Seydlitz

Φωτογραφία από την τελετή καθέλκυσης του Seydlitz (1939).
Πληροφορίες
Τύπος και κλάση	Βαρύ καταδρομικό κλάσης Admiral Hipper.
Ναυπηγείο	Deutsche Schiff- und Maschinenbau, Βρέμη
Έναρξη ναυπήγησης	29 Δεκεμβρίου 1936
Καθέλκυση	19 Ιανουαρίου 1939
Δίδυμα σκάφη	Admiral Hipper, Blücher, Prinz Eugen, Lützow
Κατάληξη	Παρέμεινε ημιτελές, διαλύθηκε από τους Σοβιετικούς για σκραπ τον Ιανουάριο του 1945
Γενικά χαρακτηριστικά
Εκτόπισμα	17.600 t (17.300 LT) 20.100 t (19,800 LT, με πλήρη φόρτο μάχης)
Μήκος	210 m
Πλάτος	21,8 m
Βύθισμα	7,9 m
Ταχύτητα	32 kn
Οπλισμός	8 πυροβόλα των 20,3 cm 12 πυροβόλα των 10,5 cm 12 πυροβόλα των 37 mm 8 πυροβόλα των 20 mm 6 τορπιλοσωλήνες των 53,3 cm
Θωράκιση	Κύρια ζώνη: 70 mm ως 80 mm Θωρακισμένο κατάστρωμα: 20 mm ως 50 mm
Σημειώσεις
Τα τεχνικά χαρακτηριστικά αφορούν την αρχική διαμόρφωση του πλοίου ως καταδρομικό.
Σχετικά πολυμέσα
δεδομένα (π • σ • ε )

Το Seydlitz ήταν βαρύ καταδρομικό κλάσης Admiral Hipper το οποίο παρέμεινε ημιτελές. Η ναυπήγησή του ξεκίνησε τον Δεκέμβριο του 1936 και καθελκύστηκε τον Ιανουάριο του 1939, όμως το ξέσπασμα του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου είχε ως συνέπεια να καθυστερήσουν και το καλοκαίρι του 1940 να διακοπούν εντελώς οι εργασίες για την ολοκλήρωσή του, παρόλο που ήταν έτοιμο σε ποσοστό της τάξεως του 95%. Το σκάφος παρέμεινε εγκαταλειμμένο στο ναυπηγείο μέχρι τον Μάρτιο του 1942, όταν το Ναυτικό (Kriegsmarine) αποφάσισε τη μετατροπή του σε ελαφρύ αεροπλανοφόρο.

Το πλοίο, που μετονομάστηκε σε Weser, θα μετέφερε δέκα μαχητικά Bf 109 καθώς και δέκα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Ju 87. Η μετατροπή δεν ολοκληρώθηκε και το κύτος του πλοίου ρυμουλκήθηκε στο Καίνιξμπεργκ, όπου και πέρασε το 1945 στην κατοχή των Σοβιετικών που το διέλυσαν τελικά για σκραπ.

To Seydlitz ναυπηγήθηκε στις εγκαταστάσεις της Deschimag στην Βρέμη.^[1] Αρχικά σχεδιάστηκε ως μια ελαφριά εκδοχή της κλάσης Admiral Hipper, με πυροβόλα των 150 mm αντί των 20,3 cm, όμως τον Νοέμβριο του 1939 το Ναυτικό αποφάσισε ότι το πλοίο θα γίνονταν πανομοιότυπο με τα υπόλοιπα της κλάσης του.^[2] Η ναυπήγησή του ξεκίνησε στις 29 Δεκεμβρίου 1936^[3][1] και η καθέλκυση του έλαβε χώρα στις 19 Ιανουαρίου 1939. Οι εργασίες ολοκλήρωσης καθυστέρησαν σημαντικά εξαιτίας του ξεσπάσματος του πολέμου.^[4][5]

Το ολικό μήκος του ήταν 210 m, το πλάτος του 21,8 m και το βύθισμα του 7,9 m. Το εκτόπισμα ανέρχονταν στους 17.600 t, ενώ με πλήρη φόρτο μάχης έφθανε τους 20.100 t. Η μέγιστη ταχύτητα ήταν 32 kn, με ισχύ 132.000 shp.^[1] Βάσει του σχεδιασμού, το πλήρωμα θα αποτελούνταν από 42 αξιωματικούς και 1.340 ναύτες.^[2]

Ο κύριος οπλισμός αποτελούνταν από οκτώ πυροβόλα των 20,3 cm, τα οποία ήταν τοποθετημένα ανά δύο σε τέσσερις πύργους. Οι δύο πύργοι βρίσκονταν στην πλώρη και οι υπόλοιποι στην πρύμνη. Ο αντιαεροπορικός οπλισμός αποτελούνταν από δώδεκα πυροβόλα των 105 mm, δώδεκα των 37 mm και οκτώ των 20 mm. Το καταδρομικό διέθετε επίσης έξι τορπιλοσωλήνες των 53,3 cm που ήταν εγκατεστημένοι στην οπίσθια υπερκατασκευή. Επίσης ήταν δυνατή η μεταφορά τριών αναγνωριστικών υδροπλάνων τύπου Arado Ar 196, τα οποία απονηώνονταν με καταπέλτη.^[2] Η κύρια ζώνη θωράκισης είχε πάχος από 70 ως 80 mm, το ανώτερο κατάστρωμα από 12 μέχρι 30 mm και το κύριο θωρακισμένο κατάστρωμα από 20 ως 50 mm.

