Η Επιτροπή αποτελείται από 60 διακεκριμένους νομικούς -δικαστές, δικηγόρους και ακαδημαϊκούς- των οποίων το έργο επικεντρώνεται στο σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διεθνώς μέσω του νόμου. Οι επίτροποι διακρίνονται για την εμπειρία, γνώση, και τη δέσμευση τους στα ανθρώπινα δικαιώματα. Η σύνθεση της επιτροπής σκοπεύει να καλύπτει τη γεωγραφική ποικιλότητα του κόσμου και τα πολλά νομικά συστήματα που υπάρχουν διεθνώς.
Το έργο του οργανισμού υποστηρίζεται από μια διεθνή γραμματεία η οποία έχει την έδρα της στη Γενεύη της Ελβετίας, και αποτελείται από δικηγόρους οι οποίοι προέρχονται από πολλές διαφορετικές νομικές παραδόσεις και δικαιοδοσίες. Η γραμματεία και η επιτροπή αναλαμβάνουν το έργο της ενδυνάμωσης των δικηγόρων και δικαστών διεθνώς ως προς την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κανόνα δικαίου. Επιπρόσθετα, η επιτροπή έχει εθνικά παραρτήματα και συνεργασίες σε πάνω από 70 χώρες.
Ο οργανισμός δραστηριοποιείται στην προώθηση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κανόνα δικαίου, σε διεθνές επίπεδο (π.χ. τα Ηνωμένα Έθνη), περιφερειακό (π.χ. η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Συμβούλιο της Ευρώπης), ή εγχώριο μέσω των διάφορων εθνικών παραρτημάτων του. Το έργο του επικεντρώνεται σε ζητήματα πολιτικών, κοινωνικών, ή οικονομικών παραβιάσεων, και να καταστήσει κράτη ή μη κρατικές οντότητες υπόλογες σε περίπτωση παραβιάσεων.[1]
Συγκεκριμένα, οι τομείς δραστηριοποίησης αποτελούνται από:
Το Κέντρο για την Ανεξαρτησία των Δικαστών και Δικηγόρων
Δικαιώματα Σεξουαλικού Προσανατολισμού και Ταυτότητας Φύλου
Γυναικεία Ανθρώπινα Δικαιώματα
Μηχανισμοί προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών
Διεθνής Ασφάλεια και Κανόνας Δικαίου
Η επιτροπή επίσης λειτουργεί περιφερειακά προγράμματα στην Αφρική, Νοτιοανατολική Ασία, Κεντρική Αμερική, Ευρώπη, Μέση Ανατολή, και Αφρική.[2] Τα προγράμματα αυτά επικεντρώνονται στην προαγωγή και υποστήριξη της ανεξαρτησίας των νομικών, του κράτους δικαίου και συγκεκριμένα ζητήματα σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα ανάλογα με την περιοχή.
Ιστορία
Γερμανία
Ο οργανισμός δημιουργήθηκε ως ιδεολογικό αντιστάθμισμα έναντι της Σοβιετικής Ένωσης στο διχοτομημένο Βερολίνο. Ιδρύθηκε το 1952 με την επωνυμία Διεθνές Συνέδριο Νομικών στο δυτικό Βερολίνο, και οργανώθηκε από την Ερευνητική Επιτροπή Ελεύθερων Νομικών η οποία ήταν μια ομάδα Γερμανών νομικών η οποία αφιέρωσε το έργο της στην έρευνα για παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο ανατολικό Βερολίνο το οποίο βρίσκονταν στη Σοβιετική επιρροή.
Κατά τη διάρκεια του συνεδρίου, οι αντιπρόσωποι αποφάσισαν να επεκτείνουν το αντικείμενο εργασίας τους και να ερευνήσουν και παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων και σε άλλα μέρη του κόσμου. Μια πενταμελής Μόνιμη Επιτροπή του Συνεδρίου διορίστηκε για αυτό το σκοπό, και το 1953 η επιτροπή αυτή δημιούργησε τη Διεθνή Επιτροπή Νομικών ως ένα μόνιμο οργανισμό που στόχο είχε τη διαφύλαξη των ανθρωπίνων δικαιωμάτων μέσω του κράτους δικαίου.
