Η Οικογένεια Νέβιλ ή Οίκος των Νέβιλ ήταν ευγενής οίκος που είχε πρωταγωνιστήσει τον Μεσαίωνα στη βόρεια Αγγλία, ήταν η ισχυρότερη δύναμη μαζί με την Οικογένεια Πέρσι και η μεταξύ τους διαμάχη είχε σαν επακόλουθο τον Πόλεμο των Ρόδων. Η Οικογένεια Νέβιλ εμφανίζεται για πρώτη φορά την εποχή της Νορμανδικής κατάκτησης, το Domesday Book δεν καλύπτει την κομητεία του Ντάραμ που καταγράφονται τα πρώτα κτήματα της οικογένειας. Μετά τη Νορμανδική κατάκτηση η τοπική αριστοκρατία αντικαταστάθηκε από Νορμανδούς, η οικογένεια Νέβιλ ανήκε στους παλιούς που διατήρησαν τη δύναμη και τα προνόμια χωρίς να επηρεαστούν από τους Νορμανδούς. Η βόρεια Αγγλία που ήταν και έδρα των Νέβιλ είχε διατηρήσει σε μεγαλύτερο βαθμό τα παλιά της χαρακτηριστικά σε σχέση με τη νότια που η αντικατάσταση με τους Νορμανδούς ήταν ριζική, οι Νέβιλ ανήκαν στην προ της κατάκτησης αριστοκρατία στη Νορθουμβρία.^[1]

Προπάτορας της οικογένειας καταγράφεται ο Ούτρεντ, ο γιος του Ντόλφιν διατηρούσε τη βίλα του Σταίντροπ στην κομητεία Ντάραμ με τεράστιες εκκλησιαστικές εκτάσεις που έφταναν τα 14.000 στρέμματα.^[2] Η τοποθεσία παρέμεινε θέση της οικογένειας μέχρι το 1569, η έδρα βρισκόταν στο Ρέμπι βορειότερα του Σταίντροπ στο οποίο τον 14ο αιώνα οικοδομήθηκε το κάστρο του Ρέμπι.^[3] Τον Ντόλφιν διαδέχθηκε ο γιος του Μέλντρεντ, τον Μέλντρεντ διαδέχθηκε ο γιος του Ροβέρτος Φιτς Μέλντρεντ που παντρεύτηκε τη Νορμανδή Ισαβέλλα ντε Νέβιλ. Ο γιος τους Γοδεφρείδος κληρονόμησε τις εκτάσεις του πατέρα του και της μητέρας του και ασπάστηκε το επώνυμο της μητέρας του. Οι απόγονοι του χρησιμοποίησαν το επώνυμο Νέβιλ το οποίο ως Νορμανδικό είχε πολύ μεγαλύτερη αξία στους αριστοκρατικούς κύκλους.^[4] Οι Νέβιλ κατείχαν όμως σημαντικές εκτάσεις πολύ πριν τον γάμο "η οικογένεια κρατούσε τα αρχαία της ονόματα για τουλάχιστον έναν αιώνα μετά τη Νορμανδική κατάκτηση, ήταν κυρίαρχη ανάμεσα στις υπόλοιπες οικογένειες στο Ντάραμ τον 12ο αιώνα".^[5]

Τον 16ο αιώνα πολλοί ιστορικοί ισχυρίστηκαν ότι ο γενάρχης των Νέβιλ Ούτρεντ ήταν απόγονος του Κρίναν του Ντάνκελντ του γενάρχη του Οίκου του Ντάνκελντ.^[6] Τα αρχαία γενεαλογικά δέντρα των δυο δυναστειών διεκδικούν κοινή καταγωγή από τη δυναστεία των Μπάμπουργκ των κομήτων της Νορθουμβρίας παραπέμποντας την εξουσία των Νέβιλ στη βόρεια Αγγλία από τις αρχές του 10ου αιώνα. Οι σύγχρονοι ιστορικοί έχουν αναπτύξει πολλές θεωρίες για το γενεαλογικό δέντρο των προπατόρων των Νέβιλ αλλά δεν υπάρχουν πουθενά ακλόνητες αποδείξεις.^[1]