Μετά την απώλεια του θωρηκτού Bismarck τον Μάιο του 1941, καθώς και στην παρολίγο απώλεια του Tirpitz τον Μάρτιο του επόμενου έτους, που οφείλονταν εν πολλοίς στα αεροσκάφη των βρετανικών αεροπλανοφόρων, η ηγεσία του Kriegsmarine έκρινε πως ήταν απαραίτητο να αποκτήσει και ο γερμανικός στόλος πλοία αυτού του είδους.^[6] Οι εργασίες πάνω στο πρώτο αεροπλανοφόρο της Γερμανίας, το Graf Zeppelin, είχαν σταματήσει από τον Απρίλιο του 1940 όμως ξεκίνησαν ξανά τον Μάρτιο του 1942.^[7] Αποφασίστηκε επίσης η μετατροπή διάφορων άλλων σκαφών σε βοηθητικά/ελαφρά αεροπλανοφόρα, ένα εκ των οποίων ήταν και το Seydlitz.^[6][8]

Η υπερκατασκευή αφαιρέθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά προκειμένου να εγκατασταθεί το κατάστρωμα προσαπονήωσης καθώς και το υπόστεγο των αεροσκαφών.^[4] Το κατάστρωμα θα είχε μήκος 200 m και πλάτος 30 m. Ο οπλισμός περιορίστηκε σε δέκα αντιαεροπορικά πυροβόλα των 105 mm, δέκα των 37 mm καθώς και 24 των 20 mm.^[9] Το αεροπλανοφόρο θα μετέφερε δέκα μαχητικά Bf 109 και δέκα βομβαρδιστικά κάθετης εφόρμησης Ju 87.^[9]

Στην νέα του διαμόρφωση θα ονομάζονταν Weser, όμως οι εργασίες διακόπηκαν τον Ιούνιο του 1943, πριν την ολοκλήρωσή του.^[9] Το ημιτελές σκάφος ρυμουλκήθηκε στο Καίνιξμπεργκ όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος του πολέμου. Στις 29 Ιανουαρίου 1945, οι Γερμανοί βύθισαν το πλοίο ώστε να μην περάσει στην κατοχή των προελαύνοντων Σοβιετικών. Το Σοβιετικό Πολεμικό Ναυτικό εξέτασε παρ'όλα αυτά το ενδεχόμενο να αξιοποιήσει το Seydlitz ως πηγή ανταλλακτικών για να ολοκληρώσουν το καταδρομικό Lützow, που ήταν ίδιας κλάσης. Τα σχέδια αυτά δεν υλοποιήθηκαν και το Seydlitz/Weser διαλύθηκε τελικά για σκραπ.^[4]

• Caldwell, Donald· Muller, Richard (2007). The Luftwaffe Over Germany: Defense of the Reich. London: MBI Publishing Company. ISBN 978-1-85367-712-0. 
• Evans, Mark (1999). Great World War II Battles in the Arctic. Westport, CT: Greenwood Press. ISBN 978-0-313-30892-5. 
• Fontenoy, Paul E. (2006). Aircraft Carriers: An Illustrated History of Their Impact. Santa Barbara, CA: ABC-CLIO. ISBN 978-1-85109-573-5. 
• Garzke, William H.· Dulin, Robert O. (1985). Battleships: Axis and Neutral Battleships in World War II. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-101-0. 
• Gröner, Erich (1990). German Warships: 1815–1945. Annapolis: Naval Institute Press. ISBN 978-0-87021-790-6. 
• Kay, Antony K.· Couper, Paul (2004). Junkers Aircraft and Engines, 1913–1945. Annapolis, MD: Naval Institute Press. ISBN 978-0-85177-985-0. 
• Schenk, Peter (2008). «German Aircraft Carrier Developments». Warship International (Toledo, Ohio: International Naval Research Organization) 45 (2): 129–158. ISSN 0043-0374. OCLC 1647131. 
• Williamson, Gordon (2003). German Heavy Cruisers 1939–1945. Oxford: Osprey Publishing. ISBN 978-1-84176-502-0. 

• Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Seydlitz (ship, 1939) στο Wikimedia Commons