Ο Εμμανουήλ Λουλακάκης (1895 - 1 Ιουλίου 1966) ήταν Έλληνας νομικός και πολιτικός. Υπηρέτησε ως βουλευτής για 8 θητείες συνολικά και ως υπουργός.

Γεννήθηκε στους Βαρβάρους του Ηρακλείου (σημερινή Μυρτιά) το 1895 και ο πατέρας του, Ιωάννης, ήταν ιδιοκτήτης πανδοχείου και τον ήθελε για βοηθό.^[2] Ο νεαρός Μανώλης επέμεινε να σπουδάσει και γράφτηκε κατευθείαν στην τρίτη τάξη του Γυμνασίου, έπειτα από εξετάσεις. Το 1915, παρά τη στράτευσή του, καταφέρνει να τελειώσει το Γυμνάσιο με Άριστα και με έπαινο. Στη συνέχεια φοίτησε στο Πανεπιστήμιο των Αθηνών, όπου σπούδασε γιατρός. Η εκ νέου στράτευσή του τον εμποδίζει να ολοκληρώσει τις ιατρικές σπουδές του και υπηρετεί ως λοχίας νοσοκόμος, έχοντας αναγκαστεί να μεταγραφεί στη Νομική Σχολή. Παράλληλα ασχολήθηκε με τη μελέτη και έδωσε εξετάσεις, παίρνοντας τελικά το απολυτήριο της Νομικής. Μετά την απόλυσή του από το στρατό και έπειτα από έντονες πιέσεις στον πατέρα του, που έφτασαν ακόμα και για απειλή για αυτοκτονία, εστάλη στο εξωτερικό προκειμένου να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία και έπειτα στο Παρίσι και στο Λονδίνο.^[2] Στη διάρκεια της παραμονής του στην αλλοδαπή, σπούδασε Πολιτικές και Οικονομικές Επιστήμες και απέκτησε διδακτορικό τίτλο.

Ήταν το έβδομο από τα συνολικά 9 παιδιά της οικογένειας Λουλακάκη. Ένα από τα αδέρφια, ο Νικόλαος, σκοτώθηκε πολεμώντας στην τρίτη Μάχη της Δοϊράνης.^[2] Με τη σύζυγό του, Καλλιόπη Βασιλάκη, από τα Καρδάμυλα της Χίου, απέκτησαν έναν γιο, τον (Ίωνα) Ιωάννη, ο οποίος πέθανε από όγκο στον εγκέφαλο σε ηλικία μόλις 14 ετών.^[2]

Από τις 17 Αυγούστου 1925 έως τις 6 Φεβρουαρίου 1930 υπηρέτησε ως Νομάρχης Καβάλας.^[3] Έπειτα διορίστηκε Γενικός Γραμματέας στη Γενική Διοίκηση Μακεδονίας και μετά Γενικός Γραμματέας του Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας ως το 1932. Αργότερα υπήρξε μόνιμος εκπρόσωπος της Ελλάδας στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Για πρώτη φορά ήταν υποψήφιος βουλευτής το 1932 με το Αγροτικόν Κόμμα Ελλάδος του Μυλωνά, χωρίς να εκλεγεί.

Εκλέχτηκε βουλευτής Ηρακλείου ως ανεξάρτητος στις εκλογές του 1946 και με το Κόμμα των Φιλελευθέρων σε εκείνες του 1950, του 1952,του 1956 (με τη Δημοκρατική Ένωση) και του 1958.^[4] Εν συνεχεία εξελέγη με την Ένωση Κέντρου στις εκλογές του 1961, του 1963 και του 1964.^[4]

Ανέλαβε Γενικός Διοικητής Κρήτης κατά την Κατοχή έπειτα από πιέσεις πολιτευτών από την Κρήτη και πέτυχε να τερματιστούν οι εκτελέσεις πολιτών που είχαν πολεμήσει στη Μάχη της Κρήτης, με το επιχείρημα ότι οι Κρήτες πολίτες είχαν επιστρατευτεί και δεν μπορούσαν να δικάζονται σε στρατοδικεία, όπως ο άτακτος στρατός.^[2] Εξάλλου, πέτυχε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους και 20 χιλιάδες Κρητικοί πολεμιστές που βρίσκονταν αποκλεισμένοι και υπέφεραν από την πείνα και τις κακουχίες στην ελληνική μη νησιωτική επικράτεια.