Ο πλούτος και η δύναμη των Νέβιλ αυξήθηκαν σημαντικά τις επόμενες δεκαετίες με σημαντικούς διορισμούς όπως σερίφηδες, δικαστές των δασών, δικαστές της ειρήνης σε διάφορα σημεία στη βόρεια Αγγλία.^[7] Τα μεγάλα αξιώματα ξεκίνησαν με τον γιο του Γοδεφρείδου Ροβέρτο έναν από τους ευγενείς που βοήθησαν σημαντικά τον Ερρίκο Γ΄ της Αγγλίας να αντιμετωπίσει τους επαναστατημένους βαρόνους του Σίμων ντε Μοντφόρτ.^[8] Οι Νέβιλ είχαν σημαντικές διοικητικές εξουσίες παράλληλα με τους πρίγκιπες επισκόπους του Ντάραμ.^[9] Ο εγγονός του Ροβέρτου Ραλφ Νέβιλ, 1ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι ένα σημαντικό μέλος της Αγγλικής αριστοκρατίας έγινε μέλος της Βουλής των λόρδων και ο πρώτος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι (1295).

Οι υπηρεσίες που είχε προσφέρει η οικογένεια στους πολέμους εναντίον της Σκωτίας τον 13ο και τον 14ο αιώνα και στον Εκατονταετή Πόλεμο ήταν καθοριστικές.^[10] Ο Ραλφ Νέβιλ, 2ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι διορίστηκε Φύλακας των Δυτικών Μαρς (1334), τη θέση κράτησαν οι Νέβιλ μόνιμα.^[11] Ο Ραλφ ήταν διοικητής των δυνάμεων που συνέτριψαν την επίθεση του Σκωτσέζικου στρατού στη Μάχη του Νέβιλ και αιχμαλώτισαν τον Δαυίδ Β΄ της Σκωτίας (1346), στα μέσα του 14ου αιώνα ανέλαβαν τη ναυτική άμυνα της Αγγλίας από τη θέση του Ναυάρχου του βορρά.^[12] Την ίδια περίοδο κέρδισαν σημαντικά αξιώματα στη βασιλική αυλή και την εκκλησία, ο Ραλφ Νέβιλ έγινε Στιούαρτ του βασιλικού νοικοκυριού τα αξιώματα του κληρονόμησε ο μεγαλύτερος γιος και διάδοχος του Τζων Νέβιλ, 3ος βαρόνος των Νέβιλ του Ρέμπι. Ο αδελφός του Τζων Αλεξάντερ Νέβιλ εξελέγη αρχιεπίσκοπος της Υόρκης και έγινε στενός σύμβουλος του Ριχάρδου Β΄ της Αγγλίας με αποτέλεσμα να καταλήξει στόχος των επαναστατημένων βαρόνων που απέκτησαν μεγάλη δύναμη την περίοδο 1386 - 1389. Οι βαρόνοι έκαναν κατάσχεση της περιουσίας του αλλά γλύτωσε τον θάνατο επειδή ήταν κληρικός.^[13] Στα τέλη του 14ου αιώνα η οικογένεια Νέβιλ είχε απέραντο αριθμό από εδάφη σε ολόκληρη τη βόρεια Αγγλία, πέρα από την κομητεία του Ντάραμ είχε πολλά εδάφη στη βόρεια και κεντρική Γιορκσάιρ, την Κάμπερλαντ και τη Νορθάμπερλαντ, τη Λινκολνσάιρ, τη Νόρφολκ, τη Νορθχαμπτονσάιρ, το Μπέντφορντσερ και το Έσσεξ. Η οικογένεια είχε επίσης σημαντικά κάστρα στο Μίντλεχαμ, στο σεριφάτο του Χάτον και στο Σνέιπ στη Γιορκσάιρ.^[14] Τα εδάφη των Νέβιλ χωρίστηκαν σε τρεις μεγάλες διοικητικές μονάδες με έδρες το Ρέμπι, στο Μίντλεχαμ και στο Χάτον και στα τέλη του 14ου αιώνα το Μίντλεχαμ έγινε η δεύτερη οικογενειακή κατοικία.^[15]

