Η Κατερίνα Χαλεπά-Κατσάτου (9 Απριλίου 1925 - 10 Ιουνίου 2004) ήταν εξέχουσα Ελληνίδα γλύπτρια, μέλος μιας διακεκριμένης οικογένειας καλλιτεχνών.

Γεννημένη στην Αθήνα, ήταν κόρη του Βασιλείου Χαλεπά και της Ειρήνης το γένος Ιακώβου Κουβαρά, και αποτελούσε την τρίτη γενιά της οικογένειας Χαλεπά στον χώρο της γλυπτικής, καθώς ήταν μικρανηψιά του Γιανούλη Χαλεπά και δισέγγονη του Ιωάννου Χαλεπά.^[1]

Η Χαλεπά-Κατσάτου εκπαιδεύτηκε στο σχέδιο στο ιδιωτικό εργαστήριο του ζωγράφου Λουκά Γεραλή και σπούδασε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών με δάσκαλο τον Μιχάλη Τόμπρο. Επιπλέον, εκπαιδεύτηκε στην επεξεργασία μαρμάρου με τον γλύπτη Γεώργιο Ματαράγκα.^[1]

Αναπτύσσοντας τη δική της καλλιτεχνική ταυτότητα, η Χαλεπά-Κατσάτου δημιούργησε έργα που χαρακτηρίζονται από παραστατικό και ρεαλιστικό ύφος, με προτίμηση στις μεγάλες διαστάσεις. Οι φιγούρες της γεννιούνταν με ταχύτητα και ένταση, συχνά χωρίς προσχέδια, και η ίδια εργαζόταν με νευρώδεις κινήσεις.^[2] Τα έργα της τοποθετήθηκαν σε δημόσιους χώρους και σε ανώτατα κρατικά ιδρύματα στην Ελλάδα, καθώς και σε ιδιωτικές συλλογές εντός και εκτός της χώρας.^[1] Πέρα από τη γλυπτική, ασχολήθηκε επίσης με το μετάλλιο και τη ζωγραφική. Είχε έναν ιδιαίτερο δεσμό με τον θείο της, Γιανούλη Χαλεπά, στον οποίο αφιέρωσε σημαντικό μέρος της δουλειάς της στη διαφύλαξη και την επιμέλεια του οικογενειακού αρχείου.^[3]

Η Κατερίνα Χαλεπά-Κατσάτου πέθανε το 2004 στην Αθήνα. Το έργο της, παρότι συχνά υποτιμημένο λόγω της γυναικείας φύσης της σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο, αποτελεί σημαντικό κομμάτι της ελληνικής καλλιτεχνικής παράδοσης.^[3]