Ο Υπέρ Αδυνάτου είναι ρητορικός δικανικός λόγος του Λυσία που γράφτηκε μετά την πτώση των Τριάκοντα Τυράννων (403 π.Χ.) και εκφωνήθηκε από έναν ανάπηρο πολίτη (αδύνατο) που αγωνίζεται να υπερασπιστεί το δικαίωμά του για συνταξιοδότηση, το οποίο είχε καταγγείλει ένας συμπολίτης του γιατί τον θεωρούσε ικανό προς εργασία.^[1]

Ο λόγος φαίνεται να εκφωνήθηκε αμέσως μετά την πτώση των τριάντα Τυράνννων, γιατί ο αδύνατος, ισχυρίζεται ότι ήταν με τους δημοκρατικούς αυτοεξόριστος στη Χαλκίδα.^[2]

Ο Αριστοτέλης τον επαίνεσε και τον συμπεριέλαβε στους πειστικούς λόγους.^[3]

• Οργανισμός Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ-Για τους μαθητές της Δ΄ τάξεως του εξαταξίου Γυμνασίου) Λυσίας, Υπέρ αδυνάτου, 1961

Στη Βικιθήκη υπάρχει υλικό που έχει σχέση με το θέμα:   Υπέρ Αδυνάτου