PROFILPELAJAR.COM

Ερρίκος Στάφορντ, 2ος δούκας του Μπάκιγχαμ
Γενικές πληροφορίες
Όνομα στη; μητρική γλώσσα	Henry Stafford (Αγγλικά)
Γέννηση	4 Σεπτεμβρίου 1455; Abergavenny
Θάνατος	2 Νοεμβρίου 1483; Σόλσμπερι
Αιτία θανάτου	αποκεφαλισμός
Χώρα πολιτογράφησης	Ηνωμένο Βασίλειο; Ουαλία
Εκπαίδευση και γλώσσες
Ομιλούμενες γλώσσες	Αγγλικά
Πληροφορίες ασχολίας
Ιδιότητα	πολιτικός
Οικογένεια
Σύζυγος	Αικατερίνη Γούντβιλ, δούκισσα του Μπάκιγχαμ (1466–1483)
Τέκνα	Εδουάρδος Στάφορντ, 3ος Δούκας του Μπάκιγχαμ; Anne Stafford, Countess of Huntingdon; Elizabeth Stafford, Countess of Sussex; Henry Stafford, 1st Earl of Wiltshire
Γονείς	Χάμφρεϊ Στάφορντ, κόμης του Στάφορντ και Μάργκαρετ Μπωφόρ, κόμισσα του Στάφορντ
Οικογένεια	Stafford family
Αξιώματα και βραβεύσεις
Αξίωμα	μέλος της Βουλής των Λόρδων του Ηνωμένου Βασιλείου (έως άγνωστη τιμή)
Βραβεύσεις	Τάγμα της Περικνημίδας
Θυρεός
	Σχετικά πολυμέσα
	δεδομένα

Ο Ερρίκος Στάφορντ, αγγλ.: Henry Stafford, 2nd duke of Buckingham ΤΠ (4 Σεπτεμβρίου 1455 – 2 Νοεμβρίου 1483) ήταν Άγγλος ευγενής, γνωστός επειδή έδωσε το όνομά του στην εξέγερση του Μπάκιγχαμ, μιας αποτυχημένης αλλά σημαντικής συλλογής ανταρσιών στην Αγγλία και σε μέρη της Ουαλίας, εναντίον του Ριχάρδου Γ' της Αγγλίας τον Οκτώβριο του 1483. Εκτελέστηκε χωρίς δίκη για τον ρόλο του στις εξεγέρσεις. Ο Ερρίκος είναι επίσης ένας από τους κύριους υπόπτους για την εξαφάνιση (και την υποτιθέμενη δολοφονία) των ανιψιών τού Ριχάρδου Γ΄, των πριγκίπων στον Πύργο.

Βιογραφία

Ο μόνος γιος του Χάμφρεϊ Στάφορντ, κόμη του Στάφορντ και της Μάργκαρετ Μπωφόρ, κόμισσας του Στάφορντ, ο Μπάκιγχαμ έγινε κόμης του Στάφορντ το 1458 μετά το τέλος τού πατέρα του, και έγινε κηδεμονευόμενος του βασιλιά Εδουάρδου Δ' . Έγινε δούκας του Μπάκιγχαμ σε ηλικία 4 ετών το 1460 μετά το τέλος τού παππού του, Χάμφρεϊ Στάφορντ, 1ου δούκα του Μπάκιγχαμ στη μάχη του Νόρθαμπτον. Τον Φεβρουάριο του 1466, σε ηλικία 10 ετών, νυμφεύτηκε την Αικατερίνη Γούντβιλ, τη μικρότερη αδελφή τής συζύγου τού Eδουάρδου Δ΄, Eλισάβετ Γούντβιλ, και κόρη του Ριχάρδου Γούντβιλ 1ου κόμη Ρίβερς. Αυτή ήταν μόνο γύρω στα 8 εκείνη την εποχή. Ο Ερρίκος και η σύζυγός του είχαν πέντε παιδιά:

