Ο Μπετόβεν χρησιμοποίησε εκατοστά εικοστά όγδοα στο πρώτο μέρος της σονάτας του Παθητικής (Op. 13) Ένα εκατοστό εικοστό όγδοο με ουρίτσα προς τα πάνω, ένα εκατοστό εικοστό όγδοο με ουρίτσα προς τα κάτω και μία παύση εκατοστού εικοστού ογδόου. Εκατοστά εικοστά όγδοα δεμένα μαζί.
Στη μουσική, το εκατοστό εικοστό όγδοο είναι μία νότα που ισούται με το 1⁄128 του ολόκληρου. Διαρκεί τον μισό χρόνο από ένα εξηκοστό τέταρτο. Έχει συνολικά πέντε αγκύλες ή γραμμές.
Ένα μεμονωμένο 128ο σημειώνεται πάντα με αγκύλες, ενώ δύο ή περισσότερα συνήθως ενώνονται σε ομάδες.[1] Αυτές οι νότες είναι πολύ σπάνιες στην έντυπη μουσική, αλλά όχι άγνωστες. Ένας λόγος που οι νότες με πολλές γραμμές είναι σπάνιες είναι ότι, για παράδειγμα, ένα τριακοστό δεύτερο στη μετρονομική ένδειξη 𝅘𝅥 = 50 έχει την ίδια διάρκεια με ένα δέκατο έκτο στην ένδειξη 𝅘𝅥 = 100· κάθε νότα σε ένα κομμάτι μπορεί να γραφεί με τη διπλάσια διάρκειά της, αλλά να διαρκέσει τον ίδιο χρόνο, εάν διπλασιαστεί και το τέμπο. Χρησιμοποιούνται κυρίως για γρήγορα περάσματα σε αργά μέρη. Για παράδειγμα, εμφανίζονται στο πρώτο μέρος της Σονάτας για πιάνο No. 8 (Παθητικής) του Μπετόβεν(Op. 13), για να σημειωθούν γρήγορες κλίμακες. Ένα άλλο παράδειγμα χρήσης είναι στις Παραλλαγές του Μότσαρτ στο Je suis Lindor, όπου πολλές τέτοιες αξίες χρησιμοποιούνται στην αργή ενδέκατη παραλλαγή. [2][3] Επίσης, 128α χρησιμοποιούνται σε πολλά περάσματα από το εναρκτήριο μέρος Adagio της Σονάτας για ασυνόδευτο βιολί του Μπαχ σε σολ ελάσσονα (BWV 1001). [4]
Αυτές οι νότες με τις πέντε γραμμές εμφανίζονται επίσης περιστασιακά όπου ένα απόσπασμα πρόκειται να εκτελεστεί γρήγορα, αλλά όπου το πραγματικό τέμπο είναι στη διάθεση του εκτελεστή αντί να αποτελεί μια ακριβή διαίρεση του χρόνου. Σε τέτοιες περιπτώσεις, ο συνολικός χρόνος των νοτών μπορεί να μη βγάζει ακέραιο άθροισμα σε ένα πλήρες μέτρο και η φράση μπορεί να σημειωθεί με μια μερική διαίρεση του χρόνου για να το δείξει αυτό. Μερικές φορές μια τέτοια σημειογραφία γίνεται με τη χρήση μικρότερων νοτών, με μέγεθος όπως οι αποτζιατούρες. Μια σπάνια περίπτωση όπου τέτοιες νότες με πέντε γραμμές σημειώνονται ως ατσιατσατούρες εμφανίζεται στα τελευταία μέτρα της Σπουδής No. 2 από τη σειρά με τίτλο Trois grandes études του Σαρλ-Βαλεντίν Αλκάν, Op. 76.
