Η εσπεριδίνη (αγγλ. hesperidin) είναι ένας φυσικός γλυκοζίτης φλαβανόνης που απαντάται στα εσπεριδοειδή. Η άγλυκη μορφή της ονομάζεται εσπερετίνη. Η ονομασία της προέρχεται από την αντίστοιχη λέξη, που αφορά ουσιαστικά τα φρούτα που παράγονται από τα εσπεριδοειδή.

Είναι μία φυσικά απαντώμενη χημική ένωση που ανήκει στα βιοφλαβονοειδή, ενώσεις με πλούσιες αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Πρόσθετα, τα βιοφλαβονοειδή προσδίδουν επίσης χρώμα, γεύση και άρωμα στα αντίστοιχα φυτά.

Απομονώθηκε για πρώτη φορά το 1828 από τον Γάλλο χημικό Lebreton από το λευκό εσωτερικό στρώμα φλούδων εσπεριδοειδών (mesocarp, albedo).^[1][2]

Πιστεύεται ότι παίζει ρόλο στη φυσική άμυνα των φυτών.

H εσπεριδίνη ανήκει στην κατηγορία των βιοφλαβονοειδών που είναι γνωστό ότι βοηθούν στην αντιμετώπιση προβλημάτων των αιμοφόρων αγγείων όπως λ.χ. αιμορροΐδες, κιρσοί και φλεβική στάση (π.χ. κακή κυκλοφορία του αίματος στα πόδια).

• 700 - 2.500 ppm στo νεράντζι (Citrus aurantium L.)^[3]
• σε χυμό πορτοκαλιού (Citrus sinensis)
• σε λεμόνι^[4]
• σε μοσχολέμονο
• στα φύλλα του είδους Agathosma serratifolia

Η μέντα περιέχει εσπεριδίνη.^[5]

Παρακάτω παρουσιάζεται, κατ' εκτίμηση, η περιεκτικότητα σε εσπεριδίνη σε διάφορα τρόφιμα, ανά 100 ml.^[6]

• 481 mg - μέντα (αποξηραμένη)
• 26 mg - πορτοκάλι (καθαρός χυμός)
• 18 mg - λεμόνι (καθαρός χυμός)
• 14 mg - μοσχολέμονο (καθαρός χυμός)
• 1 mg - γκρέιπφρουτ (καθαρός χυμός)

Ως φλαβανόνη που ανευρίσκεται στα φλούδια εσπεριδοειδών (όπως λ.χ. πορτοκάλια ή λεμόνια), η εσπεριδίνη βρίσκεται υπό προκαταρκτική έρευνα για τις πιθανές βιολογικές της ιδιότητες in vivo.

Μια μελέτη ανασκόπησης δεν εντόπισε στοιχεία ότι η εσπεριδίνη επηρέασε τα επίπεδα λιπιδίων στο αίμα ή την υπέρταση^[7]

Μια άλλη έρευνα διαπίστωσε ότι η εσπεριδίνη μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργία του ενδοθηλίου στους ανθρώπους, αλλά τα συνολικά αποτελέσματα ήταν ασαφή.^[8]