Εδουάρδος, 3ος δούκας του Μπάκιγχαμ (3 Φεβρουαρίου 1478 – 17 Μαΐου 1521).
Ελισάβετ (π. 1479 – 11 Μαΐου 1532), παντρεύτηκε τον Ρόμπερτ Ράντκλιφ, 1ο κόμη του Σάσσεξ.
Ερρίκος, 1ος κόμης του Γουίλτσιρ (π. 1479 – 6 Απριλίου 1523).
Άννα (π. 1483 – 1544), παντρεύτηκε τον Τζορτζ Χέιστινγκς, 1ο κόμη του Χάντινγκτον.
Χάμφρεϋ (απεβ. νέος)

Μετά το τέλος του Εδουάρδου Δ' το 1483, ο Ερρίκος συμμάχησε με τον νεότερο αδελφό τού βασιλιά, τον Ριχάρδο δούκα του Γκλόστερ, βοηθώντας τον να ανέλθει στον θρόνο ως Ριχάρδος Γ', αντί των ζωντανών γιων τού Εδουάρδου Δ΄ και της Ελισάβετ, Εδουάρδου Ε' και Ριχάρδου του Σρούσμπερυ. Έχοντας απογοητευτεί με τον Ριχάρδο, ο Ερρίκος στη συνέχεια ενώθηκε με τον Ερρίκο (Ζ΄) Τυδώρ και τη μητέρα τού Τυδώρ, Μαργαρίτα Μπωφόρ, οδηγώντας μια ανεπιτυχή εξέγερση στο όνομά του. Από την πλευρά του, ο δούκας τού Μπάκιγχαμ δημιούργησε μια πολιτοφυλακή από τα κτήματά του στην Ουαλία και τους Βάλτους, την οποία επρόκειτο να οδηγήσει στην Αγγλία για να ενωθεί με άλλους αντάρτες. αλλά οι ποταμοί Γουάι και Σέβερν ήταν πλημμυρισμένοι και αδιάβατοι, και αφού περίμεναν δέκα ημέρες οι άνδρες του διαλύθηκαν. Ο δούκας του Μπάκιγχαμ διέφυγε μεταμφιεσμένος στο Σρόπσιρ, αλλά ανακαλύφθηκε κρυμμένος στο Λέικον Παρκ κοντά στο Γουέμ, έχοντας προδοθεί από έναν φύλακα, τον Ραλφ Μπάνιστερ.

Ο Μπάκιγχαμ εκτελέστηκε για προδοσία από τον Ριχάρδο Γ΄ στις 2 Νοεμβρίου 1483: αποκεφαλίστηκε στην αυλή μεταξύ του Μπλου Μπόαρ Ινν και του Σάρακεν'ς Χέαντ Ινν (και τα δύο κατεδαφίστηκαν τον 18ο αι.) στην αγορά του Σόλσμπερυ. Ο τόπος ταφής του είναι αβέβαιος. Ένας τάφος μέσα στην ενοριακή εκκλησία στο Μπρίτφορντ, κοντά στο Σόλσμπερυ, μπορεί να είναι δικός του.

Το ακριβές κίνητρο του δούκα του Μπάκιγχαμ έχει χαρακτηριστεί «σκοτεινό»: του είχε φερθεί καλά ο Ριχάρδος Γ΄. ^[7] Η παραδοσιακή ονομασία τής εξέγερσης με το όνομά του έχει χαρακτηριστεί ως εσφαλμένη ονομασία, με τους Τζον Μόρτον και Ρέτζιναλντ Μπρέι πιο εύλογους ηγέτες. ^[8]

Οι Πρίγκιπες στον Πύργο

Ως σύμμαχος του Ριχάρδου Γ', η αληθοφάνεια του δούκα του Μπάκιγχαμ ως υπόπτου εξαρτάται από το αν οι πρίγκιπες ήταν ήδη νεκροί, από τη στιγμή που εκτελέστηκε ο Στάφορντ τον Νοέμβριο του 1483. Έχει προταθεί ότι ο δούκας του Μπάκιγχαμ είχε πολλά πιθανά κίνητρα. ^[9] Ως απόγονος του Εδουάρδου Γ', μέσω του Ιωάννη της Γάνδης, 1ου δούκα του Λάνκαστερ και Θωμά του Γούντστοκ, 1ου δούκα του Γκλόστερ από την πλευρά του πατέρα του, καθώς και μέσω του Ιωάννη της Γάνδης μέσω του Ιωάννη Μπωφόρ, γιου του Ιωάννη της Γάνδης από την πλευρά της μητέρας του, ο δούκας του Μπάκιγχαμ μπορεί να ήλπιζε να ανέβει ο ίδιος στον θρόνο σε εύθετο χρόνο. Εναλλακτικά, μπορεί να ενεργούσε για λογαριασμό τρίτου.

