Πυξός

Πυξός
Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
Ο αυτοφυής πυξός ανάμεσα σε σχίνους
Συστηματική ταξινόμηση
Σύστημα: κατά CRONQUIST, 1981
Βασίλειο: Φυτά (Plantae)
Συνομοταξία: Αγγειόσπερμα (Magnoliophyta)
Ομοταξία: Μονοκοτυλήδονα (Magnoliopsida)
Τάξη: Ευφορβιώδη (Euphorbiales)
Οικογένεια: Πυξοειδή (Buxaceae)
Γένος: Πύξος (Buxus)
Είδος: Π. η αειθαλής (B. sempervirens)
Διώνυμο
Buxus sempervirens
Πύξος η αειθαλής

L.

Ο πυξός (< αρχ. ἡ πύξος), γνωστός ως πυξάρι ή τσαμσίρι (λατ.: Buxus sempervirens), είναι αειθαλής καλλωπιστικός θάμνος ή μικρό δένδρο με μικρά κίτρινα άνθη και γυαλιστερά σκουροπράσινα στην άνω επιφάνεια δερματώδη ωοειδή φύλλα. Ανήκει στην οικογένεια των Πυξοειδών (Buxaceae)[1]

Χρηστικότητα

Ο πυξός έχει πάρα πολύ σκληρό, ανοιχτό κίτρινο, συμπαγές και ανθεκτικό ξύλο, γι' αυτό χρησιμοποιήθηκε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα για την κατασκευή αγγείων, όπως η πυξίδα (αγγείο), ο φρυγικός αυλός, τα λευκά πιόνια στο σκάκι, αλλά και στην κατασκευή εγχόρδων και πνευστών οργάνων.

Ανθοφορία

Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη
Άνθος και φύλλα πυξού σε αντίθετη διάταξη

Θεωρείται η πρώτη ανθοφορία του χρόνου διάρκειας τεσσάρων μηνών από τον Ιανουάριο ως τα μέσα Απριλίου και ως πρώτη πηγή γύρης για τις μέλισσες.

  • «Εν Τραπεζούντι τη εν Πόντω γίγνεται το μέλι της πύξου βαρύοσμο και φασίν τούτο τους μεν υγιαίνοντας εξιστάνται, τους δε επιλήπτους και τελέως απαλλάττειν».[2]

Παραπομπές

  1. Εγκυκλοπαίδεια Δομή, τόμ. 25, σ. 13 ISBN 960-8177-77-4
  2. Αριστοτέλης, «Περί θαυμασίων ακουσμάτων» 12,18

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα Buxus sempervirens στο Wikimedia Commons