Ένα από τα κύρια θέματα με τα οποία ασχολήθηκε αρχικά ο οργανισμός ήταν η περίπτωση του Βάλτερ Λίνζε(D/R), ενός δυτικογερμανού δικηγόρου και του προεδρεύοντα του συνεδρίου. 2 εβδομάδες πριν από την έναρξη του συνεδρίου τον Ιούλιο του 1952, ο Λίνζε απήχθη από την ανατολικογερμανικές μυστικές υπηρεσίες και παραδόθηκε στην KGB. Παρά τη διεθνή κατακραυγή ο Λίντε μεταφέρθηκε στη Μόσχα όπου και εκτελέστηκε το 1953 για κατασκοπεία.[εκκρεμεί παραπομπή]
CIA
Η επιτροπή αρχικά χρηματοδοτούνταν εν μέρει από την Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών των ΗΠΑ (CIA) μέσω του Αμερικανικού Ταμείου για Ελεύθερους Νομικούς, ωστόσο ο ρόλος της CIA δεν ήταν γνωστός στα περισσότερα μέλη του οργανισμού[3] Τα διευθυντικά στελέχη της CIA όπως ο Άλεν Ντάλες και ο Τζον Τζέι Μακλόι(D/R) σκέφτηκαν πως ο οργανισμός θα χρησίμευε ως αντίβαρο στον Διεθνή Σύνδεσμο Δημοκρατικών Δικηγόρων(D/R) ο οποίος ελεγχόταν από τη Σοβιετική Ένωση.[4] Ο πρώην υπάλληλος της CIA Φίλιπ Αγκί(D/R) θεωρούσε πως το ICJ είχε ιδρυθεί και ελεγχόταν από τη CIA για λόγους προπαγάνδας.[5]Η χρηματοδότηση από τη CIA έγινε γνωστή το 1967, ωστόσο ο οργανισμός επέζησε της αποκάλυψης μετά από μια περίοδο αναπροσαρμογής από τον γενικό γραμματέα Σιν Μακμπράιντ(D/R), και μέσω χρηματοδότησης από το Ίδρυμα Φορντ(D/R).[3][4]
Από το 1970 έως το 1990, ο Νίαλ Μακντέρμοτ(D/R) ήταν ο γενικός γραμματέας αντικαθιστώντας τον Μακμπράιντ.[6]Ο Μακντέρμοτ μετακίνησε τον οργανισμό μακριά από την επιρροή της CIA, στο προσκήνιο του διεθνούς κινήματος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.[7]
Ηνωμένα Έθνη
Το 1978, το ICJ ίδρυσε το Κέντρο για την Ανεξαρτησία των Δικαστών και των Δικηγόρων (CIJL), το οποίο διαδραμάτισε κύριο ρόλο στον σχηματισμό των βασικών αρχών των Ηνωμένων Εθνών για τη δικαστική ανεξαρτησία(D/R) και τον ρόλο τον δικηγόρων.
Το 1986, το ICJ συγκέντρωσε μια ομάδα διακεκριμένων εμπειρογνωμόνων στο διεθνές δίκαιο για να καθορίσουν τη φύση και το εύρος των υποχρεώσεων των κρατικών οντοτήτων προς τη Διεθνή Συνθήκη για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά Δικαιώματα(D/R). Η συνάντηση αυτή έθεσε τις βάσεις για τις αρχές και διαδικασίες εφαρμογής οι οποίες καθοδηγούν το διεθνές δίκαιο σε ότι αφορά τα οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δικαιώματα.
Κατά τη δεκαετία του 1990, συνέβησαν αρκετές σημαντικές διεθνής εξελίξεις ως αποτέλεσμα των πρωτοβουλιών του οργανισμού. Αυτές συμπεριελάμβαν τη διακήρυξη των Ηνωμένων Εθνών σχετικά με τις βίαιες εξαφανίσεις και απαγωγές ατόμων, και τη σύσταση του προγράμματος δράσης του Παγκόσμιου Συνεδρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων(D/R) στη Βιέννη ώστε να ξεκινήσουν οι εργασίες για τη σύσταση ενός Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου. Τον Νοέμβριο του 2006 το ICJ διοργάνωσε μια διεθνή συνάντηση στη Γιογκιακάρτα σχετικά με τα δικαιώματα των ΛΟΑΤ και δημοσίευσε τις Αρχές της Γιογκιακάρτα(D/R) τον Μάρτιο του 2007.
Εθνικά παραρτήματα
Το 2015 υπήρχαν 21 αυτόνομα παραρτήματα του ICJ[8][9]:
Κάθε λίγα χρόνια, το Διεθνές Δικαστήριο διοργανώνει ένα παγκόσμιο συνέδριο, όπου νομικοί από όλο τον κόσμο συνεργάζονται για την επίλυση σημαντικών θεμάτων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και να συμφωνήσουν κανονιστικές αρχές και στόχους σε μια κοινή δήλωση. Αυτές οι δηλώσεις έχουν συχνά χρησιμοποιηθεί από διακρατικούς φορείς, όπως τα Ηνωμένα Έθνη, καθώς και δικηγορικούς συλλόγους, δικηγόρους, ακαδημαϊκά κέντρα και ΜΚΟ ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα το ICJ ήταν υπεύθυνο για τη Διακήρυξη του Δελχί(D/R) για το κράτος δικαίου το 1959.[10]
Ο πλήρης κατάλογος των συνελεύσεων είναι όπως παρακάτω:[11]
2012 – Γενεύη, Ελβετία – Πρόσβαση στη Δικαιοσύνη και δικαίωμα στην επανόρθωση στα διεθνή συστήματα ανθρωπίνων δικαιωμάτων
2008 – Γενεύη, Ελβετία – Η υπεράσπιση του κράτους δικαίου και ο ρόλος των δικαστών και δικηγόρων σε περιόδους κρίσης
2004 – Βερολίνο, Γερμανία – Υπεράσπιση των δικαιωμάτων του ανθρώπου και του κράτους δικαίου στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας
↑Iain Guest, Behind the disappearances: Argentina's dirty war against human rights and the United Nations, University of Pennsylvania Press, 1990, ISBN 0-8122-1313-0, ISBN 978-0-8122-1313-3 p 111.