Μερικοί, ιδίως ο Πωλ Μάρεϋ Κένταλ, ^[9] θεωρούν το Μπάκιγχαμ ως τον πιο πιθανό ύποπτο: η εκτέλεσή του, αφού επαναστάτησε εναντίον του Ριχάρδου Γ΄ τον Οκτώβριο του 1483, μπορεί να σημαίνει ότι αυτός και ο βασιλιάς είχαν τσακωθεί. Η Άλισον Γουέιρ το θεωρεί αυτό ως σημάδι ότι ο Ριχάρδος Γ΄ είχε ήδη δολοφονήσει τους πρίγκιπες, χωρίς να το γνωρίζει ο δούκας του Μπάκιγχαμ και ο δούκας του Μπάκιγχαμ είχε σοκαριστεί από αυτό. ^[10] Ένα σύγχρονο πορτογαλικό έγγραφο προτείνει τον δούκα του Μπάκιγχαμ ως το ένοχο μέρος, δηλώνοντας,

... και μετά τον θάνατο του βασιλιά Εδουάρδου [Δ΄] το έτος 83, ένας άλλος από τους αδελφούς του, ο δούκας του Γκλόστερ, είχε στην εξουσία του τον [Εδουάρδο] πρίγκιπα της Ουαλίας και τον [Ριχάρδο] δούκα της Υόρκης, τους νεαρούς γιους του εν λόγω βασιλιά, του αδελφού του, και τους έστειλε στον δούκα του Μπάκιγχαμ, υπό την επιμέλεια του οποίου οι εν λόγω πρίγκιπες πέθαναν από την πείνα.

Ένα έγγραφο που χρονολογείται μερικές δεκαετίες μετά την εξαφάνιση βρέθηκε στα αρχεία του Κόλετζ οφ Αρμς στο Λονδίνο το 1980. Αυτό ανέφερε ότι η δολοφονία «είναι η μέγγενη του δούκα του Μπάκιγχαμ». Αυτό οδήγησε τον Μάικλ Μπένετ να προτείνει, ότι πιθανώς ορισμένοι από τους εξέχοντες υποστηρικτές του Ριχάρδου Γ΄, ο δούκας του Μπάκιγχαμ και ο Τάιρελ, δολοφόνησαν τους πρίγκιπες με δική τους πρωτοβουλία, χωρίς να περιμένουν τις εντολές του Ριχάρδου Γ΄. Ο Μπένετ σημείωσε για να υποστηρίξει αυτή τη θεωρία: «Μετά την αναχώρηση του βασιλιά, ο δούκας του Μπάκιγχαμ είχε την αποτελεσματική διοίκηση στην πρωτεύουσα, και είναι γνωστό ότι όταν οι δύο άνδρες συναντήθηκαν ένα μήνα αργότερα, υπήρξε μια ανίερη διαμάχη μεταξύ τους». ^[11]

Ο δούκας του Μπάκιγχαμ είναι το μόνο άτομο που αναφέρεται ως υπεύθυνος σε ένα σύγχρονο χρονικό εκτός από τον ίδιο τον Ριχάρδο. Ωστόσο, για δύο λόγους είναι απίθανο να έδρασε μόνος του. Πρώτα απ' όλα, αν ήταν ένοχος ότι ενήργησε χωρίς τις εντολές του Ριχάρδου Γ΄, είναι εξαιρετικά περίεργο το γεγονός ότι ο Ριχάρδος Γ΄ δεν έριξε την ευθύνη για τη δολοφονία των πριγκίπων στον δούκα του Μπάκιγχαμ, όταν ο δούκας εξέπεσε και εκτελέστηκε, ειδικά καθώς ο Ριχάρδος Γ΄ θα μπορούσε ενδεχομένως να είχε καθαρίσει το όνομά του έτσι. ^[12] Δεύτερον, είναι πιθανό να χρειαζόταν τη βοήθεια του Ριχάρδου Γ΄ για να αποκτήσει πρόσβαση στους πρίγκιπες, υπό στενή φρουρά στον Πύργο του Λονδίνου, ^[13] αν και ο Κένταλ υποστήριξε ότι, ως φύλακας (constable) της Αγγλίας, υπεύθυνος για τον Πύργο, μπορεί να είχε εξαιρεθεί από αυτή την απόφαση. ^[14]