Η μεγάλη άνοδος των Νέβιλ επικυρώθηκε με την κομητεία του Γουέστμορλαντ, ο τέταρτος κόμης των Νέβιλ του Ρέμπι έγινε ο Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ από τον Ριχάρδο Β΄ (1397). Η μεγάλη εξουσία των Νέβιλ μπορούσε να συγκριθεί στη βόρεια Αγγλία μόνο με τους Πέρσι που ήταν κόμητες του Νορθάμπερλαντ, από τότε έγιναν σκληροί αντίπαλοι. Οι βόρειοι ηγεμόνες είχαν μεγάλη αυτονομία από την κεντρική εξουσία λόγω της μεγάλης απόστασης από τα ανάκτορα σε μια συνοριακή περιοχή έντονα ταραγμένη, οι βασιλιάδες από την άλλη είχαν μεγάλη ανάγκη και τις δυο οικογένειες για να μπορέσουν να περιορίσουν την ασυδοσία της άλλης. Οι Νέβιλ αν και ήταν πιστοί στον Ριχάρδο Β΄ την εποχή που ανατράπηκε από τον ξάδελφο του Ερρίκο του Μπόλινμπροκ και ανέβηκε στον θρόνο ως Ερρίκος Δ΄ της Αγγλίας συμμάχησαν με τον νέο βασιλιά. Ο Ραλφ Νέβιλ, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ είχε παντρευτεί σε δεύτερο γάμο την Ιωάννα Μπωφόρ ετεροθαλή αδελφή του Ερρίκου Δ΄. Ο νέος βασιλιάς ενίσχυσε σημαντικά τους Νέβιλ στα βόρεια για να τους χρησιμοποιήσει ενάντια στους ενοχλητικούς Πέρσι, η οικογένεια προχώρησε για λογαριασμό του στέμματος στην καταστολή μιας σειράς επαναστάσεων των Πέρσι τη δεκαετία του 1400.^[16] Η μεγάλη βασιλική εύνοια στους Νέβιλ έφερε τελικά συγκρούσεις μέσα στην οικογένεια, ο Ραλφ Νέβιλ είχε παντρευτεί σε πρώτο γάμο τη Μαργαρίτα Στάφορντ και ο τίτλος του κόμη του Γουέστμορλαντ πέρασε στους δικούς της απογόνους. Τα τελευταία χρόνια λάτρεψε ωστόσο τα παιδιά του με τη Μαργαρίτα Μπωφόρ και τους κληροδότησε το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας του κάτι που έφερε μεγάλες συγκρούσεις ανάμεσα στους Νέβιλ του Ρέμπι τους απογόνους της Μαργαρίτας Στάφορντ και τους Νέβιλ του Μίντλεχαμ τους απογόνους της Ιωάννας Μπωφόρ.^[17]

Ο Ριχάρδος Νέβιλ, 5ος κόμης του Σόλσμπερι μεγαλύτερος γιος του 1ου κόμη του Γουέστμορλαντ από τον δεύτερο γάμο του κέρδισε την κομητεία του Σόλσμπερι με τον γάμο του με την Αλίκη Μόνταγκιου, 5η κόμισσα του Σόλσμπερι, με τον ίδιο τρόπο ο γιος τους Ριχάρδος Νέβιλ, 16ος κόμης του Γουόρικ κέρδισε την κομητεία του Γουόρικ. Οι γάμοι έφεραν στην οικογένεια νέες τεράστιες εκτάσεις, η κομητεία του Γουόρικ κληρονομήθηκε από την οικογένεια Μποσάμπ με περισσότερες εκτάσεις στο Γουόρικσερ και στο Γούστερσαϊρ και με λιγότερες στην κομητεία του Ντάραμ, στο Ντέβον, την Κορνουάλη και τις Δυτικές Μαρς. Τα εδάφη του Σόλσμπερι κρατήθηκαν από τους Μόνταγκιου και διανεμήθηκαν στα νοτιοδυτικά ειδικά στο Ντέβον, το Ντόρσετ, το Σόμερσετ και το Γουιλσάιρ.^[18] Η οικογένεια διεκδίκησε επίσης την κομητεία του Λάτιμερ λόγω του δεύτερου γάμου του πατέρα του πρώτου κόμη του Γουέστμορλαντ με την Ελισάβετ Λάτιμερ, ο τίτλος πέρασε σε έναν από τους μικρότερους γιους του πρώτου κόμη τον Γεώργιο Νέβιλ, 1ο βαρόνο του Λάτιμερ. Οι βαρονίες του Φόκονμπεργκ και του Μπεργκαβεννί πέρασαν σε άλλους δυο από τους μικρότερους γιους του πρώτου κόμη μέσω των γάμων τους : στον Γουλιέλμο Νέβιλ, 1ος κόμη του Κεντ και στον Εδουάρδο Νέβιλ, 3ο βαρόνο του Μπεργκαβεννί αντίστοιχα.

