό για τον Γιαρσανισμό.^[11]

Το 1903 ο Μινόρσκι προσλήφθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών της Ρωσίας, υπηρετώντας από το 1904 έως το 1908 στο Ιράν, πρώτα στο γενικό προξενείο της Ρωσίας στην Ταυρίδα και έπειτα στην αποστολή της πρεσβείας στην Τεχεράνη. Από το 1908 έως το 1912 υπηρετούσε στην πατρίδα, στην Αγία Πετρούπολη^[12] και το 1911 συμμετέσχε στην τετραεθνή Επιτροπή (Βρετανική, Ρωσική, Τουρκική και Περσική), στα πλαίσια της οποίας πήγε μαζί με αποστολή στη βορειοδυτική Περσία προκειμένου να καθορίσει τα τουρκοπερσικά σύνορα. Δημοσίευσε επίσης ένα σύγγραμμά του με θέμα τη θρησκεία του Γιαρσανισμού (γνωστή και ως Αχλ-ι Χακ) για το οποίο βραβεύθηκε με το χρυσό μετάλλιο του Τομέως Εθνογραφίας της Αυτοκρατορικής Εταιρείας Φυσικών Επιστημών (Μόσχα).^[11] Μεταξύ των σημαντικότερων σχετικών κουρδικών χειρογράφων που απέκτησε ο Μινόρσκι σε αυτή την περίοδο ήταν το Φορκάν ολ-Ακμπάρ, έργο του Χατζ Νεματολλάχ, για το οποίο έγραψε αργότερα στη Revue de L'Histoire des Religions (τόμος XCVII, No. 1, Ιανουάριος 1928, σσ. 90-105). Οι μελέτες του στο Ιράν του προσέφεραν επίσης πολύτιμο υλικό για το έργο του Materialï dlya izucheniya vostoka (= «Υλικά για τη μελέτη της Ανατολής», 1915, έκδοση του Αυτοκρατορικού Ρωσικού Υπουργείου Εξωτερικών Υποθέσεων, Αγ. Πετρούπολη).^[13][11]

Από το 1915 μέχρι το 1917 ο Μινόρσκι υπηρέτησε ως επιτετραμμένος στη ρωσική πρεσβεία της Τεχεράνης. Καθώς η Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917 κατέστησε προβληματική την επιστροφή του στη Ρωσία, το 1919 μετεγκαταστάθηκε στο Παρίσι, όπου εργάσθηκε στην εκεί ρωσική πρεσβεία.^[13] Εκεί η ειδίκευσή του στις μεσανατολικές και καυκασιανές υποθέσεις ήταν χρήσιμη κατά την επεξεργασία της Συνθήκης των Βερσαλλιών και της Συνθήκης του Τριανόν.^[11]

Το 1923 ο Μινόρσκι άρχισε να δίνει διαλέξεις για την περσική λογοτεχνία στην Εθνική Σχολή Ζωντανών Ανατολικών Γλωσσών, όπου κατόπιν δίδαξε οθωμανική και ισλαμική ιστορία. Το 1932 διορίσθηκε λέκτορας της περσικής στη Σχολή Ανατολικών και Αφρικανικών Σπουδων στο Λονδίνο και το επόμενο έτος έγινε λέκτορας της περσικής φιλολογίας και ιστορίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου. Το 1937 έγινε Καθηγητής της Περσικής και από αυτή τη θέση συνταξιοδοτήθηκε^[14] το 1944, με την εξαίρεση ενός ακαδημαϊκού έτους (1948-49) στο Πανεπιστήμιο Φουάντ του Καΐρου.^[11]

Το 1934 ο Μινόρσκι ήταν ένας από τους διακεκριμένους συμμετέχοντες στους εορτασμούς στην Τεχεράνη για τα χίλια χρόνια από τη γέννηση του Φερντοσί.^[15]

Το 1960 ο Μινόρσκι προσκλήθηκε από τη Σοβιετική Ακαδημία Επιστημών να παρευρεθεί στο 23ο Διεθνές Συνέδριο Ανατολιστών στη Μόσχα.^[16][11] Μετά τον θάνατό του η σορός του αποτεφρώθηκε και οι στάχτες ενταφιάσθηκαν στο Κοιμητήριο Νοβοντέβιτσι. Τα περισσότερα βιβλία της βιβλιοθήκης του δωρήθηκαν στη δημόσια βιβλιοθήκη του Λένινγκραντ.^[11]

Ο Μινόρσκι δέχθηκε αρκετές τιμητικές διακρίσεις όσο ζούσε. Μεταξύ άλλων, είχε εκλεγεί αντεπιστέλλον μέλος της Βρετανικής Ακαδημίας το 1943, επίτιμο μέλος της Ασιατικής Εταιρείας των Παρισίων το 1946 και είχε αναγορευθεί σε επίτιμο διδάκτορα του Ελεύθερου Πανεπιστημίου των Βρυξελλών^[16] το 1948.

Ο Μινόρσκι ήταν πολυγραφότατος λόγιος, έχοντας στο ενεργητικό του περισσότερα από 200 βιβλία και άρθρα.^[17][11] Ενδεικτικά θα μπορούσε να αναφερθεί κάποιος στα εξής:

• Το λήμμα «Ahl-I Hakk» στην Encyclopaedia of Islam
• Notes sur la secte des Ahle-Haqq, Παρίσι 1922, 182 σελίδες 1920
• La Perse au xve siècle entre la Turquise et Venise, εκδ. Leroux, Παρίσι 1933
• «The Guran», στη Bulletin of the School of Oriental and African Studies, τόμος XI, 1943-1946, σσ. 75-103
• Studies in Caucasian history, Cambridge University Press, 1957
• Medieval Iran and its neighbours, Λονδίνο 1982, ανατύπωση σε βιβλίο άρθρων στην αγγλική ή τη γαλλική που δημοσιεύθηκαν από το 1931 έως το 1967
• A History of Sharvan and Darband in the 10th-11th Centuries, Cambridge 1958

• Βασίλι Μπαρτόλντ

• Ο Βλαντίμιρ Φιοντόροβιτς Μινόρσκι στο «Βρες τον τάφο»