Ως αποτέλεσμα, αν και είναι εξαιρετικά πιθανό να εμπλέκεται στην απόφαση να τους δολοφονήσει, η υπόθεση ότι ο δούκας του Μπάκιγχαμ έδρασε εν αγνοία του Ριχάρδου Γ΄ δεν γίνεται ευρέως αποδεκτή από τους ιστορικούς. ^[12] Ενώ ο Τζέρεμι Πότερ πρότεινε ότι ο Ριχάρδος Γ΄ θα είχε παραμείνει σιωπηλός, αν ο δούκας του Μπάκιγχαμ ήταν ένοχος, επειδή κανείς δεν θα πίστευε ότι ο Ριχάρδος Γ¨ δεν ήταν μέρος του εγκλήματος, ^[15] σημειώνει περαιτέρω ότι «οι ιστορικοί συμφωνούν ότι ο δούκας του Μπάκιγχαμ δεν θα τολμούσε ποτέ να ενεργήσει χωρίς τη συνενοχή του Ριχάρδου Γ΄ ή, τουλάχιστον, συνεννόηση». ^[16] Ωστόσο, ο Πότερ υπέθεσε επίσης ότι ίσως ο δούκας του Μπάκιγχαμ φανταζόταν να αρπάξει ο ίδιος το στέμμα σε αυτό το σημείο, και είδε τη δολοφονία των πριγκίπων ως το πρώτο βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου. ^[16] Αυτή η θεωρία αποτέλεσε τη βάση του ιστορικού μυθιστορήματος της Σάρον Πένμαν O Ήλιος σε Λαμπρότητα. ^[17]

Πρόγονοι

Δείτε επίσης

Μπάκιγχαμ Κόλετζ, Κέιμπριτζ

Αναφορές

↑ ^1,0 ^1,1 «Oxford Dictionary of National Biography». (Αγγλικά) Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004.
↑ «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 06142949X. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2020.
↑ ^3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 ^3,6 «Kindred Britain»
↑ p10726.htm#i107254. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.
↑ ^5,0 ^5,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.
↑ Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.
↑ Carpenter, Christine (13 Νοεμβρίου 1997). The Wars of the Roses: Politics and the Constitution in England, C.1437-1509. Cambridge University Press. σελ. 212. ISBN 978-0-521-31874-7. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2013.
↑ Fritze, Ronald H.· Baxter Robison, William (2002). Historical dictionary of late medieval England, 1272-1485. Greenwood Publishing Group. σελ. 77. ISBN 978-0-313-29124-1. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2013.
↑ ^9,0 ^9,1 Kendall, Paul Murray (1955). Richard III. New York: Norton. σελίδες 487–489.
↑ Weir, Alison (2008). The Princes in the Tower. London: Vintage. σελίδες 151–152.
↑ Bennett, Michael (1993). The Battle of Bosworth (2nd έκδοση). Stroud: Alan Sutton. σελ. 46.
↑ ^12,0 ^12,1 Cheetham, Antony (1972). The Life and Times of Richard III. London: Weidenfeld & Nicolson. σελ. 148.
↑ Weir, Alison (2013). Elizabeth of York: The First Tudor Queen. London: Jonathan Cape. σελ. 104.
↑ Kendall, Paul Murray (1955). Richard III. New York: Norton. σελ. 488.
↑ Potter, Jeremy (1983). Good King Richard? An Account of Richard III and his Reputation. London: Constable. σελ. 134.
↑ ^16,0 ^16,1 Potter, Jeremy (1983). Good King Richard? An Account of Richard III and his Reputation. London: Constable. σελ. 135.
↑ Penman, Sharon (1983). The Sunne in Splendour. London: Macmillan. σελίδες 884–885.