Ο Σόλσμπερι και ο Γουόρικ έγιναν οι σημαντικότεροι οπαδοί του Ριχάρδου της Υόρκης τα πρώτα χρόνια του Πολέμου των Ρόδων, με τον τρόπο αυτό είχαν ελπίδες να πάρουν βασιλική υποστήριξη στις σκληρές διαμάχες με τους Πέρσι. Ο Ριχάρδος της Υόρκης παντρεύτηκε τη μικρότερη αδελφή του Σόλσμπερι Σεσίλ Νέβιλ, δούκισσα της Υόρκης και έγιναν οι γονείς του Εδουάρδου Δ΄ της Αγγλίας και του Ριχάρδου Γ΄ της Αγγλίας. Οι Νέβιλ κέρδισαν το πλεονέκτημα από τον διορισμό του Ριχάρδου της Υόρκης στην θέση του κυβερνήτη του Καλαί και του κυβερνήτη των θαλάσσιων δυνάμεων, οι θέσεις αυτές βοήθησαν τον Ριχάρδο να κερδίσει τη στήριξη του δυσαρεστημένου πληθυσμού του Λονδίνου και των κατοίκων άλλων περιοχών στα νότια όπως το Κεντ. Οι δούκες της Υόρκης και του Σόλσμπερι ηττήθηκαν και σκοτώθηκαν στη μάχη του Γουέικφιλντ (1460) αλλά σε λίγους μήνες ο μεγαλύτερος γιος του Εδουάρδος της Υόρκης έγινε βασιλιάς της Αγγλίας με τη βοήθεια του Γουόρικ γιου του Σόλσμπερι (1461).^[19]

Η οικογένεια πήρε και άλλα μεγάλα δώρα όπως την προαγωγή του Γουλιέλμου Νέβιλ, βαρόνου του Φόκονμπεργκ σε πρώτο κόμη του Κεντ και ο μικρότερος γιος του Σόλσμπερι Τζων Νέβιλ, 1ος μαρκήσιος του Μόνταγκιου έγινε μαρκήσιος του Μόνταγκιου. Οι Νέβιλ με τις νέες εξουσίες τους εξόντωσαν επιτυχώς τους τελευταίους οπαδούς των Λάνκαστερ στον βορά, οι οπαδοί του έκπτωτου κλάδου υπήρχαν ακόμα για 3 χρόνια μετά τη συντριβή τους στη μάχη του Τάουτον (1461). Οι Πέρσι ήταν οι σημαντικότεροι οπαδοί των Λάνκαστερ, ο αρχηγός τους Ερρίκος Πέρσι κόμης του Νορθάμπερλαντ σκοτώθηκε στη μάχη του Τάουτον και οι τελευταίοι οπαδοί του εξοντώθηκαν τρία χρόνια αργότερα (1464), η κομητεία του Νορθάμπερλαντ πέρασε στον Τζων Νέβιλ (1465).^[20]

Ο Γουόρικ τα πρώτα χρόνια του Εδουάρδου Δ΄ ήταν ο πλουσιότερος άντρας στην Αγγλία και η ισχυρότερη δύναμη πίσω από τον θρόνο. Η αποξένωση με τον βασιλιά ξεκίνησε με τον μυστικό ανεπιθύμητο γάμο του Εδουάρδου Δ΄ με την Ελισάβετ Γούντβιλ όταν ο Γουόρικ διαπραγματευόταν στη Γαλλία τον γάμο του Εδουάρδου με την κουνιάδα του Λουδοβίκου ΙΑ΄ της Γαλλίας. Οι σχέσεις έγιναν ακόμα χειρότερες μετά όταν η οικογένεια Γούντβιλ αντιτάχθηκε στην εξωτερική πολιτική του Γουόρικ.^[21] Ο Γουόρικ πήρε με τη βία τον έλεγχο της κυβέρνησης μαζί με τον αδελφό του αρχιεπίσκοπο Τζωρτζ Νέβιλ και τον δυσαρεστημένο αδελφό του βασιλιά Γεώργιο Πλανταγενέτη, 1ο δούκα του Κλάρενς. Η συμμαχία επικυρώθηκε με τον γάμο του Γεωργίου Πλανταγενέτη με την Ισαβέλλα Νέβιλ, δούκισσα του Κλάρενς μεγαλύτερη κόρη του Γουόρικ, ο Γουόρικ και ο Κλάρενς φυλάκισαν τον βασιλιά αλλά σύντομα όταν είδαν την αδυναμία τους τον ελευθέρωσαν. Ο Εδουάρδος Δ΄ προτίμησε να μην τιμωρήσει τους επαναστάτες αλλά αποκατέστησε τους εχθρούς των Νέβιλ στον βορά, επέστρεψε στον Ερρίκο Πέρσι την κομητεία του Νορθάμπερλαντ.

