Το Τέμενος Σουλεϊμανιέ (σχέδιο 1570) - αρχιτεκτονική τύπου κουλιγιέ.Το Τέμενος Σελιμιγιέ - χαρακτηριστικός τύπος κουλιγιέ.
Ο όρος Κουλιγιέ (Τουρκικά: Külliye) είναι ορολογία της αρχιτεκτονικής και αναφέρεται στα οθωμανικά συγκροτήματα κτηρίων (κοινωφελούς χαρακτήρα) που περιτριγυρίζουν ένα ισλαμικό τέμενος και αποτελούν μια ενιαία σύνθεση.[1]
Ιστορία
Η ανάπτυξη συγκροτημάτων ήταν μια νέα αρχιτεκτονική φόρμα, στην οποία μαζί με το συνηθισμένο τέμενος χτίζονταν μαυσωλεία, μεντρεσέδες και τεκέδες (κτήρια φιλοξενίας δερβίσηδων). Η αρχιτεκτονική αυτή ξεκίνησε από τους σελτζούκους το 14ο και 15ο αιώνα σε διάφορες περιοχές της Μικράς Ασίας όπως στη Μανίσα, στη Ιζνίκ, στη Προύσα και στη Σελτσούκ.[1]
Η οθωμανική αρχιτεκτονική έχει να επιδείξει συγκροτήματα κουλιγιέ στην Κωνσταντινούπολη όπως το Τέμενος Φατίχ (1463-70), το Τέμενος Βαγιαζίτ (μετά το 1491), το Τέμενος Σελιμ (1522), το Τέμενος Σεχζάδε (1548), το Τέμενος Σουλεϊμανιέ (μετά το 1550). Στην Αδριανούπολη χαρακτηριστικό παράδειγμα κουλιγιέ είναι το Τέμενος Σελιμιγιέ (1569-75) [2]. Η ιδέα του κυλιγιέ είναι ότι το κάθε κτήριο συσχετίζεται με το γειτονικό του και το σύνολο των κτηρίων σχηματίζει μια ενιαία σύνθεση.[1]
