Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν

Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν
Partiya Karkerên Kurdistanê
ΗγέτηςΤζεμίλ Μπαγίκ και Μουράτ Καραγιλάν
Ίδρυση1978
ΈδραΌρη Καντίλ
Παραστρατιωτική πτέρυγαΔυνάμεις της Λαϊκής Άμυνας
Μονάδες των Ελεύθερων Γυναικών
ΙδεολογίαΚουρδικός εθνικισμός[1]
Ελευθεριακός σοσιαλισμός
Κοινοτισμός
Κοσμικισμός
Φεμινισμός
Γυναιολογία
Δημοκρατικός συνομοσπονδισμός[2]
Εθνική προσχώρησηΛαϊκό Ενωτικό Επαναστατικό Κίνημα
Διεθνής προσχώρησηΈνωση Κοινοτήτων του Κουρδιστάν

Το Εργατικό Κόμμα του Κουρδιστάν (κουρδικά: Partiya Karkerên Kurdistanê, PKK, /ˈpekaka/, τουρκικά: Kürdistan İşçi Partisi), γνωστό και ως Κουρδικό Εργατικό Κόμμα, είναι μια κουρδική οργάνωση που εδρεύει στην Τουρκία και το Ιράκ. Από το 1984, το PKK έχει εμπλακεί σε ένοπλη σύγκρουση με το τουρκικό κράτος, με αρχικό στόχο την επίτευξη ενός ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, μετατρέποντάς το αργότερα σε αίτημα για ίσα δικαιώματα και κουρδική αυτονομία στην Τουρκία.[3][4][5][6]

Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1978 στο χωριό Φις (κοντά στο Λίτζε) από μια ομάδα Κούρδων φοιτητών με επικεφαλής τον Αμπντουλάχ Οτζαλάν.[7] Η ιδεολογία του ΡΚΚ ήταν αρχικά μια συγχώνευση επαναστατικού σοσιαλισμού και κουρδικού εθνικισμού, επιδιώκοντας την ίδρυση ενός ανεξάρτητου, σοσιαλιστικού κράτους στην περιοχή, το οποίο επρόκειτο να γίνει γνωστό ως Κουρδιστάν. Η αρχική εξήγηση που δόθηκε από το PKK γι' αυτό ήταν η καταπίεση των Κούρδων στην Τουρκία.[8] Μέχρι τότε, η χρήση της κουρδικής γλώσσας, της αμφίεσης, της λαογραφίας και των ονομάτων απαγορεύτηκε στις περιοχές που κατοικούσαν Κούρδοι.[8]. Οι λέξεις "Κούρδοι", "Κουρδιστάν" ή "Κουρδικά" απαγορεύτηκαν επίσημα από την τουρκική κυβέρνηση.[9] Μετά το στρατιωτικό πραξικόπημα του 1980, η κουρδική γλώσσα απαγορεύτηκε επισήμως στη δημόσια και ιδιωτική ζωή.[10] Πολλοί που μιλούσαν, δημοσίευαν ή τραγουδούσαν στα κουρδικά συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν.[11] Το PKK σχηματίστηκε στη συνέχεια, ως μέρος μιας αυξανόμενης δυσαρέσκειας για την καταπίεση των Κούρδων της Τουρκίας, σε μια προσπάθεια να καθιερωθούν γλωσσικά, πολιτιστικά και πολιτικά δικαιώματα για την εθνική κουρδική μειονότητα της Τουρκίας.[12]

