Τα γυρίσματα της ταινίας ξεκίνησαν στις 17 Οκτωβρίου 2011[4] και ολοκληρώθηκαν στις 19 Δεκεμβρίου 2011.[5] Κυκλοφόρησε στις 9 Νοεμβρίου 2012 σε περιορισμένο κύκλωμα αιθουσών και στις 16 Νοεμβρίου 2012 σε ευρύτερη διανομή. Απέσπασε διθυραμβικά σχόλια από τους κριτικούς[6], με τους περισσότερους να επαινούν την ερμηνεία του Ντάνιελ Ντέι-Λιούις[7][8][9] και έγινε μεγάλη εισπρακτική επιτυχία αποφέροντας 275,2 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως.[3] Έλαβε 7 υποψηφιότητες για Χρυσή Σφαίρα[10] και 12 για Όσκαρ, μεταξύ των οποίων για Καλύτερη Ταινία, Σκηνοθεσία, Α' και Β' Ανδρικού Ρόλου για τους Ντάνιελ Ντέι-Λιούις και Τόμι Λι Τζόουνς αντίστοιχα και Β' Γυναικείου Ρόλου για την ερμηνεία της Σάλι Φιλντ.[11] Ο Ντέι-Λιούις βραβεύθηκε με Όσκαρ[11], Χρυσή Σφαίρα[10], BAFTA[12] και Screen Actors Guild Award Α' Ανδρικού Ρόλου.[13]
Πλοκή
Η ταινία Λίνκολν κάνει αναδρομή στις προσπάθειες του ΠροέδρουΑβραάμ Λίνκολν, τον Ιανουάριο του 1865, να περάσει η Βουλή των Αντιπροσώπων των Ηνωμένων Πολιτειών την Δέκατη Τρίτη Τροποποίηση του Συντάγματος των Ηνωμένων Πολιτειών η οποία επίσημα θα καταργούσε την δουλεία στη χώρα. Αναμένοντας τον Εμφύλιο Πόλεμο να τελειώσει μέσα σε ένα μήνα αλλά ανήσυχος ότι η Διακήρυξη Χειραφέτησης του του 1863 μπορεί να απορριφθεί από τα δικαστήρια όταν ο πόλεμος θα έχει λήξει και η 13η Τροποποίηση θα ηττηθεί από τις επιστρέφουσες δουλοκτητικές πολιτείες,ο Λίνκολν αισθάνεται ότι είναι επιτακτική η ανάγκη να περάσει η τροποποίηση μέχρι το τέλος Ιανουαρίου, ούτως αφαιρώντας κάθε δυνατότητα οι δούλοι που είχαν ήδη ελευθερωθεί να υποδουλωθούν πάλι. Οι Ριζοσπάστες Ρεπουμπλικανοί φοβούνται ότι η τροποποίηση θα ηττηθεί οριακά και μερικοί θέλουν να αναβληθεί· η υποστήριξη της τροποποίησης από τους Ρεπουμπλικανούς στις συνοριακές πολιτείες δεν ακόμη σίγουρη, αφότου εκείνοι έχουν ως προτεραιότητα το τέλος του πολέμου. Ακόμη και αν τελικά όλοι αυτοί συμφωνήσουν, η τροποποίηση θα απαιτούσε ακόμη την υποστήριξη αρκετών Δημοκρατικών μελών του Κογκρέσου για να περάσει. Με δεκάδες Δημκρατικούς να έχουν μόλις ηττηθεί μετά τις προσπάθειες επανεκλογής τους το φθινόπωρο του 1864, μερικοί σύμβουλοι του Λίνκολν πιστεύουν ότι θα έπρεπε να περιμένει μέχρι το νέο ευρέως Ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο αρχίσει, προφανώς κάνοντας τον δρόμο για την ψήφιση της τροποποίησης πιο εύκολο. Ο Λίνκολν, όμως, παραμένει ανυποχώρητος ότι η τροποποίηση πρέπει να έχει ενεργοποιηθεί και το ζήτημα της δουλείας να έχει διευθετηθεί πριν την λήξη του πολέμου.
