Η Σόλοχοβα γεννήθηκε στις 11 Ιουλίου 1915 ήταν τέκνο ρωσικής οικογένειας και γεννήθηκε στο Μπορισογκλέμπσκ. Αφού ολοκλήρωσε το έβδομο έτος του σχολείου, φοίτησε σε εμπορική σχολή για να δουλέψει σε εργοστάσιο. Στην πορεία αποφάσισε να αλλάξει επαγγελματική πορεία και να εργαστεί στην αεροπλοΐα. Με σκληρή δουλειά και μελέτη έγινε δεκτή στην 3η κοινή Σχολή πιλότων και μηχανικών, στην οποία εισήχθη το 1933. Με την αποφοίτησή της από τη Σχολή κατείχε πιστοποιητικό πιλότου 4ης τάξης και άρχισε τις πρώτες της πτήσεις στην πολιτική αεροπορία, πετώντας στη γραμμή του Κρασνοντάρ. Εκτός από τη θέση που κατείχε στο δημοτικό συμβούλιο του Ροστόφ επί του Ντον, τον Απρίλιο του 1941 της δόθηκε η ευκαιρία να μεταβεί στο Μινεράλνιγιε Βόντι για να συνεχίσει την εκπαίδευσή της ως πιλότος. Έπειτα από την ολοκλήρωση των μαθημάτων προήχθη σε πιλότο 2ης τάξης. Ωστόσο, δεν παρέμεινε για πολύ στην πολιτική αεροπορία λόγω της γερμανικής εισβολής στη Σοβιετική Ένωση.[1]
Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Λόγω του σχηματισμού των γυναικείων αεροπορικών συνταγμάτων από τη Μαρίνα Ράσκοβα, η Σόλοχοβα επιστρατεύτηκε τον Δεκέμβριο του 1941. Όπως και άλλα μέλη του 587ου Συντάγματος Βομβαρδιστικών, εκπαίδευση στη Σχολή της Αεροπορίας Ένγκελς στο Σαράτοφ αρχικά στο απαρχαιωμένο βομβαρδιστικόSu-2, ενώ αργότερα μετεκπαιδεύτηκε για να μπορεί να πετά με το πιο προηγμένο βομβαρδιστικό κάθετης εφόρμησηςPe-2.[2]
Η μετεκπαίδευση στα Pe-2 ήταν χρονοβόρα και το Σύνταγμα δεν αναπτύχθηκε στο μέτωπο μέχρι το 1943. Η Σόλοχοβα σύντομα άρχισε να συγκεντρώνει σημαντικό αριθμό πολεμικών εξόδων, όμως τραυματίστηκε βαριά κατά τη διάρκεια μιας αποστολής πάνω από το Κουμπάν στις 2 Ιουνίου 1943. Πετώντας σε σχηματισμό εννέα βομβαρδιστικών Pe-2 με επικεφαλής την Ευγενία Τιμοφέεβα, αναχαιτίστηκαν από γερμανικά μαχητικά καθώς πλησίαζαν τους στόχους τους. Τα σοβιετικά μαχητικά συνοδείας απέκρουσε την αρχική επίθεση των γερμανικών μαχητικών όμως τρία από τα βομβαρδιστικά υπέστησαν σοβαρές ζημιές εξαιτίας των αντιαεροπορικών πυρών, μεταξύ των οποίων και αυτό της Τιμοφέεβα. Η τελευταία ανέθεσε μέσω ασυρμάτου την διοίκηση του σχηματισμού στη Σόλοχοβα, που κατάφερε να αποφύγει τις επόμενες επιθέσεις των γερμανικών μαχητικών προκειμένου να ολοκληρώσει την αποστολής. Παρά την απώλεια του ενός κινητήρα και τα σοβαρά τραύματα που υπέστη στο κεφάλι και το σαγόνι από τη διάρκεια της αερομαχίας, συνέχισε να πλήττει τους στόχους της πριν επιστρέψει με το χτυπημένο αεροπλάνο της στις σοβιετικές γραμμές για να πραγματοποιήσει αναγκαστική προσγείωση. Κατά την προσγείωση, παρόλο που ήταν εξασθενημένη από τα τραύματά της, φρόντισε να βεβαιωθεί ότι το υπόλοιπο πλήρωμά της ήταν ασφαλές και βοήθησε τον πολυβολητή-ασυρματιστή Στεπάν Τσιντικόφ να βγει από το αεροπλάνο τους. Σύντομα διασώθηκαν και μεταφέρθηκαν σε νοσοκομείο εκστρατείας. Η Σόλοχοβα πήρε εξιτήριο το 1944 και της επετράπη να επιστρέψει στις πολεμικές αποστολές. Εκείνη τη χρονιά προήχθη σε αναπληρώτρια διοικητή της πρώτης μοίρας, της οποίας ηγείτο η Ναντέζνα Φεντουτσένκο.
