Η Ωδή στη Χαρά (στα γερμανικάOde an die Freude) είναι ωδή που γράφτηκε το 1785 από τον Γερμανό ποιητή και ιστορικό Φρίντριχ Σίλερ την οποία και δημοσίευσε το επόμενο έτος. Η ωδή αυτή που περιλαμβάνει 108 στίχους, στη τελική του μορφή, έγινε ευρύτερα γνωστή όταν μελοποιήθηκε από τον Λούντβιχ βαν Μπετόβεν το 1824, ο οποίος την ενέταξε στο τέταρτο και τελευταίο μέρος της Ενάτης συμφωνίας του, ως χορωδιακή συμφωνία, για τέσσερις σόλο φωνές, χορωδία και ορχήστρα σε ρε μείζονα.[1]
Λιγότερο γνωστές μελοποιήσεις είναι αυτή του Φραντς Σούμπερτ (για φωνή και πιάνο του 1815)[2] και του Πιότρ Τσαϊκόφσκι (για σόλο φωνές, χορωδία και ορχήστρα και στίχους στα ρώσικα, του 1865).[3]
Το ποίημα Ωδή στη Χαρά εκφράζει την ιδεαλιστική άποψη του Σίλερ για συναδέλφωση όλων των λαών, την οποία συμμεριζόταν ο Μπετόβεν. Το 1972, η Ωδή στη Χαρά του Μπετόβεν έγινε ο ύμνος του Συμβουλίου της Ευρώπης, και το 1985 αναγνωρίστηκε από τους ηγέτες της ΕΕ ως ο ύμνος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο ύμνος δεν έχει λόγια, παρά μόνο μουσική. Με την παγκόσμια γλώσσα της μουσικής, αυτός ο ύμνος εκφράζει τα ευρωπαϊκά ιδανικά της ελευθερίας, της ειρήνης και της αλληλεγγύης.[4]
Παραπομπές
↑Esteban Buch. Beethoven: Η ενάτη συμφωνία, Μια πολιτική ιστορία. Μετάφραση Ελένη Αναστασάκη. Εκδόσεις Δαρδανός Χρήστος. Αθήνα. 2003. ISBN 9789603801337.
↑Ode to Joy. en.tchaikovsky-research.net. Ανακτήθηκε στις 08/05/2024.
↑Ο ύμνος της ΕΕ. european-union.europa.eu. Ανακτήθηκε στις 08/05/2024.
Βιβλιογραφία
Esteban Buch. Beethoven: Η ενάτη συμφωνία, Μια πολιτική ιστορία. Μετάφραση Ελένη Αναστασάκη. Εκδόσεις Δαρδανός Χρήστος. Αθήνα. 2003. ISBN 9789603801337.
