Ήταν ένας από τους αντιπροσώπους της Ελληνορθόδοξης Εκκλησίας που συμμετείχε στα Παγκόσμια Συμβούλια των Εκκλησιών: στο Άμστερνταμ (1948),[11] στο Έβανστον του Ιλλινόις (ΗΠΑ) (1954),[12] καθώς και στο Νέο Δελχί της Ινδίας (1961).[13] Ο Ιωαννίδης μαζί με έναν ακόμη θεολόγο, τον Αμίλκα Αλιβιζάτο, συνεισέφεραν σε σημαντικό βαθμό στις συζητήσεις που οδήγησαν στη σύνταξη της «Έκθεσης του Τορόντο» ("Toronto Statement"), η οποία ήταν θεμελιώδες έγγραφο το οποίο διευκόλυνε τη συμμετοχή των Ορθοδόξων στον οργανισμό και είναι πλέον μέρος του εκκλησιαστικού τομέα της.[14] Ο Ιωαννίδης είχε ταχθεί ενάντια στην άποψη πως η Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να συμμετέχει σε συζητήσεις για την δογματική θεολογία.[15] Από την άλλη, θεωρούσε πως οι συζητήσεις μεταξύ των αντιπροσώπων των διάφορων Εκκλησιών θα έπρεπε να εστιάσουν σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα.[16] Σε γενικές γραμμές ο Βασίλειος Ιωαννίδης ισχυριζόταν πως η Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία θα έπρεπε να διαδραματίσει έναν κυρίαρχο ρόλο στο κίνημα του Οικουμενισμού.[17]
↑Kallistos (Bishop of Diokleia) (1980). The Orthodox Church. [χ.τ.]: Penguin Books. σελ. 148. The theological professors of Greece have produced a considerable body of important work during the past half century: one thinks at once of Chrestos Androutsos, author of a famous Dogmatic Theology first published in 1907, and more recently of men such as PN Trembelas, PI Bratsiotis, IN Karmiris, B. Ioannides, and Ieronymos Kotsonis, the recent Archbishop of Athens, an expert on Canon Law
↑«Θεολογία». piramatiko.web.auth.gr. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 23 Μαρτίου 2012. Ανακτήθηκε στις 9 Οκτωβρίου 2016.CS1 maint: Unfit url (link)