Το πέρασμα της τροποποίησης από τον Λίνκολν βασίζεται στην υποστήριξη του ιδρυτή του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος Φράνσις Πρέστον Μπλερ, του μόνου ανθρώπου του οποίου η επιρροή μπορεί να διασφαλίσει ότι όλα τα μέλη της συντηρητικής Ρεπουμπλικανικής πτέρυγας των δυτικών και συνοριακών πολιτειών θα υποστηρίξουν την τροποποίηση. Με την νίκη της Ένωσης στον Εμφύλιο Πόλεμο να είναι πολύ πιθανή και ευρέως αναμενόμενη, αλλά μη ούσα ακόμη ένα πλήρως επιτευγμένο γεγονός, ο Μπλερ προτίθεται να τερματίσει τις εχθρότητες όσο το δυνατόν συντομότερα. Ούτως, σε αντάλλαγμα για την υποστήριξή του, ο Μπλερ επιμένει ο Λίνκολν να του επιτρέψει να εμπλακεί άμεσα με την Συνομόσπονδη κυβέρνηση σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις. Αυτό περιπλέκει τις προσπάθειες του Λίνκολν για την τροποποίηση αφότου γνωρίζει ότι ένα σημαντικό μέρος της υποστήριξης που έχει συγκεντρώσει για την τροποποίηση προέρχεται από την Ριζοσπαστική Ρεπουμπλικανική πτέρυγα για την οποία μια ειρήνη μέσω διαπραγματεύσεων που θα αφήνει άθικτη την δουλεία είναι ανάθεμα. Αν υπάρχει ρεαλιστική πιθανότητα να λήξει ο πόλεμος χωρίς να είναι εγγυημένο το τέλος της δουλείας,η απαιτούμενη υποστήριξη για την τροποποίηση από την πιο συντηρητική πτέρυγα η οποία δεν ευνοεί την κατάργηση της δουλείας σίγουρα θα αποσυρθεί. Αδυνατώντας να προχωρήσει χωρίς την στήριξη του Μπλερ, όμως, ο Λίνκολν απρόθυμα εξουσιοδοτεί την αποστολή του Μπλερ.
Εντωμεταξύ, ο Λίνκολν και ο Γραμματέας των ΕξωτερικώνΟυίλλιαμ Σιούαρντ εργάζονταν πάνω στη διασφάλιση των απαραίτητων Δημοκρατικών ψήφων για την τροποποίηση. Ο Λίνκολν προτείνει να επικεντρωθούν στους ηττηθέντες Δημοκρατικούς νομοθέτες οι οποίοι δεν θα συμμετείχαν στο νέο Κογκρέσο (lame duck), καθώς είχαν ήδη χάσει τις εκλογικές τους αναμετρήσεις και ούτως θα αισθάνονταν ελεύθεροι να ψηφίσουν όπως ήθελαν, αντί να φοβούνται ότι η ψήφος τους θα επηρεάσει μια μελλοντική εκστρατεία επανεκλογής. Αφότου εκείνα τα μέλη σύντομα θα χρειάζονταν απασχόληση και ο Λίνκολν θα έχει πολλές ομοσπονδιακές θέσεις να πληρώσει καθώς αρχίζει την δεύτερη θητεία του, βλέπει αυτό το γεγονός ως εργαλείο προς όφελός του. Αν και ο Λίνκολν και ο Στιούαρντ είναι απρόθυμοι να προσφέρουν απευθείας χρηματική δωροδοκία στους Δημοκρατικούς, εξουσιοδοτούν πράκτορες να επικοινωνήσουν αθόρυβα Δημοκρατικούς μέλη του Κογκρέσου με προσφορές για ομοσπονδιακές θέσεις σε αντάλλαγμα για την ψήφο τους υπέρ της τροποποίησης.
Με Συνοσμόσπονδους απεσταλμένους έτοιμους να συναντηθούν με τον Λίνκολν, εκείνος τους καθοδηγεί να μείνουν εκτός της Ουάσινγκτον, καθώς η τροποποίηση πλησιάζει στην ψηφοφορία από την ολομέλεια της Βουλής. Στην στιγμή της αλήθειας, ο Θαντέους Στίβενς αποφασίζει να μετριάσει τις δηλώσεις του σχετικά με την φυλετική ισότητα για να ενισχύσει τις δυνατότητες της τροποποίησης να περάσει. Μια φήμη κυκλοφορεί ότι υπάρχουν Συνομόσπονδοι αντιπρόσωποι στην Ουάσινγκτον έτοιμοι να διαπραγματευθούν για ειρήνη, προτρέποντας τους Δημοκρατικούς και τους συντηρητικούς Ρεπουμπλικανούς να ζητήσουν την αναβολή της ψηφοφορίας για την τροποποίηση. Ο Λίνκολν ρητά αρνείται την ύπαρξη τέτοιων απεσταλμένων στο παρόν ή στο μέλλον στην πόλη — τεχνικά μια αληθής δήλωση, αφότου τους είχε πει να μείνουν μακριά — και η ψηφοφορία προχωρά, περνώντας οριακά με δύο ψήφους. Όταν ο Λίνκολν ακολούθως συναντάται με τους Νότιους, τους λέει ότι η δουλεία δεν μπορεί να αποκατασταθεί καθώς ο Βορράς είναι ενωμένος για την επικύρωση της τροποποίησης, και ότι αρκετά ανασυγκροτημένα νομοθετικά σώματα των νότιων πολιτειών θα ψήφιζαν επίσης την επικύρωση.
