Ελαιοτριβείο

Παλαιό ιπποκίνητο ελαιοτριβείο. Βουνάρια Μεσσηνίας.[1]
Αναπαράσταση[νεκρός σύνδεσμος] ελαιοτριβείου στο Χρισσό Φωκίδας, 1887

Το Λιοτρίβι, είναι παλιά λέξη για το ελαιουργείο. Στο ελαιοτριβιο ο βασικός μηχανισμός ήταν οι μυλόπετρες: Συνήθως κυλινδρικές ή σπανιότερα κωνικές πέτρες, μία έως τέσσερεις, που κυλίονται κυκλικά πάνω σε επίπεδη επιφάνεια αλέθοντας τις ελιές. Συνήθως η άλεση γίνεται μέσα σε κλειστό χώρο που ονομάζεται Κόθρος. Μέσα στον Κόθρο αδειάζεται ο ελαιόκαρπος τον οποίο πολτοποιούν οι πέτρες περιστρεφόμενες. Πολύ παλιά, η κίνηση περιστροφής των πετρών γίνονταν με ζώα, συνήθως γαϊδούρια ή άλογα, αργότερα με μηχανικά μέσα. Όταν ο πολτός ήταν έτοιμος, (κατά την κρίση των υπευθύνων) μεταφερόταν σε ειδικά σακιά που λέγονταν μουτάφια ή τσόλια. Αυτά τοποθετούνταν σε πιεστήριο με κοχλία, κοινώς «βίδα», που τα πίεζε και έτσι έβγαινε το λάδι. Η βίδα περιστρεφόταν χειρονακτικά. Αργότερα χρησιμοποιούνταν υδραυλικά πιεστήρια.

Παραπομπές

  1. Γιαννοπούλου Μιμίκα, Το ερευνητικό πρόγραμμα για την ελιά στον νομό Μεσσηνίας. Συνέδριο "Η ελιά και το λάδι από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα", 1, 2 Οκτ. 1999, Αθήνα. Πρακτικά δημοσιευμένα από την Ακαδημία Αθηνών, Αθήνα, 2003, σελ. 293-295, εικ. 3, σελ. 470.