Ο ασύρματος Νο 19 αναπτύχθηκε το 1940 από τo βρετανικόWar Office (Signals Experimental Establishment) και την Pye Radio. Το μοντέλο Pye αντικαταστάθηκε με τον MK II το 1941, και τον MK III το 1942. Τα σετ αυτά αποδείχθηκαν πολύτιμα για τα τεθωρακισμένα άρματα μάχης στη Δυτική Έρημο κατά την εκστρατεία της Βόρειας Αφρικής.
Το 1942, ο Νο 19 Mk II παρήχθη στον Καναδά από τις Northern Electric Co., Marconi Co. και RCA Victor. Το βρετανικό σχέδιο βελτιώθηκε και εναλλαξιμότητα των εξαρτημάτων, όπως οι βαλβίδες, είχε συσταθεί.[3] Η πλειοψηφία των καναδικών ασυρμάτων χρησιμοποίησε Αγγλικά / Κυριλλικά γράμματα πρόσοψης, αποτέλεσμα μιας Lend-Lease σύμβασης για το Σοβιετικό Κόκκινο Στρατό.
Μεταπολεμικά, τα δίχτυα ραδιοφωνικής μετάδοσης από το σετ Νο 19 σταδιακά μετανάστευσαν στην VHF χαμηλής ζώνης, χρησιμοποιώντας μια πιο σύγχρονη γενιά των ραδιοφώνων γνωστή ως η νέα σειρά, που αργότερα έγινε γνωστή ως FM και αντικατέστησε το Νο 19 σε αυτόν τον ρόλο από το 1954. Ως αποτέλεσμα, το τμήμα «Β» του Νο 19 του VHF εγκαταλείφθηκε και αφαιρέθηκε όταν αναμορφώθηκε ριζικά το σετ. Τα Νο 19 σετ είχαν ως επί το πλείστον αντικατασταθεί στα μέσα της δεκαετίας του 1950 με μια στρατιωτικοποιημένη έκδοση της PYE PTC-202 γνωστή ως C12 ως προσωρινό μέτρο, το οποίο στη συνέχεια αντικαταστάθηκε με το C13 από το 1960. Ένας επιπλέον RF ενισχυτής για το νούμερο 19 (Ενισχυτής, RF Νο 2) αύξησε το εύρος λειτουργίας μέχρι περίπου 45 min. Ο πειραματικός Wireless Set Νο 19 TH (κατασκευάστηκε για τον ολλανδικό στρατό) χαρακτηρίστηκε με ευρύτερης κάλυψης συχνότητα έως 12 MHz.
Μεταπολεμικά, οι καναδικοί Νο 19 MK II και III χρησιμοποιήθηκαν στο σουηδικό στρατό και ιταλικό στρατό, και μερικά καναδικά σετ Νο 19 MK III χρησιμοποιήθηκαν από το βρετανικό στρατό.
Ο Νο 19 Mk III σε μια απλοποιημένη διαμόρφωση του ήταν ακόμα σε βρετανικές μονάδες δοκίμων ως λειτουργικός σταθμός εκπαίδευσης μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Μεταπολεμικά, τα δίχτυα ραδιοφωνικής μετάδοσης από το σετ Νο 19 σταδιακά μετανάστευσαν στην VHF χαμηλής ζώνης, χρησιμοποιώντας μια πιο σύγχρονη γενιά των ραδιοφώνων γνωστή ως η νέα σειρά, που αργότερα έγινε γνωστή ως FM και αντικατέστησε το Νο 19 σε αυτόν τον ρόλο από το 1954. Ως αποτέλεσμα, το τμήμα «Β» του Νο 19 του VHF εγκαταλείφθηκε και αφαιρέθηκε όταν αναμορφώθηκε ριζικά το σετ. Τα Νο 19 σετ είχαν ως επί το πλείστον αντικατασταθεί στα μέσα της δεκαετίας του 1950 με μια στρατιωτικοποιημένη έκδοση της PYE PTC-202 γνωστή ως C12 ως προσωρινό μέτρο, το οποίο στη συνέχεια αντικαταστάθηκε με το C13 από το 1960. Ένας επιπλέον RF ενισχυτής για το νούμερο 19 (Ενισχυτής, RF Νο 2) αύξησε το εύρος λειτουργίας μέχρι περίπου 45 min. Το πειραματικό Wireless Set Νο 19 TH (κατασκευάστηκε για τον ολλανδικό στρατό) χαρακτηρίστηκε με ευρύτερης κάλυψης συχνότητα έως 12 MHz.
Μεταπολεμικά, ο καναδικός Νο 19 MK II και III χρησιμοποιήθηκαν στο σουηδικό στρατό και ιταλικό στρατό, και μερικά καναδικά σετ Νο 19 MK III χρησιμοποιήθηκαν από το βρετανικό στρατό.
Ο Νο 19 Mk III σε μια απλοποιημένη διαμόρφωση του ήταν ακόμα σε βρετανικές μονάδες δοκίμων ως λειτουργικός σταθμός εκπαίδευσης μέχρι και τα μέσα της δεκαετίας του 1970.
Σήμερα το Wireless Set Νο 19 συλλέγουν, αποκαθιστούν και διαχειρίζονται ενθουσιωδώς οι ραδιοερασιτέχνες αντικών.[4][5]
↑«Wireless Set No. 19». Vintage and Military Amateur Radio Society. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 1 Φεβρουαρίου 2012. Ανακτήθηκε στις 20 Ιανουαρίου 2012.