Από το 1984 μέχρι το 2013, το ΡΚΚ διεξήγαγε ένοπλο αγώνα ενάντια στο τουρκικό κράτος για τα πολιτισμικά και πολιτικά δικαιώματα και του αυτοκαθορισμού των Κούρδων της Τουρκίας,[13] οι οποίοι αποτελούν το 18% με 20% του πληθυσμού και ήταν υπό καθεστώς καταπίεσης για δεκαετίες.[14] Η οργάνωση ιδρύθηκε το 1978 στο χωρίο Φις, κοντά στο Λίτζε, στην επαρχία Ντιγιαρμπακίρ, από ομάδα Κούρδων φοιτητών με αρχηγό τον Αμπντουλάχ Οτσαλάν.[15] Η ιδεολογία του ΡΚΚ αρχικά ήταν ένα μείγμα επαναστατικού σοσιαλισμού και κουρδικού εθνικισμού, και αποσκοπούσε στη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μαρξιστικού-Λενινιστικού κράτους στην περιοχή, το οποίο θα ονομαζόταν Κουρδιστάν.

Όμως, μετά τη σύλληψη και φυλάκιση το 1999 του αρχηγού του ΡΚΚ, Αμπντουλάχ Οτσαλάν, έχει εγκαταλείψει τον Μαρξιστικό-Λενινιστικό χαρακτήρα του[16] και έχει υιοθετήσει τη νέα πολιτική πλατφόρμα του Δημοκρατικού Συνομοσπονδισμού (επηρεασμένη από τον ελευθεριακό σοσιαλισμό) ενώ σταμάτησε τις επίσημες εκκλήσεις για δημιουργία ενός εντελώς ανεξάρτητου κράτους. Στις 21 Μαρτίου 2013, η οργάνωση κήρυξε επίσημη παύση του πυρός με τη Τουρκία.[17] Στη συνέχεια συμμετείχε στις εχθροπραξίες ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, όπως στην πολιορκία του Κομπάνε. Όμως μετά από βομβαρδισμό θέσεών του από την Τουρκία τον Ιούλιο του 2015, το ΡΚΚ άρχισε ξανά τις επιθέσεις εναντίον στόχων στην Τουρκία.

Το ΡΚΚ έχει χαρακτηριστεί ως τρομοκρατική οργάνωση από αρκετά κράτη και οργανώσεις, όπως το ΝΑΤΟ και η Ευρωπαϊκή Ένωση,[18] ενώ από άλλες χώρες, όπως η Αρμενία, η Κίνα, η Ρωσία, το Βιετνάμ και η Κούβα όχι.[19][20][21]