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Commons logo

Τα Wikimedia Commons έχουν πολυμέσα σχετικά με το θέμα
Ερρίκος Στάφορντ, 2ος δούκας του Μπάκιγχαμ

Kingsford, C.L. (1911). "Buckingham, Henry Stafford, 2nd Duke of (1454–1483)". Hugh Chisholm, ed. Encyclopædia Britannica (11th ed.), 4. Cambridge University Press.
Listed among other members of the Stafford family, with their genealogies clarified

[1ed8c2b4fa33db6d86b9141390463335101eec3b-1] 1,0 ^1,1 «Oxford Dictionary of National Biography». (Αγγλικά) Oxford Dictionary of National Biography. Oxford University Press. Οξφόρδη. 2004.

[4561de2a78777f6b130dc3b0ce0a2f2295256fe8-2] «Identifiants et Référentiels» (Γαλλικά) Agence bibliographique de l'enseignement supérieur. 06142949X. Ανακτήθηκε στις 2 Μαΐου 2020.

[e6596ed0d2b81634d4a2b94f1bd23a5d26a198cf-3] 3,0 ^3,1 ^3,2 ^3,3 ^3,4 ^3,5 ^3,6 «Kindred Britain»

[a0f14f38f432b51c522b6a45ed469aa81ac9a168-4] 10726.htm#i107254. Ανακτήθηκε στις 7 Αυγούστου 2020.

[3913844e06e055e8cd81608f22bad0e604d89d2d-5] 5,0 ^5,1 Darryl Roger Lundy: (Αγγλικά) The Peerage.

[56296c22fda8ff0509f71ed7cc067bcbe11856ac-6] Leo van de Pas: (Αγγλικά) Genealogics. 2003.

[7] Carpenter, Christine (13 Νοεμβρίου 1997). The Wars of the Roses: Politics and the Constitution in England, C.1437-1509. Cambridge University Press. σελ. 212. ISBN 978-0-521-31874-7. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2013.

[8] Fritze, Ronald H.· Baxter Robison, William (2002). Historical dictionary of late medieval England, 1272-1485. Greenwood Publishing Group. σελ. 77. ISBN 978-0-313-29124-1. Ανακτήθηκε στις 5 Απριλίου 2013.

[Richard_III-9] 9,0 ^9,1 Kendall, Paul Murray (1955). Richard III. New York: Norton. σελίδες 487–489.

[10] Weir, Alison (2008). The Princes in the Tower. London: Vintage. σελίδες 151–152.

[11] Bennett, Michael (1993). The Battle of Bosworth (2nd έκδοση). Stroud: Alan Sutton. σελ. 46.

[The_Life_and_Times_of_Richard_III-12] 12,0 ^12,1 Cheetham, Antony (1972). The Life and Times of Richard III. London: Weidenfeld & Nicolson. σελ. 148.

[Jonathan_Cape-13] Weir, Alison (2013). Elizabeth of York: The First Tudor Queen. London: Jonathan Cape. σελ. 104.

[14] Kendall, Paul Murray (1955). Richard III. New York: Norton. σελ. 488.

[15] Potter, Jeremy (1983). Good King Richard? An Account of Richard III and his Reputation. London: Constable. σελ. 134.

[Constable-16] 16,0 ^16,1 Potter, Jeremy (1983). Good King Richard? An Account of Richard III and his Reputation. London: Constable. σελ. 135.

[17] Penman, Sharon (1983). The Sunne in Splendour. London: Macmillan. σελίδες 884–885.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

PROFILPELAJAR.COM

Ερρίκος Στάφορντ, 2ος δούκας του Μπάκιγχαμ

Βιογραφία

Οι Πρίγκιπες στον Πύργο

Πρόγονοι

Δείτε επίσης

Αναφορές

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

Read other articles:

Cyclopropylmescaline

Alex Colville

NHK

Kepulauan Nikobar

Patgulipat

Ida, Louisiana

Magaliesberg Biosphere Reserve

Power Macintosh 7300

1862 Maine gubernatorial election

Anna Hyatt Huntington

Bimetallism

Rail transport in the Dominican Republic

Fino Mornasco

The Voice (American TV series) discography

فيلسوف

Daftar perguruan tinggi di Estonia

James (band)

Cannabis in Malaysia

ساحة رمضان باي

Vaalbara