Γεννήθηκε στις 4 Ιουλίου 1784 στην πορτογαλική πόλη Έλβας.[3]
Υπηρέτησε ως αξιωματικός στον πορτογαλικό στρατό και πολέμησε κατά του γαλλικού στρατού που στάλθηκε στην Ισπανία για να στηρίξει τη δυναστεία των Βουρβόνων.[2]
Μετά την έναρξη της Επανάστασης ήρθε στην Ελλάδα[4]. Τον Αύγουστο του 1826, έχοντας το βαθμό του συνταγματάρχη του ιππικού, διακρίθηκε ως αρχηγός σώματος στην Τρίπολη και τον Μάρτιο του επόμενου χρόνου πολέμησε υπό τον Γεώργιο Καραϊσκάκη στην Αττική. Στοιχεία για την δράση του περιγράφει ο ελβετός Ερρίκος Fornesy στο πειραϊκό περιοδικό «Εβδομάς» το 1884[3]:
«
Ο συνταγματάρχης Αλμέιδας διεκρίθη την 1η Αυγούστου 1826 εν Τριπολιτσά εις πεισματώδη μάχην, όπου επικεφαλής μιας δρακός ιππέων διεσκόρπισεν ισχυρόν τετράγωνον τακτικών Αράβων, απάντων φονευθέντων. Εν συνεχεία συνόδευσε τον Φαβιέρο εις τινας ακολούθους εκστρατείας και εχωρίσθη αυτού εις την της Χίου.
»
Με την έλευση του Καποδίστρια στην Ελλάδα, ο ντ' Αλμέιντα έγινε επιθεωρητής του τακτικού ιππικού και του ανατέθηκε η αναδιοργάνωση του σώματος[2]. Στις 22 Ιανουαρίου του 1830 διορίστηκε φρούραρχος Ναυπλίου. Μετά τη δολοφονία του Καποδίστρια συνέλαβε των έναν από τους δράστες, τον Γεώργιο Μαυρομιχάλη[3]. Για την νομιμόφρονη στάση του ονομάστηκε επίτιμος πολίτης του Ναυπλίου από την Ε' Εθνοσυνέλευση και τον Μάρτιο του 1832 προβιβάστηκε σε στρατηγό[3].
Πίνακας του Αντόνιο Αλμέιντα στην μόνιμη έκθεση του Εθνικού και Ιστορικού Μουσείου
Μετά την άφιξη όμως του Όθωνα στην Ελλάδα, η Αντιβασιλεία δεν του αναγνώρισε το βαθμό του στρατηγού και τελικά στις 10 Μαΐου 1833 τον διόρισε φρούραρχο της Αίγινας[3][4]. Προβιβάστηκε σε υποστράτηγο μετά την καταστολή της ανταρσίας του συνταγματάρχη Νικόλαου Ζέρβα στο Μεσολόγγι όπου ο ντ' Αλμέιντα είχε διοριστεί στρατιωτικός διοικητής το 1836.[2][4]
Το 1839 τοποθετήθηκε στρατιωτικός διοικητής στο Ναύπλιο.
Πέθανε το 1847 στα λουτρά Μπετάλια, στη Βενετία.[2]