Η πράξη στέρησε από τον Τζων Νέβιλ, 1ο μαρκήσιο του Μόνταγκιου τον μοναδικό Νέβιλ που είχε μείνει πιστός στον βασιλιά από τα αξιώματα, τα εδάφη και τους τίτλους του. Ο Εδουάρδος Δ΄ για να διατηρήσει την υποστήριξη του Τζων του παραχώρησε την κομητεία του Μόνταγκιου, αρραβώνιασε τον μικρό γιο του Τζων Νέβιλ με τη μεγαλύτερη κόρη του Ελισάβετ της Υόρκης και τον ονόμασε δούκα του Μπέντφορντ, οι παραχωρήσεις αυτές στάθηκαν όμως ανεπαρκείς για να εμποδίσουν τον Τζων να αλλάξει στρατόπεδο. Ο Γουόρικ και ο Κλάρενς επαναστάτησαν ξανά με στόχο να τοποθετήσουν τον Κλάρενς στον θρόνο (1470), μετά την αποτυχία δραπέτευσαν και συμμάχησαν με τους Λάνκαστερ, ο Γουόρικ πάντρεψε τη μικρότερη κόρη του Άννα Νέβιλ με τον διάδοχο των Λάνκαστερ Εδουάρδο του Ουεστμίνστερ. Ο Γουόρικ και οι Λάνκαστερ στρατοπέδευσαν στην Αγγλία αυτή τη φορά και με τη στήριξη του αδελφού τους Μόνταγκιου και ανάγκασαν τον Εδουάρδο Δ΄ να δραπετεύσει, στον θρόνο επανήλθε για λίγους μήνες ο Ερρίκος ΣΤ΄ της Αγγλίας. Ο Εδουάρδος Δ΄ επανήλθε δυναμικότερα, στη μάχη του Νέβιλ (1471) οι αδελφοί Νέβιλ βρήκαν τον θάνατο (1471).^[22]

Η περιουσία του Γουόρικ και του Μόνταγκιου βάση των Αγγλικών νόμων της εποχής θα έπρεπε να κληροδοτηθούν στον μοναδικό άρρενα απόγονο τους Τζωρτζ Νέβιλ, 1ο δούκα του Μπέντφορντ. Η Πράξη του Κοινοβουλίου (1478) που συγκλήθηκε από τον Εδουάρδο Δ΄ παραβιάζοντας τους κανόνες έδωσε την περιουσία τους στις κόρες του Γουόρικ που είχαν παντρευτεί τους αδελφούς του Άγγλου βασιλιά. Η κληρονομιά των Νέβιλ του Μίντλεχαμ έγινε αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στον δύο αδελφούς του βασιλιά : Γεώργιο του Κλάρενς και Ριχάρδο του Γκλόστερ, ο Κλάρενς με τον γάμο του με την Ισαβέλλα Νέβιλ κέρδισε τις κομητείες του Γκλόστερ και του Σόλσμπερι. Ο Γκλόστερ διεκδίκησε την περιουσία των Νέβιλ στον βορά με τον γάμο του με την Άννα Νέβιλ που έμεινε χήρα όταν ο πρώτος της σύζυγος Εδουάρδος έπεσε στη μάχη του Τιούκσμπερι (1471) με επακόλουθο την οριστική συντριβή των Λάνκαστερ. Ο Ριχάρδος του Γκλόστερ μετακινήθηκε στον βορρά και έκανε έδρα και κύρια κατοικία του το κάστρο του Μίντλεχαμ μέχρι τότε που σφετερίστηκε τον θρόνο ως Ριχάρδος Γ΄ της Αγγλίας (1483).

Η αποξένωση των δυο κλάδων των Νέβιλ είχε αποτέλεσμα οι Νέβιλ του Ρέμπι με αρχηγό τον Ραλφ Νέβιλ, 2ο κόμη του Γουέστμορλαντ να συνταχθούν με τους Λάνκαστερ, ο μικρότερος αδελφός του Τζων Νέβιλ, βαρόνος του Νέβιλ ηττήθηκε και σκοτώθηκε στη μάχη του Τάουτον. Οι κόμητες του Γουέστμορλαντ επέζησαν από τους πολέμους αλλά η απώλεια των εδαφών τους από τους Νέβιλ του Μίντλεχαμ και η πτώση τους εξασθένησαν σημαντικά την οικογένεια.^[23] Ο μικρότερος κλάδος των Νέβιλ του Μίντλεχαμ επέζησε και έγιναν οι κάτοχοι στις βαρονίες του Λάτιμερ και του Μπεργκαβεννί με έδρες αντίστοιχα στο Σνέιπ και στο κάστρο του Αμπεργκάβεννι, ο Εδουάρδος Νέβιλ, 3ος βαρόνος του Μπεργκαβεννί είχε στερηθεί πολλά χρόνια την κληρονομιά από τον ανιψιό του Γουόρικ. Στον εμφύλιο που ακολούθησε πολλοί διαφορετικοί κλάδοι της ίδιας οικογένειας συγκρούστηκαν με τους αρχηγούς της οικογένειας κόμητες του Σόλσμπερι και του Γουόρικ με έδρα το Μίντλεχαμ.^[24]

