Σύμφωνα με τον κανόνα των Καρθουσιανών μοναχών που προστατεύει τη μοναξιά των μοναχών, στο μοναστήρι δεν επιτρέπεται η είσοδος. Ωστόσο, ένα μουσείο βρίσκεται περίπου 2 χιλιόμετρα από τη μονή. Οι αναπαραστάσεις των μοναστικών κελιών καθιστούν δυνατή την κατανόηση της ζωής ενός Καρθουσιανού μοναχού.
Ιστορία
Οι καλόγεροι εκδιώκονται από το μοναστήρι το 1903Μουσείο του μοναστηριού
Αρχικά, το κάστρο ανήκε στην επισκοπή της Γκρενόμπλ. Το 1084, ο επίσκοπος της Γκρενόμπλ Άγιος Ούγος το παραχώρησε στον ερημίτη Άγιο Μπρούνο και τους οπαδούς του που ίδρυσαν το μοναστικό Τάγμα των Καρθουσιανών.
Η συνταγή του αλκοολούχου ποτού Σαρτρέζ λέγεται ότι δόθηκε στους μοναχούς της Γκραντ Σαρτρέζ το 1605[5] από τον Γάλλο στρατάρχη Φρανσουά Ανιμπάλ ντ'Εστρέ. Για περισσότερο από έναν αιώνα, οι μοναχοί εργάστηκαν για την τελειοποίηση αυτής της συνταγής που περιλάμβανε 130 συστατικά. Το 1764, οι μοναχοί επέκτειναν το οινοπνευματοποιείο τους για πρώτη φορά για να καλύψουν την αυξημένη ζήτηση του δημοφιλούς Φυτικού ελιξηρίου της Γκραντ Σαρτρέζ (Elixir Végétal de la Grande Chartreuse). [6] Το αποστακτήριο μεταφέρθηκε έπειτα αρκετές φορές σε πιο απομακρυσμένες περιοχές, διότι αποτελούσε σημαντικό κίνδυνο έκρηξης για τις περιβάλλουσες κατοικίες.
Το μοναστήρι υπέστη πολλές σοβαρές απώλειες, ανακατασκευές και ανακαινίσεις. Το κτίριο που στέκεται στην εποχή μας ανεγέρθηκε το 1688. [7] Το 1789, μετά τη Γαλλική Επανάσταση, οι μοναχοί εκδιώχθηκαν από τη μονή και περίμεναν μέχρι το 1838 να επανέλθουν στις εγκαταστάσεις τους.
Μετά τη θέσπιση νόμου του 1901 και της ερμηνείας του που απαγόρευε ουσιαστικά τις θρησκευτικές οργανώσεις μαζικά, πολυάριθμοι αξιοσημείωτοι θρησκευτικοί οργανισμοί σε ολόκληρη τη Γαλλία, συμπεριλαμβανομένου του μοναστηριού Γκραντ Σαρτρέζ, έκλεισαν από τη γαλλική κυβέρνηση. [8]Ορισμένοι μοναχοί βρήκαν καταφύγιο στην Ιταλία μέχρι το 1929 και άλλοι εγκαταστάθηκαν στην περιοχή της Ταρραγόνα της Ισπανίας και μετέφεραν εκεί τη δραστηριότητα παραγωγής λικέρ. Ιδιωτικές εταιρείες αγόρασαν την μάρκα Σαρτρέζ και προσπάθησαν να αναδημιουργήσουν το ποτό των μοναχών, όμως χωρίς επιτυχία. Το μοναστήρι πωλήθηκε το 1927 σε μια ομάδα τοπικών επιχειρηματιών που προσκάλεσαν τους μοναχούς πίσω στο μοναστήρι τους.[6]
Η είσοδος επισκεπτών δεν επιτρέπεται στο μοναστήρι Γκραντ Σαρτρέζ, τα αυτοκίνητα απαγορεύονται στην περιοχή, απαγορεύονται ακόμη και οι πτήσεις πάνω από το μοναστήρι.
Ένα μουσείο του μοναστικού Τάγματος των Καρθουσιανών και των μοναχών του βρίσκεται σε περίπου 2 χιλιομέτρων απόσταση.
Οικονομική ζωή
Χωνευτικό ελιξήριο της Γκραντ Σαρτρέζ
Αρχικά, η επιβίωση της κοινότητας εξασφαλίστηκε με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια ορισμένων λαχανικών και σιτηρών. Για πολύ καιρό οι Καρθουσιανοί, μάλλον απρόθυμα, αποδέχονταν τη γενναιοδωρία των δωρητών. Ήδη από τον 12ο αιώνα, η άμεση ή έμμεση εκμετάλλευση των μεταλλείων σιδήρου, επέτρεψε στους μοναχούς να αναπτύξουν τη μεταλλουργία, η οποία διήρκεσε μέχρι τη Γαλλική επανάσταση και προκάλεσε τριβές με τον δούκα του Αντρεμόν, που ήθελε να οικειοποιηθεί τα ορυχεία.
Από τον 19ο αιώνα, η επιτυχία του λικέρ της Γκραντ Σαρτρέζ παρείχε αρχικά στην κοινότητα του μοναστηριού και αργότερα σε όλο το θρησκευτικό Τάγμα των Καρθουσιανών σημαντικά έσοδα που επιτρέπουν στο Τάγμα να καλύπτει έκτακτα έξοδα, να υποστηρίζει αναξιοπαθούντες και να αναπτύσσει φιλανθρωπικά και θρησκευτικά προγράμματα.
Το λικέρ της Γκραντ Σαρτρέζ από τις αρχές του 19ου αιώνα είναι δημοφιλές στη Γαλλία και αργότερα σε όλο τον κόσμο. Το 2015, πωλήθηκαν 1,5 εκατομμύρια φιάλες.
Το μοναστήρι της Γκραντ Σαρτρέζ
Η κύρια είσοδος
Άποψη από τη βόρεια πλευρά
Η δυτική περίφραξη
Παλαιά μοντέλα απόσταξης των κελαριών της Γκραντ Σαρτρέζ (δεν χρησιμοποιούνται πλέον στην τρέχουσα παραγωγή)
.jpg)
.JPG)