Μετά την ψήφιση της τροποποίησης, η διήγηση της ταινίας μεταπηδά δύο μήνες μετά, απεικονίζοντας την επίσκεψη του Λίνκολν στο Πίτερσμπουργκ, Βιρτζίνια, όπου μιλάει με τον Στρατηγό Γκραντ. Λίγο αργότερα, ο Στρατηγός Λι παραδίνεται. Τη νύχτα της 14ης Απριλίου του 1865, ο Λίνκολν σε μια συνάντησή του, συζητάει μελλοντικά μέτρα για τους μαύρους και του υπενθυμίζουν ότι ο η Κυρία Λίνκολν τον περιμένει να πάνε στο Θέατρο Φορντ.
Την ίδια νύχτα ο Λίνκολν πυροβολείται και μεταφέρεται στο απέναντι σπίτι όπου πέφτει σε κώμα για εννέα ώρες πριν ο γιατρός ανακηρύξει ότι πέθανε. Η ταινία ολοκληρώνεται με ένα φλάσμπακ με τον Λίνκολν να δίνει τη δεύτερη εναρκτήρια ομιλία του.
Ενώ έδινε τις συμβουλές της σε ένα εγχείρημα του Στίβεν Σπίλμπεργκ το 1999, η Γκούντγουιν είπε στον Σπίλμπεργκ ότι σχεδίαζε να γράψει μια βιογραφία του Αβραάμ Λίνκολν και ο σκηνοθέτης αμέσως της είπε ότι ήθελε τα κινηματογραφικά δικαιώματα.[14] Η DreamWorks Pictures έκλεισε τη συμφωνία το 2001[15] και μέχρι το τέλος του χρόνου, ο Τζον Λόγκαν υπέγραψε να γράψει το σενάριο.[16] Το προσχέδιό του έδινε έμφαση στη φιλία του Λίνκολν με τον Φρέντερικ Ντάγκλας.[17] Ο σεναριογράφος Πολ Γουέμπ προσελήφθη να ξαναγράψει το σενάριο και τα γυρίσματα ορίστηκαν να ξεκινήσουν τον Ιανουάριο του 2006[15], αλλά ο Σπίλμπεργκ τα καθυστέρησε λόγω της δυσαρέσκειάς του με το σενάριο.[18] Ο Τόνι Κούσνερ αντικατέστησε τον Γουέμπ. Ο Κούσνερ θεωρεί τον Λίνκολν ως τον σπουδαιότερο δημοκρατικό ηγέτη στον κόσμο και βρήκε τη διαδικασία γραψίματος του σεναρίου δύσκολη..[19]
Κατά τη διάρκεια προώθησης της ταινίας Ο Ιντιάνα Τζόουνς και Το Βασίλειο του Κρυστάλλινου Κρανίου (Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull) το Μάιο του 2008, ο Σπίλμπεργκ ανακοίνωσε την πρόθεσή του να ξεκινήσει τα γυρίσματα στις αρχές του 2009[20] με την ταινία να κυκλοφορεί το Νοέμβριο, δέκα μήνες μετά την 200ή επέτειο θανάτου του Λίνκολν.[14] Ο Σπίλμπεργκ κανόνισε έναν προϋπολογισμό ύψους 50 εκατομμυρίων δολαρίων, για να ευχαριστήσει τον πρόεδρο της Paramount Pictures, Μπραντ Γκρέι, ο οποίος προηγουμένως είχε καθυστερήσει το πρότζεκτ επειδή είχε ανησυχίες ότι η ταινία είχε πολλές ομοιότητες με το Amistad (1997), μια ταινία του Σπίλμπεργκ που δεν αποδείχθηκε ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Με προϋπολογισμό 65.000.000 δολάρια[3], το Λίνκολν έκανε άνοιγμα τριημέρου στην 3η θέση με 21 εκατομμύρια δολάρια.[3] Οι συνολικές εισπράξεις στο αμερικανικό box office έφτασαν τα 182,2 εκατομμύρια δολάρια και στον υπόλοιπο κόσμο συγκέντρωσε 93 εκατομμύρια δολάρια.[3] Παγκοσμίως απέφερε 275,2 εκατομμύρια δολάρια.[3]
↑Roger Ebert (7 Νοεμβρίου 2012). «Lincoln». Chicago Sun-Times. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 17 Ιανουαρίου 2013. Ανακτήθηκε στις 27 Νοεμβρίου 2012.