Οι βαρόνοι στα βόρεια σύνορα εξασθένησαν σημαντικά από τις απώλειες που είχαν στον Πόλεμο των Ρόδων και τη μεγάλη ενίσχυση της κεντρικής βασιλικής εξουσίας τον 16ο αιώνα. Οι Νέβιλ και οι Πέρσι από σκληροί αντίπαλοι τελικά συμμάχησαν (1569) στην "Εξέγερση του Βορρά" σε μια προσπάθεια να ανατρέψουν τη διαμαρτυρόμενη Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας και να την αντικαταστήσουν με την Καθολική Μαρία Α΄ της Σκωτίας. Η επανάσταση κατέληξε σε φιάσκο, o Τόμας Πέρσι, 7ος κόμης του Νορθάμπερλαντ αποκεφαλίστηκε, ο Κάρολος Νέβιλ, 6ος κόμης του Γουέστμορλαντ οδηγήθηκε σε εξορία και τα εδάφη του κατασχέθηκαν. Όταν πέθανε ο Κάρολος Νέβιλ (1601) ο κύριος κλάδος των Νέβιλ ξεκληρίστηκε.

Ο κλάδος των Λάτιμερ επίσης ξεκληρίστηκε (1577) αλλά οι Μπεργκαβεννί διασώθηκαν. Με τον θάνατο του Ερρίκου Νέβιλ, 6ου βαρόνου του Μπεργκαβεννί (1587) η κόρη του Μαρία Νέβιλ προσπάθησε να οριστεί διάδοχος σε ολόκληρη την κληρονομιά της οικογένειας αλλά τα εδάφη μοιράστηκαν ανάμεσα στην ίδια και τον ξάδελφο της Εδουάρδο Νέβιλ που κληρονόμησε τον τίτλο του βαρόνου. Ο γιος της Φραγκίσκος Φέιν, 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ (1580 - 1629) έγινε ο νέος 1ος κόμης του Γουέστμορλαντ μετά τη νέα δημιουργία του τίτλου (1624) και συνεχίστηκε μέχρι τις μέρες μας με τους αρσενικούς της απογόνους. Οι απόγονοι του Εδουάρδου Νέβιλ κληρονόμησαν τη μαρκησία του Αμπεργκάβεννι, η γραμμή τους συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας με τον Χριστόφορο Νέβιλ, 6ο μαρκήσιο του Αμπεργκάβεννι. Τα εδάφη της οικογένειας σταδιακά χάθηκαν αλλά η βίλα στο Έριτζ Πάρκ του Σάσσεξ έγινε απο το 1448 η κύρια κατοικία της οικογένειας.^[25]

• Collins, Arthur (1982). Peerage of England, Volume 5. F. C. and J. Rivington.
• Given-Wilson, Chris, The English Nobility in the Late Middle Ages: The Fourteenth-Century Political Community (London and New York 1987)
• Hicks, Michael, The Wars of the Roses (New Haven and London 2010)
• Offler, Hilary S., Durham Episcopal Charters 1071-1152 (Gateshead 1968)
• Offler, Hilary S., 'FitzMeldred, Neville and Hansard', North of the Tees - studies in medieval British history (Aldershot 1996), XIII
• Round, John H., Feudal England - historical studies on the eleventh and twelfth centuries (London 1895, 3rd ed. London 1964)
• Wagner, Anthony (1961). English Ancestry. Oxford University Press.
• Wagner, Anthony, Pedigree and Progress - essays in the genealogical interpretation of history (London and Chichester 1975)
• Wagner, Anthony (2001). Encyclopedia of the Wars of the Roses. ABC CLIO.
• Young, Charles R., The Making of the Neville Family in England 1166-1400 (Woodbridge 1996)