Ο Νομός Καλλιπόλεως ήταν διοικητική διαίρεση, Νομός[2], της Ελλάδος στην Ανατολική Θράκη κατά την περίοδο 1920 - Αύγουστος 1922 και καταλάμβανε τμήμα της Χερσονήσου της Καλλιπόλεως. Η Ανατολική Θράκη προσαρτήθηκε στην Ελλάδα με την Συνθήκη των Σεβρών[3] και κατελήφθη από τον ελληνικό στρατό υπό τον Εμμανουήλ Ζυμβρακάκη τον Ιούνιο-Ιούλιο 1920. Εγκαταλήφθηκε δε πάλι τον Οκτώβριο του 1922 στα πλαίσια της Ανακωχής των Μουδανιών. Με την Συνθήκη της Λωζάνης η περιοχή επιστράφηκε οριστικά στην Τουρκία. Διοικητικά ο νομός ανήκε στην Γενική Διοίκηση Θράκης μαζί με τους νομούς Έβρου, Αδριανουπόλεως, Ραιδεστού, Ροδόπης, και Σαράντα Εκκλησιών[2].
Ο νομός αυτός καταλάμβανε σχεδόν ολόκληρη την έκταση της χερσονήσου της Καλλίπολης. Σήμερα τα εδάφη του τέως ελληνικού νομού αποτελούν μέρος της τούρκικης επαρχίας Τσανάκκαλε (ή Δαρδανελίων) που έχει διαφορετική έκταση και περιλαμβάνει και εδάφη που ανήκουν γεωγραφικά στην Ασία, καθώς και τα νησιά του Αιγαίου Τένεδος και Ίμβρος, οι οποίες πριν την συνθήκη της Λωζάννης ανήκαν διοικητικά στον Νομό Λέσβου.
Πρωτεύουσα του νομού ήταν η ομώνυμη Καλλίπολη. Άλλες σημαντικές πόλεις και χωριά του νομού ήταν η Κεσσάνη, η Καρδία, η Σηστός, η Μάδυτος κ.α.
Παραπομπές