Παραπομπές

  1. ↑ Jones, Owen (10 March 2015). «Why the revolutionary Kurdish fight against Isis deserves our support». The Guardian. https://www.theguardian.com/commentisfree/2015/mar/10/revolutionary-kurdish-isis-ivana-hoffman. Ανακτήθηκε στις 30 September 2015. 
  2. ↑ Jones, Owen (10 March 2015). «PKK: Kurdistan Workers' party». The Guardian. http://www.aljazeera.com/news/europe/2008/02/2008525184459230889.html. Ανακτήθηκε στις 30 February 2008. 
  3. ↑ White, Paul (2015). The PKK: Coming Down from the Mountains (στα Αγγλικά). Zed Books Ltd. ISBN 9781783600403. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2017. 
  4. ↑ Stanton, Jessica A. (2016). Violence and Restraint in Civil War: Civilian Targeting in the Shadow of International Law (στα Αγγλικά). Cambridge University Press. σελ. 217. ISBN 9781107069107. Ανακτήθηκε στις 24 Ιουλίου 2017. 
  5. ↑ France-Presse, Agence (2 February 2016). «Turkish lecturer to be put on trial for posing exam question on PKK leader». The Guardian. https://www.theguardian.com/world/2016/feb/03/turkish-lecturer-to-be-put-on-trial-for-posing-exam-question-on-pkk-leader. Ανακτήθηκε στις 24 July 2017. 
  6. ↑ «Ever closer to independence». The Economist. https://www.economist.com/news/international/21644167-iraqs-kurds-are-independent-all-name-they-must-play-their-cards-cleverly-if-they. Ανακτήθηκε στις 24 July 2017. 
  7. ↑ «Lice'nin Fis köyünde PKK'nın kuruluşunu kutladılar». Hürriyet Daily News. 27 November 2014. http://www.milliyet.com.tr/lice-nin-fis-ilcesinde-pkk-nin-gundem-1975981/. Ανακτήθηκε στις 2 July 2015. 
  8. ↑ 8,0 8,1 Hannum, Hurst (1996). Autonomy, sovereignty, and self-determination: the accommodation of conflicting rights (Rev. έκδοση). Philadelphia: Univ. of Pennsylvania Press. σελίδες 187–9. ISBN 0-8122-1572-9. 
  9. ↑ Baser, Bahar (2015). Diasporas and Homeland Conflicts: A Comparative Perspective. Ashgate Publishing. σελ. 63. ISBN 1-4724-2562-6. 
  10. ↑ Toumani, Meline. Minority Rules, New York Times, 17 February 2008
  11. ↑ Aslan, Senem (2014). Nation Building in Turkey and Morocco. Cambridge University Press. σελ. 134. ISBN 1107054605. 
  12. ↑ Joseph, J. (2006). Turkey and the European Union internal dynamics and external challenges. Basingstoke [England]: Palgrave Macmillan. σελ. 100. ISBN 0230598587. 
  13. ↑ Tahiri, Hussein. The Structure of Kurdish Society and the Struggle for a Kurdish State. Costa Mesa, California: Mazda Publications 2007. pp 232 ff
  14. ↑ Kreyenbroek, Philip G.· Sperl, Stefan, επιμ. (2005). The Kurds: A Contemporary Overview. Routledge. σελ. 58. ISBN 1134907664. 
  15. ↑ «Lice'nin Fis köyünde PKK'nın kuruluşunu kutladılar». Hürriyet. 27 November 2014. http://www.milliyet.com.tr/lice-nin-fis-ilcesinde-pkk-nin-gundem-1975981/. Ανακτήθηκε στις 2 July 2015. 
  16. ↑ Abdullah Öcalan, "Prison Writings: The Roots of Civilisation", 2007, Pluto Press. (p. 243-277)
  17. ↑ «Διακήρυξη «επίσημης και ξεκάθαρης κατάπαυσης πυρός» με την Τουρκία από PKK». skai.gr. 23 Μαρτίου 2013. Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 2016-03-06. https://web.archive.org/web/20160306153141/http://www.skai.gr/news/world/article/227263/diakiruxi-episimis-kai-xekatharis-katapausis-puros-me-tin-tourkia-apo-pkk/. Ανακτήθηκε στις 21 Ιουλίου 2015. 
  18. ↑ «Remove the PKK From the Terror List». Huffington Post. 21 May 2013. http://www.huffingtonpost.com/david-l-phillips/pkk-terror-group-status_b_3289311.html. Ανακτήθηκε στις 2 July 2015. 
  19. ↑ «Rus Aydın: PKK Terör Örgütü Çıkmaza Girdi». Ανακτήθηκε στις 17 Ιουλίου 2015. 
  20. ↑ «List of designated terrorist groups». Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2015. 
  21. ↑ St.Galler Tagblatt AG. «www.tagblatt.ch – Schlagzeilen». Αρχειοθετήθηκε από το πρωτότυπο στις 29 Σεπτεμβρίου 2007. Ανακτήθηκε στις 25 Ιουνίου 2015. 

Επιπλέον ανάγνωση

  • Arin, Kubilay Yado, Turkey and the Kurds – From War to Reconciliation? UC Berkeley Center for Right Wing Studies Working Paper Series, 26 March 2015.
  • Öcalan, Abdullah. Interviews and Speeches [about P.K.K.'s Kurdish cause]. London: Published jointly by Kurdistan Solidarity Committee and Kurdistan Information Centre, 1991. 46 p. Without ISBN

Εξωτερικοί σύνδεσμοι

  • Πολυμέσα σχετικά με το θέμα PKK στο Wikimedia Commons