Στο ενδιάμεσο το Σύνταγμά της είχε τιμηθεί είχε γίνει μία από της μονάδες της Φρουράς και είχε μετονομαστεί σε 125ο Αεροπορικό Σύνταγμα Βομβαρδιστικών της Φρουράς. Τον Δεκέμβριο του 1944, η Σόλοχοβα εξέπληξε τους Γάλλους πιλότους της μονάδας «Νορμανδία-Νιέμεν» όταν προσγείωσε με ασφάλεια το Pe-2 της κατά τη διάρκεια χιονοθύελλας στο αεροδρόμιο τους. Παρόλο που οι Γάλλοι πιλότοι είχαν ακούσει για τις Σοβιετικές γυναίκες πιλότους που πετούσαν το απλό διπλάνοPo-2 ως νυχτερινό βομβαρδιστικό δεν είχαν ιδέα ότι γυναίκες πετούσαν το εξαιρετικά προηγμένο και αξιόμαχο Pe-2, ένα αεροσκάφος πολύ απαιτητικό στον χειρισμό. Τον Απρίλιο του 1945 προτάθηκε να λάβει η Σόλοχοβα το Τάγμα του Αλεξάντερ Νιέφσκι, ένα μετάλλιο για ηγετική ικανότητα στη μάχη που απονέμεται μόνο σε αξιωματικούς. Στην υποψηφιότητά της αναφέρονταν οι 55 πολεμικές έξοδοί της καθώς και διάφορα κατορθώματά της στη μάχη. Αργότερα τον ίδιο μήνα εγκρίθηκε η υποψηφιότητά της για το βραβείο και έγινε μία από τις εννέα μόνο γυναίκες που έλαβαν τη συγκεκριμένη τιμητική διάκριση.[1][3][4][5]
Μεταπολεμική περίοδος
Μετά το τέλος του πολέμου η Σόλοχοβα έλαβε μέρος στη παρέλαση της Νίκης στη Μόσχα, μαζί με πολλές άλλες αεροπόρους από το Σύνταγμά της. Παρέμεινε στην πολεμική αεροπορία, φθάνοντας στο βαθμό του ταγματάρχη πριν αποχωρήσει το 1949. Ένα αξιοσημείωτο περιστατικό συνέβη όταν της ανατέθηκε να διαλύσει μια συσσώρευση πάγου στον ποταμό Νεμάν που εμπόδιζε τη ροή του ποταμού με κίνδυνο να πλημμυρίσει το Κάουνας. Αρκετοί άλλοι πιλότοι προσπάθησαν να το επιτύχουν χωρίς να το καταφέρουν όμως η Σόλοχοβα βομβάρδισε τον πάγο στο σημείο που έπρεπε χωρίς προβλήματα. Το 1953 μετακόμισε στο Γκόρκι, το σημερινό Νίζνι Νόβγκοροντ, όπου διέμεινε για το υπόλοιπο της ζωής της. Απεβίωσε την 1η Φεβρουαρίου 2001.[1][6][7]
