Η κινεζική ποίηση είναι ποίηση γραμμένη, προφορική ή τραγουδιστή στην κινεζική γλώσσα. Ως κινεζική γλώσσα, εννοούνται τα Κλασικά Κινέζικα, τα Κοινά Κινέζικα, τα Μανδαρίνικα Κινέζικα, τα Κινέζικα Γιουέ, και άλλες ιστορικές και κλασικές μορφές της κινεζικής. Η ποίηση στη κινεζική γλώσσα εντάσσεται γενικά στην Κλασική Κινεζική ποίηση ή στην Σύγχρονη Κινεζική ποίηση, ανάλογα με το πότε έχει γραφτεί το έργο.

Η ποίηση συγκέντρωνε πάντα εξαιρετικά υψηλή προσοχή στην Κίνα. Συχνά η κινεζική ποίηση εφάρμοζε εκφράσεις της λαϊκής τάξης, φιλτραρισμένα από τους συγγραφείς της κινεζικής λογοτεχνίας. Στον κινεζικό πολιτισμό η ποίηση έχει δώσει μια μορφή και ένα χώρο για δημόσιες και ιδιωτικές εκφράσεις με βαθύ συναίσθημα, προσφέροντας σε ένα κοινό συνομηλίκων, αναγνωστών ή μελετητών μια εικόνα για την εσωτερική ζωή των Κινέζων συγγραφέων για περισσότερες από δύο χιλιετίες. Οι Δυτικοί βρίσκουν την κινεζική ποίηση σαν ένα ενδιαφέρον και ευχάριστο πεδίο μελέτης, στο παράδειγμα των ουσιαστικών αντιθέσεων μεταξύ του δυτικού κόσμου και του κινεζικού πολιτισμού, και με τους δικούς τους όρους.^[1]

Η κλασική κινεζική ποίηση περιλαμβάνει, ίσως πρώτα και κυρίως το Σι (詩 / 诗), και επίσης άλλους σημαντικούς τύπους όπως το Τσι (詞 / 词) και το Τσου (曲). Υπάρχει επίσης μια παραδοσιακή κινεζική λογοτεχνική μορφή που ονομάζεται Φου (賦 / 赋), η οποία αψηφά την κατηγοριοποίηση στα Ελληνικά περισσότερο από τους άλλους όρους, αλλά συχνά μεταφράζεται ως «ραψωδία». Κατά τη σύγχρονη περίοδο, έχει επίσης αναπτυχθεί ελεύθερος στίχος δυτικής μορφής. Οι παραδοσιακές μορφές της κινεζικής ποίησης είναι με ομοιοκαταληξία, ωστόσο η απλή ομοιοκαταληξία του κειμένου μπορεί να μην χαρακτηρίζει τη λογοτεχνία ως ποίηση. Και, επίσης, η έλλειψη ομοιοκαταληξίας δεν αποκλείει απαραίτητα ένα σύγχρονο έργο από το να θεωρείται ποίηση, με την έννοια της σύγχρονης κινεζικής ποίησης. Για παράδειγμα, οι στίχοι του Ι Τσινγκ είναι συχνά ομοιοκατάληκτες, αλλά μπορεί να μην θεωρούνται ποίηση, ενώ ο σύγχρονος στίχος μπορεί να θεωρηθεί ποίηση ακόμη και χωρίς ομοιοκαταληξίες. Μια διαπολιτισμική σύγκριση σε αυτό μπορούν να καταστήσουν τα Προ-Σωκρατικά φιλοσοφικά έργα στην Αρχαία Ελλάδα τα οποία συχνά γράφονταν σε έμμετρο λόγο έναντι του ελεύθερου στίχου.

Η σύγχρονη κινεζική ποίηση (新诗 / 新詞 "νέα ποίηση") αναφέρεται στο σύγχρονο στιλ της ποίησης, σε αντίθεση με την παραδοσιακή ποίηση που γράφεται στην κλασική κινεζική γλώσσα. Συνήθως η σύγχρονη κινεζική ποίηση δεν ακολουθεί προδιαγεγραμμένα πρότυπα. Η ποίηση επαναστάθηκε μετά το Τέταρτο Κίνημα του Μαΐου 1919, όταν συγγραφείς (όπως ο Χου Σιχ) προσπάθησαν να χρησιμοποιήσουν τα λαϊκά στυλ πιο κοντά σε αυτό που ομιλούταν (Μπαϊχουά) παρά τις προηγούμενες μορφές. Ποιητές των αρχών του 20ού αιώνα όπως ο Σου Τζιμό, ο Γκουό Μορουό και ο Γουεν Ιντόου προσπάθησαν να διαχωρίσουν την κινεζική ποίηση από προηγούμενες συνήθειες υιοθετώντας δυτικά μοντέλα. Για παράδειγμα, ο Σου ακολουθεί συνειδητά το στυλ των Ρομαντικών ποιητών με τελικές ομοιοκαταληξίες.