Στην κατοχική κυβέρνηση του Λογοθετόπουλου παραιτήθηκε από Γενικός Διοικητής Κρήτης στις 26 Ιανουαρίου 1943.^[5] Συνελήφθη από τους Ναζί για την αντιστασιακή του δράση το φθινόπωρο του 1943 και καταδικάστηκε σε θάνατο από γερμανικό στρατοδικείο, όμως απελευθερώθηκε το 1944 και παραπέμφθηκε σε δικαστήριο δωσιλόγων, όπου αθωώθηκε, καθώς απαλλάχθηκε από τις κατηγορίες, λόγω της εθνικής του δράσης.^[2]

Τον Σεπτέμβριο του 1946 προσχώρησε στο Κόμμα Βενιζελικών Φιλελευθέρων. Στη συνέχεια προσχώρησε στην Νέα Πολιτική Μερίδα (Φεβρ. 1960) και τον Ιανουάριο του 1961 στην Κίνηση Εθνικής Αναδημιουργίας.^[4]

Διατέλεσε υφυπουργός παρά τω Πρωθυπουργώ (Ιανουάριος 1949) και υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου εις ον ανατίθενται καθήκοντα υφυπουργού παρά τω Πρωθυπουργώ (27 Ιαν. - 14 Απρ. 1949) στην κυβέρνηση Σοφούλη από τις 20 Ιανουαρίου ως τις 30 Ιουνίου 1949.^[6] Στην κυβέρνηση του Αλέξανδρου Διομήδη από τις 7 Μαΐου 1948 έως τις 6 Ιανουαρίου 1950 ανέλαβε υπουργός Εργασίας.^[7] Υπήρξε ένας από τους πρώτους βουλευτές της Ένωσης Κέντρου που χαρακτηρίστηκαν ως αποστάτες, καθώς το 1965 ανεξαρτητοποιήθηκε και αποχώρησε από την Ένωση Κέντρου, για να προσχωρήσει στο Φιλελεύθερο Δημοκρατικό Κίνημα (ΦΙΔΗΚ) στις 23 Μαΐου 1966.

Υπηρέτησε ως υπουργός και στις κυβερνήσεις που σχηματίστηκαν μετά την Αποστασία του 1965. Στην κυβέρνηση Νόβα (20 Ιουλίου - 20 Αυγούστου 1965) ήταν υπουργός Βιομηχανίας και στην κυβέρνηση Στεφανόπουλου υπουργός Άνευ Χαρτοφυλακίου από τις 11 Μαΐου 1966 έως τον θάνατό του.

Πέθανε από ανίατη ασθένεια στο νοσοκομείο του Μετοχικού Ταμείου Στρατού ενώ ήταν εν ενεργεία υπουργός, την 1η Ιουλίου 1966. Την έδρα του κατέλαβε ο Ιωάννης Αθητάκης από την Ένωση Κέντρου.^[8] Η κηδεία του έγινε στη γενέτειρά του, όπως ήταν η επιθυμία του.

Άφησε σημαντικό έργο με ιστορικό, κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο.

• Τεκμήριο, Έκθεση του βουλευτή Εμμ. Ι. Λουλακάκη προς τον Σ. Βενιζέλο σχετικά με την αποστολή του ίδιου και του καθηγητή και πρώην υπουργού Π. Κουτσομητόπουλου, Αρχείο Εθνικού Ιδρύματος Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος